Pijnbestrijding (diagnostische marteling)

Gister heb ik de pijnbestrijdingarts bezocht. Leuk woord voor Scrabble of galgje bedenk ik nu. Aan het eind van de middag stond ik ingepland en had na een half uur uitloop een houten kont van het zitten op de fout ontworpen stoeltjes die speciaal voor moderne wachtkamers zijn ontwikkeld. Toen ik eindelijk werd binnen geroepen werd me wel direct een kop koffie aangeboden (om de pijn van het wachten te verzachten?) Die ziekenhuis humor heeft me nog nooit echt goed gelegen en ik denk ook dat het gewoon leedvermaak is eigenlijk. De behandelend arts stelde zich voor en begon direct met opschrijven van mijn verschijning en een psychologisch vragen rondje werd gedaan. Dit doet men om te checken of het geen inbeeldingspijn is. Hier schijnen nogal wat "gezonde" mensen tegenwoordig aan te leiden. (ook ik gebruik het Internet om dit soort dingen op te zoeken) Het geestelijke onderzoek werd af gerond en er werd over gegaan naar het lichamelijke. Na uitgelegd te hebben waar de pijnzones zich bevinden, word er vrij hardhandig gecheckt waar het exact pijn doet. Ik kon wel janken en had het gevoel ik ga zo meteen volledig neer. Ik kon de arts schijnbaar snel genoeg overtuigen dat ik door een hel ging en het onderzoek werd even gestaakt. Er werd overgegaan naar de rug om te zien of hier iets fout kon zitten. Er werden een aantal voorstellen gedaan voor behandeling en ik had zelf al aangegeven het zo natuurlijk mogelijk te laten behandelen. Hiervoor word ik doorverwezen naar de Fysiotherapeut en er zullen volgende maand een aantal zogeheten proefbloc's worden gedaan op het borstbeen en aan de zijde onder de arm. Eventueel word er ook een epiduraal gedaan.
Eenmaal het ziekenhuis te hebben verlaten heb ik me bijna stikkend van de pijn in de auto laten vallen en zijn we de kids gaan halen bij opa en oma.
En dan moet je natuurlijk blijven eten, na een bord met macaroni te hebben gegeten, heb ik het binnen 2 minuten onder welgemeende excuses in de toiletpot uitgebraakt.
De alles verzengende pijn kon zelfs mijn maaginhoud niet op zijn plaats houden.
Als die pijn alleen al gehalveerd kan worden dan ben ik al blij. Na twee jaar ben ik er al aardig aan gewend moet ik zeggen en ik heb me altijd voorgehouden dat mijn omgeving geen slachtoffer hoeft te zijn van mijn problemen.

Als je nog net niet oud bent.

Gister ben ik van boord gekomen. En op weg naar huis viel ik heerlijk in slaap al dromend van de dagen dat ik niet meer hoef te werken. Ik hoop dan genoeg te hebben gespaard om een een eigen bootje te kunnen veroorloven.
Het lijkt me namelijk zo heerlijk om er 's ochtends vroeg op uit te trekken en rustig tuffend over de mist omsluierde wateren te trekken. Ergens voor anker te gaan en te genieten van de rust, de natuur en alles wat er om je heen gebeurt. Uit het dorpje waar ik vandaan kom zaten vroeger de oude schippers op het zogenaamde "leugenbankje" de stuurmanskunsten van de gemiddelde toerist te beoordelen.
Je zou er bijna melancholiek van worden. Maar het had toch een speciale atmosfeer. De taal die zij bezigden is mij nu ook allemaal bekend. Ook ik noem dingen bij de juiste naam en leer nog altijd nieuwe scheepstermen. Al is het in mijn geval wel allemaal in het Engels. Toch hoop ik dat als de dag is gekomen dat ik met pensioen ben er ook voor mij nog zo'n leugenbankje bestaat. Waarop ik samen met een paar andere oude kerels over vroeger zit te konkelen. Tot er plotseling een dag komt dat je in vrede bent heen gegaan, en dat je binnen enkele maanden weer bent vergeten en er een ander op jouw plaatsje op het bankje zit. Het is toch heerlijk dat het leven ook zijn donkere kanten kent en dat je alles al bijna hebt gezien of zelf hebt meegemaakt. Bang zijn voor wat komen gaat is er niet meer. En dat anderen jaloers op je reageren omdat je het leven hebt geleefd zoals zij dat niet konden. Niet dat ze ongelukkig waren omdat ze elke avond thuis waren maar daardoor niet de vrijheid kenden die ik wel had. De stormen die je hebt doorstaan zijn iedere keer weer een vorm van saamhorigheid geweest. En elk nieuw bemanningslid dat met angst in het gezicht gerust werd gesteld door de meer ervaren zeelui. Als je in het leven een paar keer averij oploopt, leer je al gauw dat dingen die het hardst kraken niet zullen breken. Maar als je lichaam pijn doet na een paar zware dagen dan is het of je geest muiterij pleegt op de vitale delen aan bakboord.

Weer om van te dromen

Het is de afgelopen tijd weer heerlijk in de war met ons weer. Alhoewel het de tijd van het jaar is om hard te waaien is het nu wel heel erg vreemd het is al meer dan 14 dagen aaneen dat het behoorlijk waait en dan met name tijdens de nachtelijke uren. En wordt ik tijdens mijn job constant geconfronteerd met zeezieke passagiers (we kunnen niet allemaal zeeman worden natuurlijk) die op dat moment ook niks meer verteren. Erg jammer eigenlijk maar dat is het nadeel van dit jaargetijde. Ik had een beetje gehoopt dat het zou gaan winteren en bij de tijd dat ik thuis kom. We er samen op uit te kunnen trekken om een paar baantjes te gaan schaatsen. Dat is nou iets wat al jaren niet meer voor komt. Een ouderwetse schaatswinter. Toch heeft de natuur ook wel zijn mooie kanten want al is het gauw donker in de winter. Het blijft een prachtig plaatje als je de zon op of onder ziet gaan. De maand Februari is voor mij een lekker rustig maandje omdat een van mijn andere collega's mijn 14 dagen voor haar rekening neemt en ik fijn thuis wat kan gaan klussen. Ik noem hetzelf maar gekscherend dat ik in de winterslaap ga. Ik zal het leven voor zes lange weken moeten genieten. Het blijft toch lastig hoor die vakantie en dan ook nog tijd over hebben om wat nuttigs te kunnen doen thuis. Laat ik het nou dit keer eens rustig aan doen is mijn motto.

mijn onbezorgde jeugd

De afbeeldingen heb ik geleend van de website van "meester" de Haan. http://www.idehaan.nl/

Mijn oude schoolmeester van de lagere school, een man met oog voor schoonheid dat ons kleine dorpje aan het water is. Ik heb altijd de mensen benijd die met pen of penseel heel hun ziel en zaligheid kunnen vastleggen op doek of papier. Als je kunt kijken met je hart, en kunt voelen met je ziel. Dan worden ogen en handen de werktuigen van de geest.

Ik heb een onbezorgde jeugd genoten en me gelukkig nooit laten lijden door het feit dat mijn omgeving niet bijzonder genoeg was omdat we niet op vakantie gingen. Zoals vele andere gezinnen tegenwoordig op vakantie moeten om de buurtjes de ogen uit te kunnen steken.

Ik woonde heel mijn jeugd in het watersport dorpje Langweer. Mijn vader had als hobby een manege. Het was voor mijn ouders belangrijker dat ieder kind plezier kon hebben in zijn leven dan dat ze er rijk van werden. Ik heb hierdoor wel het besef gekregen dat geluk niet te koop is, maar dat je er vooral zelf aan moet werken om gelukkig te worden. Achteraf denk ik wel eens we zijn nooit op vakantie geweest maar ik heb het ook niet echt gemist. Er was immers genoeg te doen in en om de manege en in het dorp zelf ook al telde dit niet eerder mee dan toen ik in de leeftijd kwam om te gaan stappen.

Pas toen ik een jaar of achtien was kwam het in me op om te gaan reizen. En dat ben ik dan ook gaan doen. Tot het moment dat ik mijn huidige vrouw tegenkwam en die zag het niet zo zitten dat ik een half jaar van huis zou zijn en dan een maand thuis, niet echt haar voorstelling van een romantische relatie. Ik ging op zoek naar wat anders en kon gelukkig met haar tot een compromis komen om te gaan varen op een grote veerboot voor een Deense maatschappij. De deal was een schema van 2 tegen 1 oftewel 16 dagen werken en 8 dagen thuis. Het geld was goed en mijn vrouw werkte alleen nog voor de hobby. Tussentijds werkte ik in banen aan wal veelal bij uitzendbureaus. De baantjes die tussen de contracten in deed zijn onder andere: inpakker, taxi chauffeur, heftruckchauffeur, orderpikker, schoonmaker. Ook veranderde ik van route en ook van baan aan boord van de schepen. Tot op een gegeven moment de vakbond en het bedrijf tot een regeling kwamen om 14 dagen op 14 dagen thuis. hierdoor maakte je je vakantiedagen op en wordt je vakantiegeld in je loon opgebruikt. Toen de euro kwam was de rijkdom snel over en verdien ik nog altijd een redelijk salaris. Maar ja er was voor mij aan wal ook geen cent te verdienen en daar bovenop werd ik ziek. Ik werkte als chauffeur in de transport sector.Ik leerde op dat moment de Nederlandse domheid kennen. Het werd een martelgang bij het UWV terwijl ik wel graag weer aan het werk wilde. Na veel gewik en geweeg kwam ik in een traject terecht om me om te laten scholen. Godzijdank stapte er iemand op bij mijn oude Deense baas en kon ik direct aan de slag. Er werden een aantal dingen duidelijk besproken en als het goed zou gaan was er altijd een opening om in gesprek te raken. Mijn werkplek werd aangepast en tot nog toe kan ik mijn werk met plezier doen. Mijn baan is iets wat ik van thuis heb meegekregen mensen proberen gelukkig te maken al valt dat tegenwoordig niet altijd mee. Veel mensen denken tegenwoordig dat ze teveel betalen om het simpele feit dat ze niet echt goed lezen of beseffen wat ze bestellen. Alles heeft een prijs gekregen en ze zijn vergeten om de lonen mee te laten stijgen.

Dit is mijn huidige schip waarop ik werk en Wilke de Jager uit Lippenhuizen heeft haar op dit schilderij vastgelegd. Mocht er interesse zijn voor de getoonde werken en wilt u in contact komen met de makers ervan reageer dan even op deze log en ik zal uw wensen proberen te vervullen.

Als de pijn de baas wordt

Het jaar is net begonnen en het is een pijnlijk begin.
Een aantal maanden terug is bij mij het syndroom van Tietze ontdekt.
Ik liep al bijna 2 jaar rond met een zeurende pijn aan mijn linkerkant ter hoogte van mijn 4e rib.
Eerst werd er gedacht dat het napijn was van een longontsteking die ik toen heb gehad.
Omdat ik nog redelijk onbekend was met de heftige pijnen die dit teweegbracht werd ik in het begin een paar keer afgevoerd richting het ziekenhuis met de verdenking van een hartaanval.
De symptomen lijken namelijk erg op elkaar en door de pijn word ook de linkerarm dusdanig verdoofd dat die gewoon als dood aanvoelt. In het ziekenhuis stelt men na een aantal onderzoeken vast dat het niet aan het hart mankeert.
Maar wat het wel is, is hun ook niet helemaal duidelijk.
Tot mijn grote verbazing kon ik een aantal dingen niet meer zoals vroeger zoals bijvoorbeeld mijn tuin omspitten.
Dit soort grapjes moest ik bezuren met een heftige pijn die me een a twee dagen volledig uitschakelde.
Toen de diagnose Tietze werd gesteld, ben ik gaan zoeken op het Internet en kwam tot de ontdekking dat ik niet de enige was die hier aan leed.
Ik belandde op de site van A.G.Hol:www.tietze.nl
Ik ontdekte nu pas iets wat er al jaren met me aan de hand is.
's Winters heb ik moeite met opstaan en ben ik stijf van top tot teen.
Alle bewegende delen doen zeer.
Ik voel me een zeer oude man als ik zo mijn dag moet beginnen.
Je hebt het gevoel als met een zware griep dan verga je ook van de spierpijn.
Alleen is de pijn heftiger en scheurt je ziel in tweeën.
Ook mijn vingers willen niet zo goed en zijn pijnlijk, waardoor ik bijvoorbeeld mijn dochtertjes niet kan helpen om bijvoorbeeld een koekjes verpakking open te maken. Toch zal ik dit ook weer moeten leren accepteren en dat fibromalogie mijn voorland is zal ook wel weer wennen.
Het leven is een pad dat doorkruist wordt door pijn en liefde.
Enkel jammer dat er meer pijn dan liefde is.
Geluk zit in heel kleine pilletjes ook wel pijnstillers genoemd.

Het einde van een jaar

En weer is er een jaar voorbij, de kerst ligt weer achter ons en we zijn nog aan het bekomen van al het lekkere eten en de mooie uitstapjes die we gemaakt hebben. De uren tikken langzaam weg en 2008 staat weer voor de deur. Ook dit jaar gaan we weer knallend het jaar uit. Waar we vroeger veel knal vuurwerk kochten is het tegenwoordig meer siervuurwerk. Er wordt dit jaar weer voor ettelijke miljoenen de lucht ingeschoten. De chinezen doen het om de boze geesten te verjagen en dat is denk ik wel een goede gedachte om vast te houden. De verwachtingen voor het nieuwe jaar zijn niet echt roos kleurig als we de doemdenkers moeten geloven. Global warming is het magische woord waar we dit jaar meer en meer mee te maken krijgen. Het heeft natuurlijk ook wel een grote kern van waarheid en de poolkappen smelten sneller dan verwacht. Toch heb ik iets van als nou eerst de industrie word aangepakt en het openbaar vervoer gratis word gemaakt. Dan zal het wel een ander beeld gaan geven. Dat de aarde opwarmt is verder geen onnatuurlijk verschijnsel en over een aantal jaren zal er ook weer een ijstijd ontstaan. Toch is het jammer dat we al een paar jaar geen echte schaatswinter hebben gehad. Want wat is er nou mooier dan dwars door de natuur over meren en sloten te kunnen schaatsen. Heerlijk samen met je kinderen of met vrienden er op uit. De koek en zopie tentjes op het ijs om even lekker op te warmen. En dan 's avonds heerlijk indutten bij de warme kachel. Als dit toch weer eens zou voorvallen. Een beetje winter met stevig ijs in de meren dat zou toch een mooi begin van een nieuw aangebroken jaar zijn. Ik wens jullie geluk en wijsheid toe met een beetje liefde op de koop toe.

Old Sailor: De aanloop naar Kerst

Old Sailor: De aanloop naar Kerst

De aanloop naar Kerst

Nu is het aftellen begonnen nog een keer omkijken naar wat er afgelopen jaar allemaal weer is gebeurd. In Engeland zoekt nog menig ouder naar kerst presentjes voor hun kids. In Nederland neemt ook deze traditie zo stiekem aan een beetje meer vorm aan. Toch is het niet te vergelijken, in Nederland gaat men nog altijd vrolijk met de hele familie uit eten. En verder is het niet zoveel voor de goddelozen, de gelovigen gaan nog naar de kerk maar ook dit wordt elk jaar minder heb ik het idee.
Tegenwoordig zijn het voor velen alleen nog een paar vrije dagen en gaat men uit verveling meubel boulevards bezoeken. Moeders met een blij gezicht voorop, 2 tiener kinderen die er achteraan slenteren en een vader die liever thuis op de bank had gezeten om voetbal te kijken. Als ik met mijn gezin dit soort dingen besluit te doen, dan nestel ik me ergens lekker in een bank en sla dit soort taferelen met veel plezier gade. Mijn kinderen gaan al spelend door de winkel en verzinnen de leukste avonturen onder het wakend oog van Paps. zo af en toe verplaats ik mij naar een andere zithoek omdat de kids een andere plek hebben gevonden. Mijn vrouw geniet in alle rust van alle mooie spulletjes die er staan uitgestald en als er iets voor ons bij zit zoekt ze me op en vraagt om mijn mening. De verkoper wordt dan meestal door mijzelf in een hoek geluld waar hij niet meer uit kan en dan heb ik ook nog een leuke dag gehad. En zeer binnenkort kan er weer iets aan onze verzameling worden toegevoegd. Dit jaar is het mijn beurt om te werken met Kerst maar aangezien we stil liggen in Engeland gaat de hele familie mee naar de andere kant. Het gekke is dat er geen restaurant of iets dergelijks open is. Kerst is hier een familiefeest en wordt er lekker gekookt voor het hele stel. Ook hier is het kerstfeest een eetfeest geworden en komt Santa met de cadeautjes. De verlichting is hier en daar overweldigend te noemen. Toch is het minder rommelig aangekleed als in Nederland en geeft het daardoor in ons koude kikkerlandje wroeging omdat het teveel is. Is dat nou het enige wat we nog kunnen in ons eigen land? Klagen over iemand anders uitbundige kerstverlichting. Zie onderstaand bericht wat ik heb geleend van WaarMaarRaar.nl

Friezen moeten overdadige kerstversiering verwijderen
De familie Koning uit het Friese Akkrum moet de kerstverlichting uit hun tuin verwijderen. Woningbouwvereniging Welkom vindt de talloze lampjes namelijk te overdadig. Een nog onbekende buurman heeft bij Welkom zijn beklag gedaan over de vrolijke versieringen. De familie Koning weigert echter zomaar de lichtjes weer naar binnen te halen. Pas als de woningcorporatie met gerechtelijke stappen dreigt, gaan de Konings overstag. Welkom zelf heeft overigens de woning nog niet bekeken. Pas donderdag zal de verhuurder poolshoogte nemen bij het pand.

Het is toch triest gesteld, echt oer Hollandse saaiheid om het maar kort te zeggen.
Ik wens een ieder nog fijn verlichte kerstdagen en volgend jaar gaan we weer met Sonja Bakker in de hand alles er weer af lijnen.

Zie de maan schijnt.......

Menig kinderhartje slaat weer sneller vandaag. vanavond is het pakjesavond en zullen er weer tevreden kindertjes in hun bedjes kruipen vanavond. Toch is het feest wel degelijk veranderd en hebben de computerspelletjes zo stiekem aan de overhand gekregen. Dit viel me op toen ik met mijn oudste dochter te winkelen was voor de sinterklaas inkopen. Een zwaar geïrriteerde vader stond onder druk van zijn familie en de tijd aan de toonbank. Hij had een aantal dagen geleden namelijk bot gevangen en het personeel gevraagd om dit specifieke spel voor hem terzijde te houden. Door de grote drukte had het personeel nog geen tijd gevonden om dit te checken en moest men tijdens dit grote moment van drukte op zoek naar zijn spelletje. Eenmaal gevonden werd het spelletje vakkundig ingepakt en werd het bedrag van €89,- afgerekend. En de man liep zonder een woord te zeggen de winkel uit. Het had in mijn ogen weinig meer met het gezellige kinderfeest te maken. Ik had mijn dochter een bepaald budget aangemeten. En ze kwam er al vrij vlot achter dat het best lastig is om meerdere cadeaus uit te zoeken. Toch is ook dit weer een leerzaam deel voor een kind wat net niet meer gelooft en nog net niet groot genoeg is om het verschil tussen werkelijkheid en fantasie te ontdekken. Toch had ze zich op haar eigen manier aan de man van het spelletje gestoord, want waarom moet je nou precies dat spelletje hebben terwijl er een hele wand vol met andere spelletjes is. Het gaf alleen maar een onnodig lange wachtrij in haar ogen. Het is fijn als je dochter van acht al zo diep nadenkt over de gekte waarmee de wereld is overspoeld. We hebben zoals elk jaar het budget weer overschreden, maar ja ik denk maar zo in ons geval is het alleen maar een richtlijn. Toch zal er in veel gezinnen op andere dingen bezuinigd moeten worden om de sinterklaas of kerst inkopen weer te boven te komen. Waarom moeten we het altijd zo overdrijven. Het beter voordoen dan we kunnen voor de buren is gewoon en trend geworden.

Als de pijn je leven gaat beheersen.

Als persoon ben ik blij van aard toch heb ik de laatste paar dagen niet echt kunnen lachen. Het vochtige weer speelt mij parten, elk jaar weer als het erg vochtig is in de lucht worden mijn handen en knieën stijf. Ik verplaats mij als een oude man en de reumatische klachten nemen de overhand. Dit is iedere keer weer een pijnlijke gewaarwording. Ik merk dan nu ook duidelijk dat de pijn mijn leven beïnvloed. Ik leef op pijnstillers waardoor meer dan de helft mij volledig ontgaat. Op het schip heb ik minder problemen omdat de lucht aan boord zeer droog is door de airconditioning en als ik het even redden kan ik een uurtje ga wandelen. Ondanks de pijn is bewegen goed voor je heb ik gelezen op een reuma site. Ook mijn syndroom van Tietze speelt mij parten. De ribben zijn altijd in beweging. De pijn snijd als een scherp mes dwars door je ziel, en slapen is ook lastig omdat ik jarenlang op de pijnlijke zij heb geslapen. Hierdoor wordt je ook niet blijer en reageer je het ongemerkt af op je gezinsleden. Ook Bloggen is moeilijk omdat je je vingers niet optimaal kunt gebruiken.