Ik zal niet klagen over het feit dat mijn diensttijd saai is geweest.
Want ik heb me namelijk nooit een moment hoeven vervelen en ja er waren beroerder baantjes dan te moeten varen met een bootje op de Nederlandse wateren.
Omdat wij allerhande speciale technieken leerden om te overleven, moesten we ook door de lucht verplaatsbaar zijn. Tegenwoordig heet dit onder een noemer de luchtmobiele brigade.
In mijn tijd waren dit nog losse onderdeeltjes wat af en toe samen oefende.
En natuurlijk had je af en toe een keer een dienst op afroep bij eventuele ongelukken of rampen waarbij je kon worden ingezet.
Dit was normaliter het saaiste wat je kon overkomen.
Toch was dit in dit weekend niet het geval, onze weekenddienst begon ’s middags om 17:00 uur en de vijand was inmiddels ook met weekend verlof.
Het was erg stil op het kazerne terrein en het was een rustige winterachtige avond. We speelden een beetje kaart, keken wat televisie en onze sergeant een beoefend goochelaar in zijn vrije tijd leerde ons een paar trucjes.
Om 20:00 was er telefoon voor de sergeant en werd de alarmbel geluid.
Binnen vijf minuten zat een ieder bepakt en bezakt in de viertonner, die ons richting Roosendaal reed.
Daar zouden we te horen krijgen dat we ons richting Zeebrugge zouden verplaatsen, om assitentie te verlenen bij de ramp die zich daar had voltrokken.
Alhoewel we naderhand hulp hebben gehad van een aantal psychologen, laten sommige beelden en voorvallen je nooit meer los.
Soms is het voor mij moeilijk om een ander zijn emoties te begrijpen, bijvoorbeeld als een huisdier of familielid op leeftijd aan een slopende ziekte sterft.
Hun plotselinge verdriet kan ik dan niet bevatten, ben ik te hard en realistisch geworden?
Deze vraag rijst nog dagelijks bij me, als ik moeite heb om mijn gevoelens naar buiten te brengen.
Veel van deze ervaringen had ik liever niet gehad, maar ja het is niet meer terug te draaien helaas.
Eindeloos staar ik over het water van het leven, met ogen die niets zeggen maar zwijgend de omgeving opnemen.
Herald of Free Enterprise zonk twintig jaar geleden
BRUSSEL - Op dinsdag 6 maart 2007 is het precies twintig jaar geleden dat de Britse ferry 'Herald of Free Enterprise' kapseisde voor de kust van Zeebrugge. De ramp kostte aan bijna 200 opvarenden het leven. Het was de zwaarste Britse scheepsramp in vredestijd sinds de schipbreuk van de legendarische Titanic in 1912.
De ferry voer op vrijdag 6 maart 1987 de haven van Zeebrugge uit. Op dat ogenblik waren 80 bemanningsleden, 459 passagiers, 81 auto's, 3 bussen en 47 vrachtwagens aan boord van de 'carferry'. Het moest een routinetrip worden naar de Britse havenstad Dover. Na een draaimanoeuvre van 180 graden, stevende de Herald of Free Enterprise op open zee af.
Dat manoeuvre gebeurde met openstaande boegdeuren, en tonnen water stroomden de garagedekken binnen. In nauwelijks een minuut kapseist het schip en gaat het op zijn linkerzij liggen op een zandbank, op amper anderhalve kilometer van de Belgische haven. Het was precies 19.28 uur toen de ramp zich voltrok. Onmiddellijk start een reddingsactie. Belgische maar ook Britse en Nederlandse helikopters vliegen uit, maar de actie is tevergeefs voor bijna 200 opvarenden, die in het ijskoude water aan onderkoeling sterven.
Een dag later bracht de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher hulde aan de Belgische autoriteiten voor de snelheid en de doeltreffendheid van het optreden van de reddingsploegen.
Achteraf verliep de identificatie van de slachtoffers vrij moeizaam, omwille van een onvolledige passagierslijst. Slechts een honderdtal passagiers had een reservatie op naam. Velen waren ingegaan op een aanbod van de Britse krant The Sun, om de overtocht te maken voor slechts één pond. Zelfs in de weken na de ramp spoelden nog lijken aan op de Belgische stranden.
Op 27 april werd de ferry naar een voorlopige ankerplaats gesleept. Duikers bergden toen de laatste lichamen. Daarna werd de Herald naar de marinebasis van Zeebrugge gebracht om er door experts te worden onderzocht. Op 13 mei 1987 werd de Herald naar het Nederlandse Vlissingen gesleept en verkocht aan een Nederlandse firma om te worden gesloopt op een scheepswerf in Taiwan.
De conclusie van het officiële onderzoek, gevoerd in Groot-Brittannië, is dat kapitein David Lewry verantwoordelijk is voor de schipbreuk. Na een lange procedure wordt zijn vaarlicentie ingetrokken.
De carferry was eigendom van rederij 'Townsend Thoresen', dat later 'P&O European Ferries' werd. Momenteel varen de ferry's onder de naam P&O Ferries.
Maak het beste van je leven en leef in het nu, want de rest is historie en er is al genoeg ellende in de wereld.
De Old Sailor,
