Oude herinneringen,die je liever niet had meegemaakt.

Geachte medebloggers,

Ik zal niet klagen over het feit dat mijn diensttijd saai is geweest.
Want ik heb me namelijk nooit een moment hoeven vervelen en ja er waren beroerder baantjes dan te moeten varen met een bootje op de Nederlandse wateren.
Omdat wij allerhande speciale technieken leerden om te overleven, moesten we ook door de lucht verplaatsbaar zijn. Tegenwoordig heet dit onder een noemer de luchtmobiele brigade.
In mijn tijd waren dit nog losse onderdeeltjes wat af en toe samen oefende.




En natuurlijk had je af en toe een keer een dienst op afroep bij eventuele ongelukken of rampen waarbij je kon worden ingezet.
Dit was normaliter het saaiste wat je kon overkomen.
Toch was dit in dit weekend niet het geval, onze weekenddienst begon ’s middags om 17:00 uur en de vijand was inmiddels ook met weekend verlof.
Het was erg stil op het kazerne terrein en het was een rustige winterachtige avond. We speelden een beetje kaart, keken wat televisie en onze sergeant een beoefend goochelaar in zijn vrije tijd leerde ons een paar trucjes.



Om 20:00 was er telefoon voor de sergeant en werd de alarmbel geluid.
Binnen vijf minuten zat een ieder bepakt en bezakt in de viertonner, die ons richting Roosendaal reed.
Daar zouden we te horen krijgen dat we ons richting Zeebrugge zouden verplaatsen, om assitentie te verlenen bij de ramp die zich daar had voltrokken.

Alhoewel we naderhand hulp hebben gehad van een aantal psychologen, laten sommige beelden en voorvallen je nooit meer los.
Soms is het voor mij moeilijk om een ander zijn emoties te begrijpen, bijvoorbeeld als een huisdier of familielid op leeftijd aan een slopende ziekte sterft.
Hun plotselinge verdriet kan ik dan niet bevatten, ben ik te hard en realistisch geworden?
Deze vraag rijst nog dagelijks bij me, als ik moeite heb om mijn gevoelens naar buiten te brengen.

Veel van deze ervaringen had ik liever niet gehad, maar ja het is niet meer terug te draaien helaas.
Eindeloos staar ik over het water van het leven, met ogen die niets zeggen maar zwijgend de omgeving opnemen.



Herald of Free Enterprise zonk twintig jaar geleden
BRUSSEL - Op dinsdag 6 maart 2007 is het precies twintig jaar geleden dat de Britse ferry 'Herald of Free Enterprise' kapseisde voor de kust van Zeebrugge. De ramp kostte aan bijna 200 opvarenden het leven. Het was de zwaarste Britse scheepsramp in vredestijd sinds de schipbreuk van de legendarische Titanic in 1912.
De ferry voer op vrijdag 6 maart 1987 de haven van Zeebrugge uit. Op dat ogenblik waren 80 bemanningsleden, 459 passagiers, 81 auto's, 3 bussen en 47 vrachtwagens aan boord van de 'carferry'. Het moest een routinetrip worden naar de Britse havenstad Dover. Na een draaimanoeuvre van 180 graden, stevende de Herald of Free Enterprise op open zee af.

Dat manoeuvre gebeurde met openstaande boegdeuren, en tonnen water stroomden de garagedekken binnen. In nauwelijks een minuut kapseist het schip en gaat het op zijn linkerzij liggen op een zandbank, op amper anderhalve kilometer van de Belgische haven. Het was precies 19.28 uur toen de ramp zich voltrok. Onmiddellijk start een reddingsactie. Belgische maar ook Britse en Nederlandse helikopters vliegen uit, maar de actie is tevergeefs voor bijna 200 opvarenden, die in het ijskoude water aan onderkoeling sterven.

Een dag later bracht de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher hulde aan de Belgische autoriteiten voor de snelheid en de doeltreffendheid van het optreden van de reddingsploegen.

Achteraf verliep de identificatie van de slachtoffers vrij moeizaam, omwille van een onvolledige passagierslijst. Slechts een honderdtal passagiers had een reservatie op naam. Velen waren ingegaan op een aanbod van de Britse krant The Sun, om de overtocht te maken voor slechts één pond. Zelfs in de weken na de ramp spoelden nog lijken aan op de Belgische stranden.

Op 27 april werd de ferry naar een voorlopige ankerplaats gesleept. Duikers bergden toen de laatste lichamen. Daarna werd de Herald naar de marinebasis van Zeebrugge gebracht om er door experts te worden onderzocht. Op 13 mei 1987 werd de Herald naar het Nederlandse Vlissingen gesleept en verkocht aan een Nederlandse firma om te worden gesloopt op een scheepswerf in Taiwan.

De conclusie van het officiële onderzoek, gevoerd in Groot-Brittannië, is dat kapitein David Lewry verantwoordelijk is voor de schipbreuk. Na een lange procedure wordt zijn vaarlicentie ingetrokken.

De carferry was eigendom van rederij 'Townsend Thoresen', dat later 'P&O European Ferries' werd. Momenteel varen de ferry's onder de naam P&O Ferries.

Maak het beste van je leven en leef in het nu, want de rest is historie en er is al genoeg ellende in de wereld.

De Old Sailor,

Oude liefde of oud zeer?

Wat deze man nog altijd bij vele vrouwen losmaakt is mij nog steeds een raadsel.

Het is toch vreemd denk ik wel eens, dat er bij veel vrouwen een gebrek aan realiteitszin leeft.
Kunnen ze niet gewoon accepteren dat schoonheid vergankelijk is.



Ik ben zelf niet de knapste en ik lig niet meer in de markt en dat is gewoon omdat je wat ouder aan het worden bent.
Maar nu heb ik het idee dat ook mijn eigen vrouw mij niet meer zo aantrekkelijk vind als vroeger.
Ik krijg steeds minder aandacht van haar.
Toch komt ze nog iedere avond nog thuis en zegt dat ze van me houd.
Dat moet ik dan maar geloven en beschouwen als een compliment.
Aan de andere kant hangt ze elke avond voor de televisie en aanbidt de programma’s zoals shownieuws en klaagt aan de andere kant dat ze moe is.
Het is moeilijk voor me om mezelf voor te stellen dat dit een leven is waarvan ik vroeger heb gedroomd.
Het irriteert me dan ook mateloos dat ze zit weg te dromen bij films waarvan het plot zo doorzichtig is, dat je van te voren al redelijk kan bepalen waar het op uit draait.

Toch worden vele oude helden die te jong gestorven zijn nog altijd aanbeden door een aantal over fanatieke aanhangters en in mijn ogen is het soms te zielig voor woorden.
Het gekke is dat de minder knappe mannen al snel vergeten zijn, of ze zijn vervangen door een ander die wel knap is om te zien.
Als je gaat zoeken naar oude helden dan springen James Dean en Elvis er met kop en schouders er bovenuit.
Toch zijn ook deze mensen geleefd door hun omgeving en door de pers.



Kijk ik naar Johnny Depp en Brad Pitt dan kijk ik naar een stel verwende jongetjes.
En deze jongetjes kunnen zich alles veroorloven omdat de kijker het wil, want zo ziek zijn wij tegenwoordig als maatschappij.
Doe een misstap en het volk zal je met behulp van de pers afslachtten als een dier wat niet kan vluchten.
Het zou gewoon politiek gezien aan banden moeten worden gelegd.
In mijn ogen zijn het gewoon primitieve middeleeuwse praktijken en is alleen de lichamelijk geweldsfactor er uit gehaald, de mentale geweldpleging mag gewoon straffeloos doorgaan.
Door deze vorm van onderdrukking gaan ook hedendaagse helden er volledig aan onderdoor.
Elke beweging die je maakt is voer voor de persmuskieten.


Een foto levert bakken met geld op en voor geld zetten we al onze principes opzij.
Want wat was de wereld in de ban van de sekstapes van Paris Hilton en de kut van Britney Spears, de wereld hing letterlijk aan de roddelpers hun lippen.



Waarom zijn het toch altijd die figuren die zelf niet in de picture willen het nieuwsgierigst naar andermans leed.
Wat zijn we toch een zielig volkje, waarom vinden we niet gewoon een hobby waarvan we echt kunnen genieten.
Is het omdat ze zo jaloers zijn op andermans rijkdommen, of zijn ze gewoon te blind om te zien dat ze eigenlijk zelf veel rijker zijn door het simpele feit dat ze in vrijheid kunnen leven.
Ze kunnen doen wat ze willen zonder dat de pers achter hun aanzit.


Ik zal toch echt binnenkort om een vis akte en een hengel uitmoeten.

De Old Sailor,