De prins op het knappe witte paard

Geachte medebloggers,

Dit verhaal is speciaal voor de vrouwelijke lezers.

Eindelijk heb je hem dan gevonden de prins op het witte paard waar je altijd al van gedroomd hebt……………….
En dan na een maand vertoont hij gelijk al een paar mankementjes en ook het paard dat is niet helemaal goed. (Samen kreupelen jullie al door het leven)
Dus kortom prinsen op witte paarden zijn redelijk onbetrouwbaar.
Het is een beetje hetzelfde als de gladde jongen met de sportwagen.
Het ergste is denk ik nog wel dat je toekomstdroom een grote zeepbel is, en er niets van je gedroomde toekomst terechtkomt.

Mijn vrouw is denk ik hetzelfde overkomen, ze dacht dat ze de prins van haar dromen had gevonden.
Het heeft haar nooit aan iets ontbroken en ook liefde hoeft ze niet te kort te komen.
Toch was haar prins vroeger veel liever en veel spontaner. (Dit zijn haar woorden.)
Hoe zou dat toch komen?
Vroeger werd ik niet afgewezen of teleurgesteld.
En we hoefden nergens rekening mee te houden.
Er waren nog geen kinderen en we hadden het financieel nogal goed, verder waren we in de bloei van ons leven en we hadden bijna dagelijks seksuele avonturen. (Wat kan een man zich nog meer wensen.)

Nu zijn we beland in het Charles en Diana epistel daar waar het sprookje ophoudt te bestaan. Het is voor mij een groot dilemma aan het worden, ze zegt dat ze nog steeds veel van me houd maar laat daar absoluut veel te weinig van merken of zien.
De meest voorkomende excuses zijn:
Of de kinderen zijn wakker, of ze klaagt dat ze moe is en wil gaan slapen, maar eerst kijkt ze nog een half uurtje televisie.
Mijn toenaderingspogingen worden afgewezen.

Als ik eens de cirkel doorbreek en het komt tot de daad, dan ben ik te ruig of te haastig.
Ik krijg steeds meer moeite om mijzelf in het gareel te houden.
Soms vraag ik me af worden alle vrouwen met een eigen mening zo afstandelijk tegen hun man.
Er zijn er namelijk nog genoeg die hun man niet mogen tegenspreken in mijn ogen extreem ouderwets, maar ze bestaan nog steeds.

Ik zal nooit een Casanova worden en dat wil ik ook niet worden.
Maar ik begin steeds meer de mannen om mij heen te begrijpen.
Vroeger begreep ik mannen die er een vriendin op na hielden niet, of de midlife losers die buiten de deur hun genot zochten.
Het wordt me steeds duidelijker want als je wordt afgewezen dan ga je op een gegeven moment je heil ergens anders zoeken.
Thuis wordt alleen nog een begrip voor de buitenwereld.

Ik wil niemand kwetsen of verdacht maken, begrijp me niet verkeerd.
Maar het is toch wel een van de redenen waarom vele huwelijken tegenwoordig op de klippen lopen.
En in 90% van de gevallen is de man vreemdgegaan. (Mannen zijn wat minder handig in dit soort dingen te verbergen en met een geheim te leven.)
Hij wordt dan afgeschilderd als de slechterik.
Niemand vraagt naar de werkelijke reden hierachter.
Vooral vrouwen “geilen” erop om dit soort figuren volledig te veroordelen en de grond in te trappen.


Maar ligt de fout niet bij hun eigen geslacht?
Het is best lastig om een prins te blijven als je constant in het harnas wordt gejaagd.
Het witte paard is inmiddels ingeruild voor een familie auto en je zuur verdiende geld zit in een hypotheek verwerkt.
Het sprookjeshuwelijk bestaat nog steeds.
De eens zo knappe prins is omgebouwd tot een Assepoester figuur, die het af toe zwaar heeft te stellen met twee opgroeiende en af en toe lastige dwergen.
En als je dan thuis komt zit er af en toe een “heks” op de bank.
Ik zou dit toch graag zien veranderen en het brengen tot de laatste bladzijde van het sprookjesboek.

Het verhaal eindigt bijna altijd met “en ze leefden nog lang en gelukkig.” Dit zou ik het liefst afsluiten met mijn eigen termen “Leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.”

Old Sailor,

Een heldere en doordachte levenswijsheid

Ik las afgelopen week een boek van een van mijn favoriete schrijvers Paulo Coelho.
In het boek “Als een rivier” staan enkel en alleen korte verhalen en anekdotes.



Toch vond ik dit verhaal zeer treffend en goed overdacht omdat dit voor zeer velen de keiharde werkelijkheid is.


Ik heb met Isabella afgesproken in het restaurant waar we altijd komen: het is er nooit druk en je kunt er lekker eten. Ze is net terug uit Nepal en vertelt me dat ze een paar weken in een klooster heeft doorgebracht. Op een middag was ze met een monnik aan het wandelen in de omgeving, toen hij de zak die hij bij zich droeg openmaakte en heel lang naar de inhoud bleef staan kijken. Daarop zei hij tegen mijn vriendin: “Weet je dat bananen je de zin van het bestaan kunnen leren?”



Hij haalde een rotte banaan uit de zak en gooide hem weg.
‘Dat is het leven dat voorbij is, waar we niet op het juiste moment genoten hebben, en nu is het te laat.’



Vervolgens haalde hij er een nog groene banaan uit, liet die zien, en borg hem weer op.
‘Dat is het leven dat nog staat te gebeuren, we moeten het juiste moment afwachten.’



Ten slotte pakte hij een rijpe banaan, pelde hem en gaf de helft aan Isabella.
‘Dit is het nu, en geniet ervan zonder je bang of schuldig te voelen.’

Hoeveel mensen leven niet het leven van de bruine banaan en vergeten om nu al van het leven te genieten. Als ze dan eindelijk kunnen genieten is het vaak te laat om nog leuke uitdagende dingen te doen. Maar ja wie ben ik om te oordelen. Als je ouder bent moet je doen wat je allemaal nog kunt en begrijpt u me niet verkeerd, ik heb niets op gepensioneerden tegen.
Ook de groene banaan zie ik bij me thuis, mijn eigen dochter te oud voor de schommel en nog te jong om te wippen, ze moet gewoon hier en daar nog een beetje wachten met een aantal dingen. Ze komen vanzelf een keer op haar pad.
Ikzelf leef het leven van de rijpe banaan. Ik geniet zoveel ik kan en voel me daar niet bang of schuldig over. Al wordt er wel eens vreemd naar je gekeken als je zomaar ongepland iets doet.

Alles herhaalt zich

All good things repeat themselves. Ville Valo Natalia Avelon Summer Wine (PERFECT version)Zoals elk mens kom ik steeds vaker tot de ontdekking dat naarmate je ouder wordt dingen zich gaan herhalen. Ik heb me echt over deze video verbaast omdat hier eindelijk eens een keer niet geprobeerd is om het origineel zodanig te verkrachten. Iets wat heden ten dage met grote regelmaat gebeurt. Het bracht dan ook een hoop mooie jeugd herinneringen terug. Als ik terug denk aan mijn onbezorgde jaren dat ik nog speelde met mijn autootjes op de keuken vloer en er nog een ouderwetse lampen radio op het dressoir stond waaruit nog echte muziek schalde. In die tijd vertolkten Nancy Sinatra & Lee Hazelwood dit nummer en in de jaren tachtig heeft Demis Roussos het nog een keer gedaan. Alleen de realisatie komt ook op je af. Het feit dat je nou toch wel echt oud wordt. Ik zie ook kledingstukken en schoenen met blokhakken terugkeren. Ik hoop alleen dat die foute kleuren van de jaren 70 niet meer terugkomen. Ik bedoel hiermee dat fout oranje en licht bruine spul wat zich in deze jaren manifesteerde. Toch hoop ik dat mijn kinderen ook zo terug kunnen kijken op hun jeugd. Al is hun tijd wel veel hectischer dan wat wij hadden. Wij hadden geen mobieltjes waardoor we niet altijd bereikbaar waren en aan de andere kant was dat ook wel minder stress vol. We hadden geen Msn, maar spraken met elkaar af op school en deden dingen samen. (spelen,kattekwaad uithalen en ons eerste zoentje scoren.) Het was dus eigenlijk niet zo erg zonder al deze moderne technologie en bijkomend voordeel was dat we veel buiten waren. Sommige kinderen zijn inmiddels zo van de wereld vervreemd dat ze contact gestoord genoemd kunnen worden. Werken is ook lastig als je tot 's ochtends 4 uur moet chatten. Een ding begrijp ik niet helemaal dat de ouders absoluut niets aan dit fenomeen doen, omdat ze te bang zijn dat hun kinderen niet meer van hun houden. Ik heb gewoon medelijden met hun.

Sinterklaas is weer onderweg

De stoomboot is onlangs weer gesignaleerd in de Nederlandse wateren. en het zal dan ook niet lang meer duren of Sint Nicolaas zal weer voet aan wal zetten in ons koude kikkerlandje. Het is toch aan een kant een heerlijke oude traditie die het gelukkig nog niet heeft verloren van de in andere landen zo populaire kerstman. Toch komt ook de Sint niet meer uit onder de commercie, maar het is nog niet zo gek als hoe ze het bijvoorbeeld in Engeland doen. In de meeste winkels daar wordt je daar doodgegooid met de kerstspullen. Er worden zelfs busreisjes georganiseerd om de oudere mensjes tot aankopen over te halen. Op zich schuilt er niets kwaads in het feit om gratis vervoer voor de gepensioneerden te regelen, alleen zijn deze mensen wel erg vatbaar voor zogenaamde koopjes. Nu kom ik met enige regelmaat in een winkelcentrum. En als ik de prijzen aanschouw moet ik inwendig vreselijk lachen. Want de aanbiedingen die ze doen zijn veel beter dan in Nederland alleen de manier waarop ze het doen is toch wel heel apart. De spullen die ze over hebben en eigenlijk wel heel graag kwijt willen gaan tot 75% toe in de aanbieding. Eenmaal hiervoor gevallen te zijn en je naar binnenstapt vind je de recentere goederen. Al zijn deze goederen wel veel duurder de manier van adverteren is pakkend. En als je dan aan het afrekenen toe bent splitst de gevatte verkoper je nog wat extra's in je maag. Eind conclusie is dan ook je was van plan om een dingetje aan te schaffen en je verlaat de winkel met 2 a 3 artikelen meer dan je gepland had. De verkopers krijgen een loon naar prestatie en een aantal van hen hebben deze truc goed door. Toch is het en blijft het een leuk feest de spanning op de kleine kindersmoeltjes is weer af te lezen. Menig ouder moet weer zijn best doen om keihard tegen zijn kids te liegen. Ik zelf heb een keer de rol van goedheiligman mogen vervullen, en het gekke is zodra alle make up en toebehoren zijn aangebracht is de rol van sint geboren. Wat ik verder een erg leuke ervaring vond is dat zowel groot als klein op zijn eigen manier de magie van deze man weer opnieuw beleeft. Auto's die je tegenkomt vol met volwassenen, knipperen met de lichten, en rijden je al zwaaiend voorbij. Dit is pure bemoediging voor de toch wel zeer aparte rol in een warm pak met een onhandige snor en baard. Mijn vermoeden is dan ook dat hij nog jaren in ons land zal voortleven al wordt ons landje steeds meer multicultureel het is en blijft een mooi feest.

Zingend langs de deuren op 11 November

Hoera, roepen mijn kinderen blij als ze de eerste kindertjes met hun lampionnetjes voorbij zien komen. Met de jongste moet papa mee als begeleiding want ja als je nog geen vier bent, is dit allemaal reuzespannend natuurlijk. Het zingen is nog niet zo luid maar het grabbelen naar het snoepgoed hebben we al na de 2de deur in de vingers. Net voordat we vertrekken stortten er dikke hagelstenen uit de lucht en besluiten we om in ieder geval regenkleding aan te trekken. Gelukkig valt er bijna niets uit de lucht tijdens onze lampionnen strooptocht. Al is het wel winterskoud buiten en hebben we verkleumde vingers als we thuiskomen en dan hebben we maar een klein rondje met een paar andere kinderen uit de buurt gedaan. De "grote" zus is met een vriendinnetje onderweg met het doel voor ogen om het halve dorp van zijn snoepgoed af te helpen. Wat me wel opvalt is dat het Sint Maarten lopen een van de weinige tradities is die nog niet is aangetast door de commercie, zoals Sinterklaas en Kerst. Zelfs Valentijn word zo volledig mogelijk uitgemolken. De verwachtingen liggen dan ook hoog tegenwoordig, want vroeger kregen de kinderen nog gewone cadeautjes, tegenwoordig is het een competitie op school geworden en krijgt het ene kind nog mooiere dingen als de anderen. Ik probeer me hier zo weinig mogelijk van aan te trekken. Dit valt niet mee omdat het speelgoed dan ook schreeuwend duur is geworden. De richtprijs van de iets grotere cadeaus ligt rond de €50,- en dat is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden. Ik kom uit een gezin waar we het naar omstandigheden niet erg breed hadden en schuin tegenover ons woonden mensen die alle geld van de wereld hadden. Sinterklaas werd daar dan ook met grote cadeaus gevierd toch had ik als kind geen wrok tegen de Sint omdat hij daar wel alle kinderwensen vervulde en bij ons thuis niet.

Toen het op latere leeftijd duidelijk werd, dat mijn ouders al deze dingen zelf moestten aanschaffen was het plaatje ook meteen helder. Maar ons feest was denk ik leuker omdat we nog heel wat te wensen over hadden.

Ook wij hebben een periode gehad dat we wat minder verdienden en dat we wat minder geld om handen hadden voor deze dingen. Toch heb ik niet het gevoel gehad dat onze kids wat tekort gekomen zijn. Wat me wel opvalt de laatste tijd is dat verzekerings maatschappijen, banken en andere instellingen geen rekening houden met deze dure tijden. Over uitstel valt niet meer te praten en je moet binnen 14 dagen betalen.
Hoe sommige gezinnen het hoofd boven water moeten houden is mij af en toe een raadsel. We komen zo stiekempjes aan weer in de crisisjaren terecht.
Alleen de rijken kunnen zich nog de grote cadeaus veroorloven, de mensen met de wat smallere beurs zullen de keuze moeten maken of de kindervriend volgen en een deurwaarder riskeren of normaal sinterklaas vieren en alle rekeningen op tijd betalen.

Zaterdag, komt hij weer naar Nederland en kunnen we weer bergen folders en speelgoed boekjes tegemoet zien. En dan begint het allemaal weer met schoentje zetten tot het pakjes avond is.

We lezen straks nog in de krant "Sint Nicolaas met de dood bedreigd in verband met uitblijven van winst marges."