Als het even tegenzit in het leven leer je je echte vrienden en de mensen om je heen een keer echt kennen. Dit wordt je pas duidelijk als jezelf of je partner in het ziekenhuis terecht komt. Het is zowel voor de patiënt als de partner een moeilijk te overwinnen tijd. De patiënt heeft zijn eigen problemen met beter worden en krijgt de aandacht van iedereen. De partner daarentegen is vaak het onder geschoven kindje. En word met al zijn emoties en verdriet met rust gelaten, terwijl deze juist de hardste klappen krijgt te verwerken. Ik weet me nog als de dag van gisteren te herinneren dat mijn eigen partner samen met mij de eerste hulp in wandelde en nog geen drie kwartier later ik on voorbereid kortstondig afscheid van haar moest nemen bij de ingang van de operatie kamer. De onthutsing en spanning die dit teweeg bracht heeft me nooit meer losgelaten. Je bent op zo'n moment volledig ondersteboven gelopen door alles wat er op dat moment gebeurt dat je gevoel hebt dat je midden in een boze droom zit. En omdat je zoveel tijd hebt om na te denken haal je je de meest gekke dingen in je hoofd. Hoe moet het nu verder als er iets misgaat. Wat als ze gehandicapped uit deze operatie komt. En de omgeving gaat gewoon verder met zijn dagelijkse beslommeringen want de wereld draait gewoon verder. Waarom is er niemand buiten een paar om die zich om de partner bekommeren. Deze is niet zielig of ziek, maar heeft wel een stukje afleiding nodig. Voor mij is het moeilijk te verkroppen geweest toen ik zelf in het ziekenhuis raakte en ik niets te klagen had over bezoek, maar dat mijn partner in deze een beetje links bleef liggen bij de rest. Ik ben gewoon weg niet de meest bezorgde persoon maar je leest veel in de ogen, het gezicht en ook uit de verhalen die ze je vertellen kun je de vereenzaming soms voelen. Natuurlijk wil je als partner een niks aan de hand idee creëeren en de een is hier beter in dan de ander. Dus mijn overtuiging is dan ook vergeet de partners niet.
Een beetje tijd inruimen voor iemand is het beste wat je kan doen.
