Home Sweet Home or Homesick?

Dear Bloggers,

It sounds strange but it can even happen to me.
Yes, even somebody like me, can get homesick somehow.
A couple of weeks ago , we were driving around a bit by car and all of a sudden, It struck me like lightning.
My mind was drifting of and was playing with me, when we had stopped at the lakeside and I stared across the water.



I saw the boats sail by and then I just realized that I was homesick.
I finally missed after all these years, the place were I was raised.
In a small village next to the lake.
I never experienced these feelings before, It took my breath away.
And the funny thing is that I could not talk about it for days.
I had to find out, why I had these feelings.
After a couple of days I talked about it to my wife.
It is not that I miss the village that much that I have to go back there.
But it is the water, the smell of the fresh breeze and the mentallity of the people living there.
It is a big difference to what I am used to now.
I simply have to admit that I miss the fresh air, the summer breeze which is nearly always there and simple things like going by bike with my kids to the beach.
Also that you wake up early morning and take the bike and cycle across the lake, when everybody else is still asleep. The other early people you greet when you pass them but not disturbing anything.



Enjoying every minute being in the middle of nature and together with your loved ones.
Concluding after my wife has been calculating, we have to stay at least eight years in the place were we are living now.
Before we can move back again to the area where I learned all the basic things of life and nature around me.
Unless we win the jackpot in the lotterie, or get money in an other way.
So I keep gambling on the future.
I believe that God can do miracles.
and I hope that a miracle will come my way.

Don't worry dear bloggers, I will not let my head hang down and run around fully depressed.
I still have my own believes.
Well I stick to this phrase like always: “Live life as long it is there, pray for less fights, spend your last money on a drink and fuck if your life is depending on it.”

The Old Sailor,

Nou vooruit nog eentje dan.

Nou nog eentje dan om het af te leren.
Ik was een beetje aan het sneupen op het Internet en als zeeman ben je geïnteresseerd in bijna alles wat varen kan.
Ik vond een aantal prachtige beelden van een langweerder sloepje wat ik graag zou bezitten, als ik het geld en de ruimte ervoor zou hebben.



Je zou dan zo heerlijk ’s ochtends vroeg uit kunnen lopen om van de prachtige natuur te genieten. De kans zit er redelijk in dat ik er in ieder geval eentje ga huren in de na dagen van deze zomer.
Ik hoef niet zoveel toeristen om me heen.
Van dit soort avonturen zal ik jullie allemaal vertellen op mijn blog.
Je kunt het leven maar een keer genieten en wacht er dan ook niet te lang mee.



Ik blijf het herhalen, maar leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.

Fijne vakantie,

De Old Sailor,

mijn onbezorgde jeugd

De afbeeldingen heb ik geleend van de website van "meester" de Haan. http://www.idehaan.nl/

Mijn oude schoolmeester van de lagere school, een man met oog voor schoonheid dat ons kleine dorpje aan het water is. Ik heb altijd de mensen benijd die met pen of penseel heel hun ziel en zaligheid kunnen vastleggen op doek of papier. Als je kunt kijken met je hart, en kunt voelen met je ziel. Dan worden ogen en handen de werktuigen van de geest.

Ik heb een onbezorgde jeugd genoten en me gelukkig nooit laten lijden door het feit dat mijn omgeving niet bijzonder genoeg was omdat we niet op vakantie gingen. Zoals vele andere gezinnen tegenwoordig op vakantie moeten om de buurtjes de ogen uit te kunnen steken.

Ik woonde heel mijn jeugd in het watersport dorpje Langweer. Mijn vader had als hobby een manege. Het was voor mijn ouders belangrijker dat ieder kind plezier kon hebben in zijn leven dan dat ze er rijk van werden. Ik heb hierdoor wel het besef gekregen dat geluk niet te koop is, maar dat je er vooral zelf aan moet werken om gelukkig te worden. Achteraf denk ik wel eens we zijn nooit op vakantie geweest maar ik heb het ook niet echt gemist. Er was immers genoeg te doen in en om de manege en in het dorp zelf ook al telde dit niet eerder mee dan toen ik in de leeftijd kwam om te gaan stappen.

Pas toen ik een jaar of achtien was kwam het in me op om te gaan reizen. En dat ben ik dan ook gaan doen. Tot het moment dat ik mijn huidige vrouw tegenkwam en die zag het niet zo zitten dat ik een half jaar van huis zou zijn en dan een maand thuis, niet echt haar voorstelling van een romantische relatie. Ik ging op zoek naar wat anders en kon gelukkig met haar tot een compromis komen om te gaan varen op een grote veerboot voor een Deense maatschappij. De deal was een schema van 2 tegen 1 oftewel 16 dagen werken en 8 dagen thuis. Het geld was goed en mijn vrouw werkte alleen nog voor de hobby. Tussentijds werkte ik in banen aan wal veelal bij uitzendbureaus. De baantjes die tussen de contracten in deed zijn onder andere: inpakker, taxi chauffeur, heftruckchauffeur, orderpikker, schoonmaker. Ook veranderde ik van route en ook van baan aan boord van de schepen. Tot op een gegeven moment de vakbond en het bedrijf tot een regeling kwamen om 14 dagen op 14 dagen thuis. hierdoor maakte je je vakantiedagen op en wordt je vakantiegeld in je loon opgebruikt. Toen de euro kwam was de rijkdom snel over en verdien ik nog altijd een redelijk salaris. Maar ja er was voor mij aan wal ook geen cent te verdienen en daar bovenop werd ik ziek. Ik werkte als chauffeur in de transport sector.Ik leerde op dat moment de Nederlandse domheid kennen. Het werd een martelgang bij het UWV terwijl ik wel graag weer aan het werk wilde. Na veel gewik en geweeg kwam ik in een traject terecht om me om te laten scholen. Godzijdank stapte er iemand op bij mijn oude Deense baas en kon ik direct aan de slag. Er werden een aantal dingen duidelijk besproken en als het goed zou gaan was er altijd een opening om in gesprek te raken. Mijn werkplek werd aangepast en tot nog toe kan ik mijn werk met plezier doen. Mijn baan is iets wat ik van thuis heb meegekregen mensen proberen gelukkig te maken al valt dat tegenwoordig niet altijd mee. Veel mensen denken tegenwoordig dat ze teveel betalen om het simpele feit dat ze niet echt goed lezen of beseffen wat ze bestellen. Alles heeft een prijs gekregen en ze zijn vergeten om de lonen mee te laten stijgen.

Dit is mijn huidige schip waarop ik werk en Wilke de Jager uit Lippenhuizen heeft haar op dit schilderij vastgelegd. Mocht er interesse zijn voor de getoonde werken en wilt u in contact komen met de makers ervan reageer dan even op deze log en ik zal uw wensen proberen te vervullen.