Als de geest het moet verliezen van het lichaam

Geachte Medebloggers,

In het leven kom je soms rare dingen tegen, die je min of meer niet verwacht.
Toch is het niet zo dat ik als realist verwacht dat we allemaal stokoud worden.
Het is namelijk al een paar keer in mijn leven voorgevallen dat er personen die me dierbaar waren, zijn weggevallen.
Naarmate je ouder wordt ga je hier steeds makkelijker mee om.
Je bent meer een steunpunt voor anderen, die nog niet zoveel hebben ervaren in het leven.
Elke dode is een hartverscheurende kwestie voor de nabestaanden, hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Voor hen is er de leegte en de stilte die er overblijft.
Nadat er een paar heftige gebeurtenissen in mijn leven zijn voorgevallen, ken ik bij sterfgevallen bijna geen emotie meer; al is elk sterfgeval een ander verhaal er zijn er maar weinig die paradijselijk deze aardkloot verlaten.
Vaak zie je een zekere pijn in het gezicht van de overledene.
Ondanks de weinige emoties zijn je gedachten iedere keer wat verward en het realisme dringt erg door in je geest; als je bedenkt dat degene die dan net heengegaan is niet zoveel in leeftijd verschilde met jezelf.
Af en toe heb je momenten dat je niet kunt slapen en dan overdenk ik mijn eigen leven.
Ik denk dan maar heel simpel en hardop: “Misschien ben ik morgen aan de beurt.”
Maar ja leef het leven zoals het komt, voor je het weet is het afgelopen.
Al vind ik het nog altijd vreemd dat sommige mensen niet kunnen genieten en altijd maar over alle kleine dingen klagen en zeuren.
Ik ben dan ook overtuigd van het feit, als mijn einde komt de geest het zal moeten verliezen van het lichaam.
Na een jaar of tien zijn er nog weinigen die je herinneren en langzaam vervaag je uit een ieders gedachten.
Wees daarom niet te voorzichtig met het leven te leven en geniet van elk mooi moment.
Probeer elke droom die je hebt zoveel mogelijk waar te maken.
Kijk om je hen en ervaar hoe slecht een ander het soms heeft, en prijs jezelf dan gelukkig dat jij al deze mooie dingen in je leven kunt doen.
Op het moment geniet ik eindeloos van simpele dingen zoals een prachtige zonsondergang, een goeie borrel en van de prachtigste en extravagante figuren die op deze aardbol rondscharrelen.
We hebben de tijd niet om te verspillen, dus wacht niet tot je oud bent en versleten.
Mensen die praten over later moeten bij zichzelf bedenken waarom leef ik in de toekomst en niet in het heden.
Geniet het leven want voor hetzelfde geld kom je morgen door een of ander ongeluk om het leven.

Mijn motto is dan ook: “Leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.”

De Old Sailor,

Vergeet nooit groeten als je weggaat,

Vergeet nooit groeten als je weggaat,

Probeer op alle momenten van de dag het leven dat je lief is te overdenken, ook al valt het niet altijd mee.
Soms heb je het idee dat de rest van de wereld tegen je is en wil je er soms zelf een einde aan bedenken.

Al schreeuw je nog zo hard je zult moeten accepteren in dit leven er maar weinigen zijn die echt van je houden.
Probeer hun dan ook zoveel mogelijk je zonnige kant te laten zien. Al word je van binnen uit verscheurd door pijn en verdriet omdat je niet meer jezelf kunt zijn.
Niemand zit op jouw verhaal te wachten en ook niemand is daadwerkelijk geïnteresseerd in jouw aanklacht tegen het soms zo afschuwelijk lijkende leven.
Het leven dat jou ziel vol littekens heeft gekrast zonder ook maar een greintje van spijt te hebben.

Als het dan even tegenzit in het leven of in je relatie, wil je soms kwaad de deur uitrennen en zonder gedag te zeggen verdwijnen in de stilte of het geweld van je omgeving.
Toch besef ik achteraf dat dit een egoïstische daad is en bedenk dan dat het lot ook vandaag mijn pad kan kruisen en mij in een klap kan wegrukken uit mijn liefhebbende omgeving.
Dat er veel verdriet zal zijn als jij uit hun leven verdwijnt is een bepaalde logica.
Soms lig ik ’s nachts wakker en overdenk in tranen hoe het zou zijn voor hen als ik er niet meer zou zijn.
Om het simpele feit dat het lot heeft beslist dat het nu mijn tijd is.

Ik heb dan ook in volle overgave geluisterd naar het nummer If tomorrow never comes dat vertolkt wordt door Ronan Keating.
Waarom maken wij mensen het elkaar toch af en toe zo moeilijk in het leven.
Morgen is het misschien wel afgelopen met je omdat je simpelweg niet uitkeek en werd overreden door een bus of een vrachtwagen, of je raakte per ongeluk verzeild in een schietpartij.
Wie zal het zeggen, wat je overkomt is een gedeelte van je leven.
Ga dus nooit van huis zonder te groeten.
Ook al heb je nog zo’n slecht humeur en haat je alles en iedereen op deze wereld. Het kan elke dag je laatste keer zijn.

Ik blijf daarom bij mijn motto: leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.

De Old Sailor,

Hier is de songtekst van het nummer.

Sometimes late at night
I lie awake and watch her sleeping
She's lost in peaceful dreams
So I turn out the lights and lay there in the dark
And the thought crosses my mind
If I never wake in the morning
Would she ever doubt the way I feel
About her in my heart

Chorus
If tomorrow never comes
Will she know how much I loved her
That I try in every way
To show her every day
That she's my only one
If my time on earth were through
And she must face the world without me
Is the love I gave her in the past
Gonna be enough to last
If tomorrow never comes

'Cause I've lost loved ones in my life
Who never knew how much I loved them
Now I live with the regret
That my true feelings for them never were revealed
So I made a promise to myself
To say each day how much she means to me
And avoid that circumstance
Where there's no second chance
To tell her how I feel

Chorus

So tell that someone that you love
Just what you're thinking of
If tomorrow never comes

Het weer in de war

De vier jaar getijden
Vivaldi zou zich in zijn graf omdraaien nu we met de paasdagen volop sneeuw hebben.
Afgelopen jaar zijn alle jaargetijden volledig in de war geweest herfstweer in de winter, winterweer in het voorjaar enzovoort. Ook geestelijk is dit vermoeiend, voorheen kon je er van op aan dat in het voorjaar er weer meer kleren uitgingen. Er is geen peil meer op te trekken op dit moment. Voorheen had je wat meer vaste ideeën over hoe het eruit ging zien als 's ochtends de zon opkwam. laten we beginnen met de herfst.
Het jaar getijde Herfst
De herfst toont al haar mooiste kleuren en laat ons weten dat het langzaam aan kouder wordt. Ook staat zij bekend om haar stormachtige karakter trekken.


Het jaargetijde Winter
De winter is bekend om haar zeer koude elementen zoals vorst, sneeuw en hagelstenen.
toch kan zij ook een bepaalde warmte uitstralen waardoor het heerlijk is om buiten te zijn. Ze is misschien koud maar ik weet zeker dat ze geen ijskoningin zal zijn.



Het jaargetijde Lente
De lente word ook wel voorjaar genoemd omdat ze in alle opzichten een nieuw begin in een nieuw jaar betekent.Het zonnetje lacht ons weer toe, bloemetjes komen uit de grond en kleuren de wereld met frisse tinten. Een nieuw leven ontwaakt en jonge weelderige vormen worden minder bedekt door dat ze minder kleding draagt. De natuur daagt ons aan alle kanten uit.



Het jaargetijde Zomer
De zomer is het mooist van allemaal. Al is ze soms te heet en word je badend in het zweet wakker. Maar ach, als je 's ochtends je ogen open doet en de wereld straalt je letterlijk toe. Een koude douche om je wilde gedachten weg te spoelen en de wereld is iets moois geworden. Kinderen spelen buiten en zij gaat luchtig gekleed door het leven. Het is letterlijk en figuurlijk genieten geblazen.


Waarom behoren dit soort dingen niet meer tot de zekerheden van de mens? Moeten wij ons anders gaan instellen? Of is mij iets ontgaan en dat ik door mijn ouderdom niet meer weet wanneer het gebeurt.

De 7 zekerheden die ieder mens zou moeten hebben (Geboorte, Ademhalen, Leren, Eten & Drinken, Slapen, Leven, Dood) zijn gelukkig nog beschikbaar in mijn leven al moet ik de laatste ooit nog ervaren. Maar ja, dat is gewoon een kwestie van tijd. Het is tenminste al zo velen in mijn omgeving overkomen.

Het leven is soms hard

Zoals gewoonlijk heb ik een redelijk vrolijke kijk op het leven.

Het is alleen zo jammer, dat ik soms denk dat ik de enige ben die bijna elke situatie als realistisch onder ogen ziet. Als je ver in de 80 bent, moet je ook kunnen denken en accepteren dat niet alles meer zo soepel gaat als toen je 20 was. Maar ik kan dan ook niet zo goed tegen weemoedige mensen die denken dat de dokters alles maar kunnen verhelpen of reparen. Er komt voor iedereen een einde aan het leven op wat voor manier dan ook. Maar als je in je tachtiger jaren bent komen dit soort dingen niet meer als een verrassing. Je hebt al een aantal familieleden of vrienden weggebracht naar "the fiddler's green". Ik vraag me dan ook wel eens af waarom hebben oudere mensen zich niet ingesteld op het feit dat als je afgevoerd wordt richting het ziekenhuis dat het dan ook het einde van je levensreis kan betekenen. Waarom is de mens zo volhardend om te willen overleven. Steeds weer denk je "Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn" maar steeds weer komt het verbazende nieuws dat ze weer zijn opgeknapt en weer terug naar huis mogen. Mijn vraag is dan ook: Wat is de kwaliteit van het leven? Het leven gaat niet altijd over rozen en gelukkig worden dat is ook zo'n vreselijk uitgekauwd begrip. Ik heb een tijd gekend dat ik het leven liever zag gaan dan dat ik weer een dag vol nare gedachten moest doorstaan. Voor mij is het leven als een brutaal kind waarvan je toch nog heel veel wilt houden. Ik heb nooit gedacht dat ik deze nare gedachten uit kon bannen, maar toch is het me gelukt om ze naar de achtergrond te verbannen. Ik koester dan ook niet de illusie dat ik stokoud zal worden. Ik leef het leven bij de dag en maak mijn plannen niet te ver vooruit. Mijn gedachtengang is namelijk wie nu leeft hoeft later niet te klagen dat hij niets beleeft heeft. Als mijn tijd aangebroken is, zullen een aantal mensen om mij treuren maar ik hoop een ding, dat ze dit niet voor altijd zullen doen. Je wordt nooit echt vergeten maar je geheugen vervaagt deze dingen langzaam en natuurlijk staat de wereld niet stil en gaat de rest van de mensheid gewoon door met waar ze mee bezig waren.

Niemand is meer onmisbaar al denken we dat soms wel.