Showing posts with label illusie. Show all posts
Showing posts with label illusie. Show all posts

November 10, 2007

Het leven is soms hard


Zoals gewoonlijk heb ik een redelijk vrolijke kijk op het leven.

Het is alleen zo jammer, dat ik soms denk dat ik de enige ben die bijna elke situatie als realistisch onder ogen ziet. Als je ver in de 80 bent, moet je ook kunnen denken en accepteren dat niet alles meer zo soepel gaat als toen je 20 was. Maar ik kan dan ook niet zo goed tegen weemoedige mensen die denken dat de dokters alles maar kunnen verhelpen of reparen. Er komt voor iedereen een einde aan het leven op wat voor manier dan ook. Maar als je in je tachtiger jaren bent komen dit soort dingen niet meer als een verrassing. Je hebt al een aantal familieleden of vrienden weggebracht naar "the fiddler's green". Ik vraag me dan ook wel eens af waarom hebben oudere mensen zich niet ingesteld op het feit dat als je afgevoerd wordt richting het ziekenhuis dat het dan ook het einde van je levensreis kan betekenen. Waarom is de mens zo volhardend om te willen overleven. Steeds weer denk je "Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn" maar steeds weer komt het verbazende nieuws dat ze weer zijn opgeknapt en weer terug naar huis mogen. Mijn vraag is dan ook: Wat is de kwaliteit van het leven? Het leven gaat niet altijd over rozen en gelukkig worden dat is ook zo'n vreselijk uitgekauwd begrip. Ik heb een tijd gekend dat ik het leven liever zag gaan dan dat ik weer een dag vol nare gedachten moest doorstaan. Voor mij is het leven als een brutaal kind waarvan je toch nog heel veel wilt houden. Ik heb nooit gedacht dat ik deze nare gedachten uit kon bannen, maar toch is het me gelukt om ze naar de achtergrond te verbannen. Ik koester dan ook niet de illusie dat ik stokoud zal worden. Ik leef het leven bij de dag en maak mijn plannen niet te ver vooruit. Mijn gedachtengang is namelijk wie nu leeft hoeft later niet te klagen dat hij niets beleeft heeft. Als mijn tijd aangebroken is, zullen een aantal mensen om mij treuren maar ik hoop een ding, dat ze dit niet voor altijd zullen doen. Je wordt nooit echt vergeten maar je geheugen vervaagt deze dingen langzaam en natuurlijk staat de wereld niet stil en gaat de rest van de mensheid gewoon door met waar ze mee bezig waren.
Niemand is meer onmisbaar al denken we dat soms wel.

Talking and Writing

Dear Bloggers,   Why is it that some folks (such as myself and my daughter) talk so much? This visit, I am learning how I process throug...