MIJN VERJAARDAGSCADEAU
Medebloggers,
Ik heb het nog niet durven zeggen, maar mijn vrouw en echtgenote had het geniale idee opgevat mij voor mijn verjaardag een nieuwe pneumatische boormachine cadeau te doen... Tja... toen ik de geschenkverpakking opende, zakte mijn broek wel een beetje tot op mijn enkels.
"En?" zei ze, "Bevalt het cadeautje een beetje?"
Ik stamelde iets van "Dank je... zeer indrukwekkend.
Waar heb je dat ding eigenlijk gekocht?"
"Van een goede vriend die net terug is uit Uruzgan." zei ze.
"Hij had er daar een grote hoeveelheid van opgekocht en verkoopt ze hier in het westen nu voor een appel en een ei."
Ik was totaal uit het lood geslagen. Zo erg zelfs dat, toen ze zei: "En nou ga je eindelijk eens dat lijstje met die foto van mijn vader en moeder ophangen"
En ik ook daadwerkelijk aan de slag ging met de gebruiksaanwijzing.
Na een uurtje studeren overviel mij een soort van... boosheid... ja... woede, medebloggers, een soort razernij.
Ik kon mij echter nog net beheersen en vroeg haar fijntjes: "En waar op de muur had je dat lijstje met die foto van je ouders graag gehad willen hebben?"
"Nou, hier!" zei ze, en ze wees mij een plek aan op de muur waar aan de andere kant ongetwijfeld de huiskamer van de buren zich bevond.
De knal was oorverdovend, het penetrerend vermogen van het projectiel ongeëvenaard en het aquarium van de buren totaal versplinterd.
Medebloggers, Ik schrijf U deze brief vanuit de gevangenis. Men heeft - totaal ten onrechte - gemeend mij te moeten opsluiten als de gevaarlijke gek die ik eigenlijk niet ben. Dat weet U toch?
Dat ik niet gevaarlijk ben, bedoel ik!
Het is hier een eenzame bedoening, medebloggers.
Alle gesprekken gaan hier over voetbal, motorfietsen en geile wijven en molotovcocktails en over hoe je op uiterst geraffineerde wijze een gevangenis bewaarder om kan leggen.
Niet bepaald 'My cup of tea', dus.
Meer dan ooit heb ik uw steun nodig.
Stuur mij brieven en kaartjes en... en... pakjes met cadeautjes en... ja... van die taarten en broden MET VAN ALLES ERIN... U kent dat wel.
Het heeft geen zin om de openingstijden van de gevangenis bekend te maken, medebloggers, want enkel familie kan en mag mij bezoeken.
Gelukkig komt mijn vrouw en echtgenote hier elke dag op bezoek.
Zij uit zich dan door vage verontschuldigingen te stamelen en te vragen over 'hoe dit alles toch zo heeft kunnen gebeuren?'
Tot op de dag van vandaag ben ik er niet in geslaagd haar het verschil uit te leggen tussen een pneumatische boormachine en een...
Ach, U ziet het toch ook zelf wel op de foto.
Medebloggers, ik zie het niet meer zitten.
Erg lang trek ik dit niet meer.
Als men mij op een proces ondervraagt over het hoe en het waarom, wat moet ik ze dan gaan vertellen?
Dat het helemaal niet de bedoeling was eerst de buurvrouw te doorboren en vervolgens het aquarium?
De schijn is tegen mij.
Tot nooit meer ziens.
Ik hield op hartstochtelijke wijze van U allemaal!
Uw Old Sailor.
