Zondagsrust of gewoon luiheidIk ben geen slaper en kom tussen zes en zeven uur normalerwijze volledig tot leven.
Mijn wederhelft heeft als hobby slapen, al droomt ze niet meer van de prins op het witte paard.
Ze word eerder achtervolgd door een kudde wilde nachtmerries, die de brutaliteit hebben om haar slaap zo te verstoren dat ze wild om zich heen slaat.
Geen wonder dat je dan doodmoe van slapen wordt
Mijn eega heeft meer slaap nodig en is daarom niet in de stemming voor wat voor soort van leven ook.
Het is zeer zeldzaam dat ze uit haar zelf ’s ochtends uit bed komt als ik thuis ben.
En ik kan u verzekeren dat het redelijk frustrerend is als ze voor de zoveelste keer beweert dat ze moe is of geen zin heeft in dat gedoe.
Ik stort me dan maar weer eens op het schrijven van een blogje.
Ik wil me steeds vaker gaan voegen bij de mannen die op zondagochtend langs de waterkant zitten te vissen.
Ook hen verdenk ik van een seksloos bestaan op zondagochtend en is vissen een tijdverdrijf om de gedachten te kunnen verzetten.
Van onder hun paraplu staren zij naar hun dobber die als een ferme erectie boven water staat.
Als deze dan onder gaat is de verrukking niet van de lucht.
Ze genieten van de zogeheten zondagsrust, en dat is niet veel meer.
Vroeger hoorde je in erg christelijke dorpjes alleen naar de kerk te gaan op zondag, en op zondag reizen was dan ook uit den boze.
Dat is tegenwoordig wel anders als ik om acht uur ’s ochtends op mijn fiets stap, is al menig luiaard onderweg met de auto en rijd de eerste al luid toeterend een huis voorbij.
Niemand heeft nog rust denk ik, allemaal jagen we door het leven.
Als ik even later een stukje het bos in fiets heerst er een serene stilte om mij heen.
Al wordt deze spoedig verstoord door een aantal vogeltjes dat vrolijk fluitend naar hun soortgenoten roept.
In de verte hoor je het antwoord terugschallen.
Dit was toch wat ze bedoelen met zondagsrust.
Ik stap van mijn fiets en wandel rustig door het bos.
Na een tijdje overvalt mij een soort moeheid die mij onbekend is en ik ga even zitten op het bankje dat er staat.
Ik steek een sigaretje op en besef hoe rustig het is en hoe alleen ik hier eigenlijk ben.
Het schiet ineens door mijn gedachten dat me iets zou kunnen overkomen zonder dat iemand het zou merken, en dat ze geen contact met me kunnen leggen omdat mijn mobiel zo goed als leeg is.
Weer ontdek ik dat we maar erg klein zijn op deze onmenselijk grote planeet.
Mocht mij op dit moment iets overkomen, zoals bijvoorbeeld een hartaanval is er niemand die hulp kan bieden.
Toch ervaar ik dit niet als onprettig, ik heb me jaren geleden al over dit soort angsten heen gezet.
Er zullen er ongeveer zeven mensen zijn die je echt zullen missen, en ook deze mensen zullen je langzaam maar zeker loslaten en weer verder gaan met hun leven.
De herinneringen blijven al worden deze steeds on scherper en ook de pijn dooft langzaam maar zeker weg.
Ik bedenk opeens dat het tijd is om op te staan en verder te gaan met mijn tocht door niemandsland.
Er wacht me nog een barre tocht bedenk ik achteraf.
Eerst fiets ik door de donkere holle leegte van het bos en van mijn bestaan.
Even later raast er een orkaan van gedachten door mijn brein en deze eindigt in een regenbui van mierzoete tranen.
Als de zon dan daadwerkelijk op mijn wangen prikt en de wind aanhaalt en met een koude Noordwester bries scharrel ik langzaam maar zeker op huis aan.
Ik realiseer me ten zoveelste male dat ik nooit perfect gelukkig zal worden.
Ik stap de garage binnen en zet mijn fiets op zijn plek.
Nog volledig in gedachten verzonken gaat mijn mobiel af en vraagt mijn echtgenote waar ik nu ben.
Verward geef ik antwoord: "Ik sta in de garage."
Ik ben namelijk net terug van mijn wonderbaarlijke reis door het leven.
Toch kan ik vandaag niet helemaal mezelf zijn.
Ontbreekt het mij aan liefde?
Ben ik nog wel degene waar ze haar hart en ziel voor wil geven?
Ik geniet maar van de kleine dingen die mijn kinderen creëren maar het eindeloze verlangen is er nog steeds.
Binnenkort ga ik een hengel en een visakte aanschaffen.
