Planeten, Sterren en hemelse wijsheden

Heerlijk om je weer even terug in je jeugd te wanen en natuurlijk als oud militair je weer te mogen verdiepen in de astronomische wereld om je heen. Mijn dochter moet een werkstuk maken over de aarde. En dus zijn we vol goede moed naar het planetarium getogen en kijken we als het een beetje helder weer is naar de sterren en de maan. Ook dat je kan navigeren op de sterren was een verrassing voor mijn dochter en hoe je dan het Noorden kan bepalen met eigenlijk hele simpele wiskundige theorieen. Mijn dochter heeft haar ogen goed de kost gegeven en zich goed laten informeren over het hoe en wat in het heelal tijdens de rondleiding. Ik wordt nu met regelmaat bestookt met vragen waar ik af en toe het internet of een boek moet raadplegen wat ze bij de bibliotheek geleend heeft. Alleen al om het feit dat deze materie mij vroeger ook mateloos intereseerde. In mijn tijd was de maanlanding het aller spectaculairste wat er in die tijd was gebeurd. Ik weet nog uit verhalen dat mijn broer naar de maan wilde omdat men het maan wagentje daar had achtergelaten en hij dit wel kon gebruiken. En zo hebben we daar denk ik allemaal onze gedachten op los gelaten. Ook degenen die nog altijd beweren dat het niet waar is en dat dit in de studio's van hollywood is opgenomen. Ook al zou dit het geval zijn geweest het is een soort van sprookjes achtige belevingswereld. Wie zou er nou niet op een ruimtereis willen? De enigen die dit niet willen zijn vaak degenen die bang zijn voor het grote spectrum om ons heen.

Ondanks al onze kennis hebben we nog geen weet van alles wat er om ons heen gebeurt. En een grote meteoriet inslag zal alle leven op aarde wegvagen. Aan een kant een angstige gedachte en aan de andere kant mischien een geruststelling. Het leefklimaat word er door onze consumptie maatschappij niet beter op en ook het broeikas effect neemt steeds ernstiger vormen aan. De natuur of zoals de gelovigen beweren de almachtige zal ergens een keer ingrijpen. En dan zullen er vast ergens diep in de jungle er een mensen of apensoort zich opnieuw ontwikkelen tot wat wij nu zijn. Net zoals wij ons nog steeds verdiepen in de oude Egyptenaren die al op de sterren hemel hun pyramides neerzetten als een enorm wiskundig hoogtepunt. De luchtschachten waren gericht op sterren die aan hun goden verbonden waren in die tijd. Het is een mooi en mysterieus onderwerp en ook leerde ik weer een nieuw ezelsbruggetje bij het bezoek aan het oudst werkende planetarium van de wereld. Om de planeten vanaf de zon gezien te kunnen benoemen onthoud je het volgende zinnetje: Mijn Vader At Meestal Jonge Spruitjes Uit Nieuwe Pekela.

En zo zie je maar weer dat je elke dag weer wat nieuws leert ook al was dit al meer dan honderd jaar oud en moet je jezelf afvragen of dit nuttig is voor je verdere leven. Maar zo zijn er wel meer dingen in het leven waarvan je betwijfelt of ze nuttig zijn voor de rest van het leven. De jeugd van tegenwoordig heeft toch al heel andere ideeen als dat wij hadden vroeger. Voor ons waren er veel nieuwe dingen te ontdekken als we de hand konden leggen op een enceclopedie of dergelijke kennisboeken en dit soort dingen sloeg je goed op in je geheugen. Maar dat is niet meer nodig want dat kun je toch vinden op internet.

Het is dan ook altijd lastig om mijn dochter te bewegen om dingen uit te gaan zoeken en op onderzoek uit te gaan en hierover te lezen op internet bijvoorbeeld, dit keer heeft ze zelfs boeken uit bibliotheek meegenomen. Mijn hele wereld was ontwricht want nu was er eindelijk een onderwerp dat haar interesse heeft geprikkeld. Ook mij hielden dit soort dingen bezig toen ik in deze leeftijd was. Later maakte ik in de 6de klas (groep 8 tegenwoordig) een werkstuk over de roemruchte tocht van Willem Barentsz naar Nova Zembla wat was er nou mooier om jezelf te verplaatsen in deze oude zeemans geschiedenis en je te wanen in al de ongemakkelijkheden waarin zij verkeerden. Het word een van onze volgende museum bezoekjes om het behouden huijs (de replica) te gaan bezoeken op Terschelling. Het leven is zo beroerd nog niet als je de tijd en het geld ervoor hebt om deze dingen te gaan onderzoeken. De geschiedenis herhaalt zich zeggen ze wel eens en in mijn geval herbeleef ik mijn jeugd door mijn kinderen. Het enige verschil is dat ik er met mijn kinderen op uit trek om de dingen te herontdekken door middel van musea en het internet, heel wat sneller als in mijn tijd. Astrologie is nog altijd een groot mysterie voor velen en vooral als er gedeeltelijk dingen uitkomen die voorspeld zijn. Het stond in de sterren geschreven. Een oude astrologische uitdrukking die nog altijd gebruikt wordt is : " De tijd zal het leren."

Pijnbestrijding (diagnostische marteling)

Gister heb ik de pijnbestrijdingarts bezocht. Leuk woord voor Scrabble of galgje bedenk ik nu. Aan het eind van de middag stond ik ingepland en had na een half uur uitloop een houten kont van het zitten op de fout ontworpen stoeltjes die speciaal voor moderne wachtkamers zijn ontwikkeld. Toen ik eindelijk werd binnen geroepen werd me wel direct een kop koffie aangeboden (om de pijn van het wachten te verzachten?) Die ziekenhuis humor heeft me nog nooit echt goed gelegen en ik denk ook dat het gewoon leedvermaak is eigenlijk. De behandelend arts stelde zich voor en begon direct met opschrijven van mijn verschijning en een psychologisch vragen rondje werd gedaan. Dit doet men om te checken of het geen inbeeldingspijn is. Hier schijnen nogal wat "gezonde" mensen tegenwoordig aan te leiden. (ook ik gebruik het Internet om dit soort dingen op te zoeken) Het geestelijke onderzoek werd af gerond en er werd over gegaan naar het lichamelijke. Na uitgelegd te hebben waar de pijnzones zich bevinden, word er vrij hardhandig gecheckt waar het exact pijn doet. Ik kon wel janken en had het gevoel ik ga zo meteen volledig neer. Ik kon de arts schijnbaar snel genoeg overtuigen dat ik door een hel ging en het onderzoek werd even gestaakt. Er werd overgegaan naar de rug om te zien of hier iets fout kon zitten. Er werden een aantal voorstellen gedaan voor behandeling en ik had zelf al aangegeven het zo natuurlijk mogelijk te laten behandelen. Hiervoor word ik doorverwezen naar de Fysiotherapeut en er zullen volgende maand een aantal zogeheten proefbloc's worden gedaan op het borstbeen en aan de zijde onder de arm. Eventueel word er ook een epiduraal gedaan.
Eenmaal het ziekenhuis te hebben verlaten heb ik me bijna stikkend van de pijn in de auto laten vallen en zijn we de kids gaan halen bij opa en oma.
En dan moet je natuurlijk blijven eten, na een bord met macaroni te hebben gegeten, heb ik het binnen 2 minuten onder welgemeende excuses in de toiletpot uitgebraakt.
De alles verzengende pijn kon zelfs mijn maaginhoud niet op zijn plaats houden.
Als die pijn alleen al gehalveerd kan worden dan ben ik al blij. Na twee jaar ben ik er al aardig aan gewend moet ik zeggen en ik heb me altijd voorgehouden dat mijn omgeving geen slachtoffer hoeft te zijn van mijn problemen.

Als je nog net niet oud bent.

Gister ben ik van boord gekomen. En op weg naar huis viel ik heerlijk in slaap al dromend van de dagen dat ik niet meer hoef te werken. Ik hoop dan genoeg te hebben gespaard om een een eigen bootje te kunnen veroorloven.
Het lijkt me namelijk zo heerlijk om er 's ochtends vroeg op uit te trekken en rustig tuffend over de mist omsluierde wateren te trekken. Ergens voor anker te gaan en te genieten van de rust, de natuur en alles wat er om je heen gebeurt. Uit het dorpje waar ik vandaan kom zaten vroeger de oude schippers op het zogenaamde "leugenbankje" de stuurmanskunsten van de gemiddelde toerist te beoordelen.
Je zou er bijna melancholiek van worden. Maar het had toch een speciale atmosfeer. De taal die zij bezigden is mij nu ook allemaal bekend. Ook ik noem dingen bij de juiste naam en leer nog altijd nieuwe scheepstermen. Al is het in mijn geval wel allemaal in het Engels. Toch hoop ik dat als de dag is gekomen dat ik met pensioen ben er ook voor mij nog zo'n leugenbankje bestaat. Waarop ik samen met een paar andere oude kerels over vroeger zit te konkelen. Tot er plotseling een dag komt dat je in vrede bent heen gegaan, en dat je binnen enkele maanden weer bent vergeten en er een ander op jouw plaatsje op het bankje zit. Het is toch heerlijk dat het leven ook zijn donkere kanten kent en dat je alles al bijna hebt gezien of zelf hebt meegemaakt. Bang zijn voor wat komen gaat is er niet meer. En dat anderen jaloers op je reageren omdat je het leven hebt geleefd zoals zij dat niet konden. Niet dat ze ongelukkig waren omdat ze elke avond thuis waren maar daardoor niet de vrijheid kenden die ik wel had. De stormen die je hebt doorstaan zijn iedere keer weer een vorm van saamhorigheid geweest. En elk nieuw bemanningslid dat met angst in het gezicht gerust werd gesteld door de meer ervaren zeelui. Als je in het leven een paar keer averij oploopt, leer je al gauw dat dingen die het hardst kraken niet zullen breken. Maar als je lichaam pijn doet na een paar zware dagen dan is het of je geest muiterij pleegt op de vitale delen aan bakboord.

Weer om van te dromen

Het is de afgelopen tijd weer heerlijk in de war met ons weer. Alhoewel het de tijd van het jaar is om hard te waaien is het nu wel heel erg vreemd het is al meer dan 14 dagen aaneen dat het behoorlijk waait en dan met name tijdens de nachtelijke uren. En wordt ik tijdens mijn job constant geconfronteerd met zeezieke passagiers (we kunnen niet allemaal zeeman worden natuurlijk) die op dat moment ook niks meer verteren. Erg jammer eigenlijk maar dat is het nadeel van dit jaargetijde. Ik had een beetje gehoopt dat het zou gaan winteren en bij de tijd dat ik thuis kom. We er samen op uit te kunnen trekken om een paar baantjes te gaan schaatsen. Dat is nou iets wat al jaren niet meer voor komt. Een ouderwetse schaatswinter. Toch heeft de natuur ook wel zijn mooie kanten want al is het gauw donker in de winter. Het blijft een prachtig plaatje als je de zon op of onder ziet gaan. De maand Februari is voor mij een lekker rustig maandje omdat een van mijn andere collega's mijn 14 dagen voor haar rekening neemt en ik fijn thuis wat kan gaan klussen. Ik noem hetzelf maar gekscherend dat ik in de winterslaap ga. Ik zal het leven voor zes lange weken moeten genieten. Het blijft toch lastig hoor die vakantie en dan ook nog tijd over hebben om wat nuttigs te kunnen doen thuis. Laat ik het nou dit keer eens rustig aan doen is mijn motto.

mijn onbezorgde jeugd

De afbeeldingen heb ik geleend van de website van "meester" de Haan. http://www.idehaan.nl/

Mijn oude schoolmeester van de lagere school, een man met oog voor schoonheid dat ons kleine dorpje aan het water is. Ik heb altijd de mensen benijd die met pen of penseel heel hun ziel en zaligheid kunnen vastleggen op doek of papier. Als je kunt kijken met je hart, en kunt voelen met je ziel. Dan worden ogen en handen de werktuigen van de geest.

Ik heb een onbezorgde jeugd genoten en me gelukkig nooit laten lijden door het feit dat mijn omgeving niet bijzonder genoeg was omdat we niet op vakantie gingen. Zoals vele andere gezinnen tegenwoordig op vakantie moeten om de buurtjes de ogen uit te kunnen steken.

Ik woonde heel mijn jeugd in het watersport dorpje Langweer. Mijn vader had als hobby een manege. Het was voor mijn ouders belangrijker dat ieder kind plezier kon hebben in zijn leven dan dat ze er rijk van werden. Ik heb hierdoor wel het besef gekregen dat geluk niet te koop is, maar dat je er vooral zelf aan moet werken om gelukkig te worden. Achteraf denk ik wel eens we zijn nooit op vakantie geweest maar ik heb het ook niet echt gemist. Er was immers genoeg te doen in en om de manege en in het dorp zelf ook al telde dit niet eerder mee dan toen ik in de leeftijd kwam om te gaan stappen.

Pas toen ik een jaar of achtien was kwam het in me op om te gaan reizen. En dat ben ik dan ook gaan doen. Tot het moment dat ik mijn huidige vrouw tegenkwam en die zag het niet zo zitten dat ik een half jaar van huis zou zijn en dan een maand thuis, niet echt haar voorstelling van een romantische relatie. Ik ging op zoek naar wat anders en kon gelukkig met haar tot een compromis komen om te gaan varen op een grote veerboot voor een Deense maatschappij. De deal was een schema van 2 tegen 1 oftewel 16 dagen werken en 8 dagen thuis. Het geld was goed en mijn vrouw werkte alleen nog voor de hobby. Tussentijds werkte ik in banen aan wal veelal bij uitzendbureaus. De baantjes die tussen de contracten in deed zijn onder andere: inpakker, taxi chauffeur, heftruckchauffeur, orderpikker, schoonmaker. Ook veranderde ik van route en ook van baan aan boord van de schepen. Tot op een gegeven moment de vakbond en het bedrijf tot een regeling kwamen om 14 dagen op 14 dagen thuis. hierdoor maakte je je vakantiedagen op en wordt je vakantiegeld in je loon opgebruikt. Toen de euro kwam was de rijkdom snel over en verdien ik nog altijd een redelijk salaris. Maar ja er was voor mij aan wal ook geen cent te verdienen en daar bovenop werd ik ziek. Ik werkte als chauffeur in de transport sector.Ik leerde op dat moment de Nederlandse domheid kennen. Het werd een martelgang bij het UWV terwijl ik wel graag weer aan het werk wilde. Na veel gewik en geweeg kwam ik in een traject terecht om me om te laten scholen. Godzijdank stapte er iemand op bij mijn oude Deense baas en kon ik direct aan de slag. Er werden een aantal dingen duidelijk besproken en als het goed zou gaan was er altijd een opening om in gesprek te raken. Mijn werkplek werd aangepast en tot nog toe kan ik mijn werk met plezier doen. Mijn baan is iets wat ik van thuis heb meegekregen mensen proberen gelukkig te maken al valt dat tegenwoordig niet altijd mee. Veel mensen denken tegenwoordig dat ze teveel betalen om het simpele feit dat ze niet echt goed lezen of beseffen wat ze bestellen. Alles heeft een prijs gekregen en ze zijn vergeten om de lonen mee te laten stijgen.

Dit is mijn huidige schip waarop ik werk en Wilke de Jager uit Lippenhuizen heeft haar op dit schilderij vastgelegd. Mocht er interesse zijn voor de getoonde werken en wilt u in contact komen met de makers ervan reageer dan even op deze log en ik zal uw wensen proberen te vervullen.

Als de pijn de baas wordt

Het jaar is net begonnen en het is een pijnlijk begin.
Een aantal maanden terug is bij mij het syndroom van Tietze ontdekt.
Ik liep al bijna 2 jaar rond met een zeurende pijn aan mijn linkerkant ter hoogte van mijn 4e rib.
Eerst werd er gedacht dat het napijn was van een longontsteking die ik toen heb gehad.
Omdat ik nog redelijk onbekend was met de heftige pijnen die dit teweegbracht werd ik in het begin een paar keer afgevoerd richting het ziekenhuis met de verdenking van een hartaanval.
De symptomen lijken namelijk erg op elkaar en door de pijn word ook de linkerarm dusdanig verdoofd dat die gewoon als dood aanvoelt. In het ziekenhuis stelt men na een aantal onderzoeken vast dat het niet aan het hart mankeert.
Maar wat het wel is, is hun ook niet helemaal duidelijk.
Tot mijn grote verbazing kon ik een aantal dingen niet meer zoals vroeger zoals bijvoorbeeld mijn tuin omspitten.
Dit soort grapjes moest ik bezuren met een heftige pijn die me een a twee dagen volledig uitschakelde.
Toen de diagnose Tietze werd gesteld, ben ik gaan zoeken op het Internet en kwam tot de ontdekking dat ik niet de enige was die hier aan leed.
Ik belandde op de site van A.G.Hol:www.tietze.nl
Ik ontdekte nu pas iets wat er al jaren met me aan de hand is.
's Winters heb ik moeite met opstaan en ben ik stijf van top tot teen.
Alle bewegende delen doen zeer.
Ik voel me een zeer oude man als ik zo mijn dag moet beginnen.
Je hebt het gevoel als met een zware griep dan verga je ook van de spierpijn.
Alleen is de pijn heftiger en scheurt je ziel in tweeën.
Ook mijn vingers willen niet zo goed en zijn pijnlijk, waardoor ik bijvoorbeeld mijn dochtertjes niet kan helpen om bijvoorbeeld een koekjes verpakking open te maken. Toch zal ik dit ook weer moeten leren accepteren en dat fibromalogie mijn voorland is zal ook wel weer wennen.
Het leven is een pad dat doorkruist wordt door pijn en liefde.
Enkel jammer dat er meer pijn dan liefde is.
Geluk zit in heel kleine pilletjes ook wel pijnstillers genoemd.

Het einde van een jaar

En weer is er een jaar voorbij, de kerst ligt weer achter ons en we zijn nog aan het bekomen van al het lekkere eten en de mooie uitstapjes die we gemaakt hebben. De uren tikken langzaam weg en 2008 staat weer voor de deur. Ook dit jaar gaan we weer knallend het jaar uit. Waar we vroeger veel knal vuurwerk kochten is het tegenwoordig meer siervuurwerk. Er wordt dit jaar weer voor ettelijke miljoenen de lucht ingeschoten. De chinezen doen het om de boze geesten te verjagen en dat is denk ik wel een goede gedachte om vast te houden. De verwachtingen voor het nieuwe jaar zijn niet echt roos kleurig als we de doemdenkers moeten geloven. Global warming is het magische woord waar we dit jaar meer en meer mee te maken krijgen. Het heeft natuurlijk ook wel een grote kern van waarheid en de poolkappen smelten sneller dan verwacht. Toch heb ik iets van als nou eerst de industrie word aangepakt en het openbaar vervoer gratis word gemaakt. Dan zal het wel een ander beeld gaan geven. Dat de aarde opwarmt is verder geen onnatuurlijk verschijnsel en over een aantal jaren zal er ook weer een ijstijd ontstaan. Toch is het jammer dat we al een paar jaar geen echte schaatswinter hebben gehad. Want wat is er nou mooier dan dwars door de natuur over meren en sloten te kunnen schaatsen. Heerlijk samen met je kinderen of met vrienden er op uit. De koek en zopie tentjes op het ijs om even lekker op te warmen. En dan 's avonds heerlijk indutten bij de warme kachel. Als dit toch weer eens zou voorvallen. Een beetje winter met stevig ijs in de meren dat zou toch een mooi begin van een nieuw aangebroken jaar zijn. Ik wens jullie geluk en wijsheid toe met een beetje liefde op de koop toe.

Old Sailor: De aanloop naar Kerst

Old Sailor: De aanloop naar Kerst

De aanloop naar Kerst

Nu is het aftellen begonnen nog een keer omkijken naar wat er afgelopen jaar allemaal weer is gebeurd. In Engeland zoekt nog menig ouder naar kerst presentjes voor hun kids. In Nederland neemt ook deze traditie zo stiekem aan een beetje meer vorm aan. Toch is het niet te vergelijken, in Nederland gaat men nog altijd vrolijk met de hele familie uit eten. En verder is het niet zoveel voor de goddelozen, de gelovigen gaan nog naar de kerk maar ook dit wordt elk jaar minder heb ik het idee.
Tegenwoordig zijn het voor velen alleen nog een paar vrije dagen en gaat men uit verveling meubel boulevards bezoeken. Moeders met een blij gezicht voorop, 2 tiener kinderen die er achteraan slenteren en een vader die liever thuis op de bank had gezeten om voetbal te kijken. Als ik met mijn gezin dit soort dingen besluit te doen, dan nestel ik me ergens lekker in een bank en sla dit soort taferelen met veel plezier gade. Mijn kinderen gaan al spelend door de winkel en verzinnen de leukste avonturen onder het wakend oog van Paps. zo af en toe verplaats ik mij naar een andere zithoek omdat de kids een andere plek hebben gevonden. Mijn vrouw geniet in alle rust van alle mooie spulletjes die er staan uitgestald en als er iets voor ons bij zit zoekt ze me op en vraagt om mijn mening. De verkoper wordt dan meestal door mijzelf in een hoek geluld waar hij niet meer uit kan en dan heb ik ook nog een leuke dag gehad. En zeer binnenkort kan er weer iets aan onze verzameling worden toegevoegd. Dit jaar is het mijn beurt om te werken met Kerst maar aangezien we stil liggen in Engeland gaat de hele familie mee naar de andere kant. Het gekke is dat er geen restaurant of iets dergelijks open is. Kerst is hier een familiefeest en wordt er lekker gekookt voor het hele stel. Ook hier is het kerstfeest een eetfeest geworden en komt Santa met de cadeautjes. De verlichting is hier en daar overweldigend te noemen. Toch is het minder rommelig aangekleed als in Nederland en geeft het daardoor in ons koude kikkerlandje wroeging omdat het teveel is. Is dat nou het enige wat we nog kunnen in ons eigen land? Klagen over iemand anders uitbundige kerstverlichting. Zie onderstaand bericht wat ik heb geleend van WaarMaarRaar.nl

Friezen moeten overdadige kerstversiering verwijderen
De familie Koning uit het Friese Akkrum moet de kerstverlichting uit hun tuin verwijderen. Woningbouwvereniging Welkom vindt de talloze lampjes namelijk te overdadig. Een nog onbekende buurman heeft bij Welkom zijn beklag gedaan over de vrolijke versieringen. De familie Koning weigert echter zomaar de lichtjes weer naar binnen te halen. Pas als de woningcorporatie met gerechtelijke stappen dreigt, gaan de Konings overstag. Welkom zelf heeft overigens de woning nog niet bekeken. Pas donderdag zal de verhuurder poolshoogte nemen bij het pand.

Het is toch triest gesteld, echt oer Hollandse saaiheid om het maar kort te zeggen.
Ik wens een ieder nog fijn verlichte kerstdagen en volgend jaar gaan we weer met Sonja Bakker in de hand alles er weer af lijnen.

Zie de maan schijnt.......

Menig kinderhartje slaat weer sneller vandaag. vanavond is het pakjesavond en zullen er weer tevreden kindertjes in hun bedjes kruipen vanavond. Toch is het feest wel degelijk veranderd en hebben de computerspelletjes zo stiekem aan de overhand gekregen. Dit viel me op toen ik met mijn oudste dochter te winkelen was voor de sinterklaas inkopen. Een zwaar geïrriteerde vader stond onder druk van zijn familie en de tijd aan de toonbank. Hij had een aantal dagen geleden namelijk bot gevangen en het personeel gevraagd om dit specifieke spel voor hem terzijde te houden. Door de grote drukte had het personeel nog geen tijd gevonden om dit te checken en moest men tijdens dit grote moment van drukte op zoek naar zijn spelletje. Eenmaal gevonden werd het spelletje vakkundig ingepakt en werd het bedrag van €89,- afgerekend. En de man liep zonder een woord te zeggen de winkel uit. Het had in mijn ogen weinig meer met het gezellige kinderfeest te maken. Ik had mijn dochter een bepaald budget aangemeten. En ze kwam er al vrij vlot achter dat het best lastig is om meerdere cadeaus uit te zoeken. Toch is ook dit weer een leerzaam deel voor een kind wat net niet meer gelooft en nog net niet groot genoeg is om het verschil tussen werkelijkheid en fantasie te ontdekken. Toch had ze zich op haar eigen manier aan de man van het spelletje gestoord, want waarom moet je nou precies dat spelletje hebben terwijl er een hele wand vol met andere spelletjes is. Het gaf alleen maar een onnodig lange wachtrij in haar ogen. Het is fijn als je dochter van acht al zo diep nadenkt over de gekte waarmee de wereld is overspoeld. We hebben zoals elk jaar het budget weer overschreden, maar ja ik denk maar zo in ons geval is het alleen maar een richtlijn. Toch zal er in veel gezinnen op andere dingen bezuinigd moeten worden om de sinterklaas of kerst inkopen weer te boven te komen. Waarom moeten we het altijd zo overdrijven. Het beter voordoen dan we kunnen voor de buren is gewoon en trend geworden.

Als de pijn je leven gaat beheersen.

Als persoon ben ik blij van aard toch heb ik de laatste paar dagen niet echt kunnen lachen. Het vochtige weer speelt mij parten, elk jaar weer als het erg vochtig is in de lucht worden mijn handen en knieën stijf. Ik verplaats mij als een oude man en de reumatische klachten nemen de overhand. Dit is iedere keer weer een pijnlijke gewaarwording. Ik merk dan nu ook duidelijk dat de pijn mijn leven beïnvloed. Ik leef op pijnstillers waardoor meer dan de helft mij volledig ontgaat. Op het schip heb ik minder problemen omdat de lucht aan boord zeer droog is door de airconditioning en als ik het even redden kan ik een uurtje ga wandelen. Ondanks de pijn is bewegen goed voor je heb ik gelezen op een reuma site. Ook mijn syndroom van Tietze speelt mij parten. De ribben zijn altijd in beweging. De pijn snijd als een scherp mes dwars door je ziel, en slapen is ook lastig omdat ik jarenlang op de pijnlijke zij heb geslapen. Hierdoor wordt je ook niet blijer en reageer je het ongemerkt af op je gezinsleden. Ook Bloggen is moeilijk omdat je je vingers niet optimaal kunt gebruiken.

Alles herhaalt zich

All good things repeat themselves. Ville Valo Natalia Avelon Summer Wine (PERFECT version)Zoals elk mens kom ik steeds vaker tot de ontdekking dat naarmate je ouder wordt dingen zich gaan herhalen. Ik heb me echt over deze video verbaast omdat hier eindelijk eens een keer niet geprobeerd is om het origineel zodanig te verkrachten. Iets wat heden ten dage met grote regelmaat gebeurt. Het bracht dan ook een hoop mooie jeugd herinneringen terug. Als ik terug denk aan mijn onbezorgde jaren dat ik nog speelde met mijn autootjes op de keuken vloer en er nog een ouderwetse lampen radio op het dressoir stond waaruit nog echte muziek schalde. In die tijd vertolkten Nancy Sinatra & Lee Hazelwood dit nummer en in de jaren tachtig heeft Demis Roussos het nog een keer gedaan. Alleen de realisatie komt ook op je af. Het feit dat je nou toch wel echt oud wordt. Ik zie ook kledingstukken en schoenen met blokhakken terugkeren. Ik hoop alleen dat die foute kleuren van de jaren 70 niet meer terugkomen. Ik bedoel hiermee dat fout oranje en licht bruine spul wat zich in deze jaren manifesteerde. Toch hoop ik dat mijn kinderen ook zo terug kunnen kijken op hun jeugd. Al is hun tijd wel veel hectischer dan wat wij hadden. Wij hadden geen mobieltjes waardoor we niet altijd bereikbaar waren en aan de andere kant was dat ook wel minder stress vol. We hadden geen Msn, maar spraken met elkaar af op school en deden dingen samen. (spelen,kattekwaad uithalen en ons eerste zoentje scoren.) Het was dus eigenlijk niet zo erg zonder al deze moderne technologie en bijkomend voordeel was dat we veel buiten waren. Sommige kinderen zijn inmiddels zo van de wereld vervreemd dat ze contact gestoord genoemd kunnen worden. Werken is ook lastig als je tot 's ochtends 4 uur moet chatten. Een ding begrijp ik niet helemaal dat de ouders absoluut niets aan dit fenomeen doen, omdat ze te bang zijn dat hun kinderen niet meer van hun houden. Ik heb gewoon medelijden met hun.

het einde van een ranke dame

Op het nieuws was dat de Explorer is gezonken bij Antarctica, gelukkig zijn alle opvarenden gered. Dit soort hachelijke avonturen hoopt niemand ooit mee te maken maar het is maar al te harde realiteit. Een ieder die vaart of gevaren heeft weet dat dit soort dingen kan gebeuren en daar word dan ook met grote regelmaat op geoefend. Niemand vind deze oefeningen leuk maar begrijpt wel dat het nodig is. Wat mij toch altijd verbaasd heeft is dat er aan wal veel te weinig aandacht aan besteed wordt. Meer dan de helft van het personeel in grote kantoor gebouwen weet niet wat ze moet doen in geval van een incident dat plaats vind op hun werkplek. Ook vlucht routes zijn bij weinigen bekend. Er zouden vele levens gespaard kunnen worden door in Nederland bij wet volledige oefeningen te laten plaats vinden minstens vier keer per jaar. Ook de BHVer's moeten hier op getraind worden door middel van cursussen paniek beheersing, managers moeten een quick response team vormen wat eventueel kan optreden als er een verdacht pakketje wordt gevonden.(zonder portofoon en mobieltje natuurlijk.)Deze mensen beseffen gewoon niet hoeveel ze kunnen betekenen voor een andermans leven als het er op aankomt. Een goed voorbeeld waren de aanslagen op de twin towers waar mensen tevergeefs op afgesloten nooduitgangen stuiten en sommigen geen idee hadden waar de vluchtwegen zich bevonden. Bij de introductie van een bedrijf moet hier gewoon standaard in de rondleiding een verkenning van het gebouw zitten. En binnen 14 dagen moet de nieuwe werknemer in het bezit zijn van algemene veiligheidskennis (brandblusser waar hangen ze, vluchtroute vanaf je werkplek en de verzamelplaats nadat je het gebouw hebt verlaten.)Het gekke is dat het commerciële belang zwaarder weegt dan de veiligheid van hun meestal hard werkende personeel.
Het is toch van de dolle dat als er een brand alarm gaat en iedereen doodleuk door de manager weer naar zijn werkplek wordt gestuurd, wie weg durft te gaan word er per direct uitgeknikkerd. En dat terwijl er een brand in de lift woedt, een van de gevaarlijkste soort branden door zijn schoorsteen effect. Als er wel een oefening wordt gedraaid worden allen de bhv mensen hiervoor ingeschakeld. De meeste grotere bedrijven zouden een noodplan kunnen maken en telefoon gesprekken omleiden naar een ander kantoor bijvoorbeeld. Administratief werk kan door een andere vestiging worden gedaan. Maar niemand schijnt te weten hoe het moet. Moeten we dan gewoon ons mond dicht houden en de grote graaiers hier niet mee storen? Zij lopen zelf geen risico tenzij er wat gebeurt op de golfbaan. Ook onze regering heeft nog geen kaas gegeten van grote rampen te kunnen naspelen. We hebben nog steeds niets opgestoken na de vuurwerk ramp in Enschede en de ATF brand in Drachten eist nog dagelijks slachtoffers. Neem alsjeblieft maatregelen voor jezelf of neem elke dag uitgebreid afscheid van je familie het kan namelijk je laatste keer zijn.

Eindelijk stormachtig novemberweer

Het is dan vandaag eindelijk begonnen met nat, koud en guur novemberweer. Ook de wind steekt de kop even op en er word een windkracht 9 voorspeld.

Het is de tijd van het jaar. Maar november laat zich dan eidelijk eens zien zoals we haar al jaren kennen. Het is dit jaar wel wat anders de andere jaren heb ik het op. Het is uitzonderlijk mild geweest al is er een aantal dagen geleden ook een redelijke storm geweest. Ik was aan wal op dat toen dit plaatsvond en heb maar 1 dag wat gemerkt van de harde wind.

Toch ben ik volop aan het genieten want eindelijk rollen we weer eens ouderwets over de zee, en is het besef er weer dat we maar een heel klein puntje zijn dat aan de horizon ligt. Toch laat moeder natuur on de prachtigste dingen zien. De wind die huilt, de kolkende watermassa en een prachtig spectrum aan kleuren in het water en aan de horizon.
Voor mij is dit nou echt genieten. Al wordt het 's avonds vroeg donker ook dat heeft zijn charmes, door de beweging van het schip, komt ook de mens aan boord weer wat dichter bijelkaar. Er is een mengeling van gevoelens onder de bemanning. De nieuwe zeelieden zijn ziek of een beetje angstig voor het onbekende.
Degenen die het schip al wat langer kennen maken zich niet zo druk meer maar stellen onze nieuwe bemanning op hun gemak. Een gevoel van saamhorigheid is er ook want we zijn ons allemaal bewust van de risico's die we kunnen lopen op open zee.
Toch zitten we lekker rustig met een bak koffie bijelkaar en hebben het over vroegere stormen.

Het verleden kunnen we vetellen aan iedereen die het horen wil, iedere keer als je naar huis gaat neemt een zeeman cq. zeevrouw met een groet afscheid van zijn vrienden en collega's. In wezen heb je 2 families eentje thuis en eentje aan boord. Het gekke is denk ik wel eens dat de zeevarende heel veel problemen uit de wereld helpt, door er gewoon met zijn collega over te praten. Het is heerlijk om in zo'n kleine gemeenschap te wonen en werken. Al is het ook wel eens lastig, als iedereen aan je vraagt hoe het met je gaat bijvoorbeeld. Ach ze hebben het beste met je voor moet je dan maar denken

Als het even tegenzit

Als het even tegenzit in het leven leer je je echte vrienden en de mensen om je heen een keer echt kennen. Dit wordt je pas duidelijk als jezelf of je partner in het ziekenhuis terecht komt. Het is zowel voor de patiënt als de partner een moeilijk te overwinnen tijd. De patiënt heeft zijn eigen problemen met beter worden en krijgt de aandacht van iedereen. De partner daarentegen is vaak het onder geschoven kindje. En word met al zijn emoties en verdriet met rust gelaten, terwijl deze juist de hardste klappen krijgt te verwerken. Ik weet me nog als de dag van gisteren te herinneren dat mijn eigen partner samen met mij de eerste hulp in wandelde en nog geen drie kwartier later ik on voorbereid kortstondig afscheid van haar moest nemen bij de ingang van de operatie kamer. De onthutsing en spanning die dit teweeg bracht heeft me nooit meer losgelaten. Je bent op zo'n moment volledig ondersteboven gelopen door alles wat er op dat moment gebeurt dat je gevoel hebt dat je midden in een boze droom zit. En omdat je zoveel tijd hebt om na te denken haal je je de meest gekke dingen in je hoofd. Hoe moet het nu verder als er iets misgaat. Wat als ze gehandicapped uit deze operatie komt. En de omgeving gaat gewoon verder met zijn dagelijkse beslommeringen want de wereld draait gewoon verder. Waarom is er niemand buiten een paar om die zich om de partner bekommeren. Deze is niet zielig of ziek, maar heeft wel een stukje afleiding nodig. Voor mij is het moeilijk te verkroppen geweest toen ik zelf in het ziekenhuis raakte en ik niets te klagen had over bezoek, maar dat mijn partner in deze een beetje links bleef liggen bij de rest. Ik ben gewoon weg niet de meest bezorgde persoon maar je leest veel in de ogen, het gezicht en ook uit de verhalen die ze je vertellen kun je de vereenzaming soms voelen. Natuurlijk wil je als partner een niks aan de hand idee creëeren en de een is hier beter in dan de ander. Dus mijn overtuiging is dan ook vergeet de partners niet.
Een beetje tijd inruimen voor iemand is het beste wat je kan doen.

Sinterklaas is weer onderweg

De stoomboot is onlangs weer gesignaleerd in de Nederlandse wateren. en het zal dan ook niet lang meer duren of Sint Nicolaas zal weer voet aan wal zetten in ons koude kikkerlandje. Het is toch aan een kant een heerlijke oude traditie die het gelukkig nog niet heeft verloren van de in andere landen zo populaire kerstman. Toch komt ook de Sint niet meer uit onder de commercie, maar het is nog niet zo gek als hoe ze het bijvoorbeeld in Engeland doen. In de meeste winkels daar wordt je daar doodgegooid met de kerstspullen. Er worden zelfs busreisjes georganiseerd om de oudere mensjes tot aankopen over te halen. Op zich schuilt er niets kwaads in het feit om gratis vervoer voor de gepensioneerden te regelen, alleen zijn deze mensen wel erg vatbaar voor zogenaamde koopjes. Nu kom ik met enige regelmaat in een winkelcentrum. En als ik de prijzen aanschouw moet ik inwendig vreselijk lachen. Want de aanbiedingen die ze doen zijn veel beter dan in Nederland alleen de manier waarop ze het doen is toch wel heel apart. De spullen die ze over hebben en eigenlijk wel heel graag kwijt willen gaan tot 75% toe in de aanbieding. Eenmaal hiervoor gevallen te zijn en je naar binnenstapt vind je de recentere goederen. Al zijn deze goederen wel veel duurder de manier van adverteren is pakkend. En als je dan aan het afrekenen toe bent splitst de gevatte verkoper je nog wat extra's in je maag. Eind conclusie is dan ook je was van plan om een dingetje aan te schaffen en je verlaat de winkel met 2 a 3 artikelen meer dan je gepland had. De verkopers krijgen een loon naar prestatie en een aantal van hen hebben deze truc goed door. Toch is het en blijft het een leuk feest de spanning op de kleine kindersmoeltjes is weer af te lezen. Menig ouder moet weer zijn best doen om keihard tegen zijn kids te liegen. Ik zelf heb een keer de rol van goedheiligman mogen vervullen, en het gekke is zodra alle make up en toebehoren zijn aangebracht is de rol van sint geboren. Wat ik verder een erg leuke ervaring vond is dat zowel groot als klein op zijn eigen manier de magie van deze man weer opnieuw beleeft. Auto's die je tegenkomt vol met volwassenen, knipperen met de lichten, en rijden je al zwaaiend voorbij. Dit is pure bemoediging voor de toch wel zeer aparte rol in een warm pak met een onhandige snor en baard. Mijn vermoeden is dan ook dat hij nog jaren in ons land zal voortleven al wordt ons landje steeds meer multicultureel het is en blijft een mooi feest.

Zingend langs de deuren op 11 November

Hoera, roepen mijn kinderen blij als ze de eerste kindertjes met hun lampionnetjes voorbij zien komen. Met de jongste moet papa mee als begeleiding want ja als je nog geen vier bent, is dit allemaal reuzespannend natuurlijk. Het zingen is nog niet zo luid maar het grabbelen naar het snoepgoed hebben we al na de 2de deur in de vingers. Net voordat we vertrekken stortten er dikke hagelstenen uit de lucht en besluiten we om in ieder geval regenkleding aan te trekken. Gelukkig valt er bijna niets uit de lucht tijdens onze lampionnen strooptocht. Al is het wel winterskoud buiten en hebben we verkleumde vingers als we thuiskomen en dan hebben we maar een klein rondje met een paar andere kinderen uit de buurt gedaan. De "grote" zus is met een vriendinnetje onderweg met het doel voor ogen om het halve dorp van zijn snoepgoed af te helpen. Wat me wel opvalt is dat het Sint Maarten lopen een van de weinige tradities is die nog niet is aangetast door de commercie, zoals Sinterklaas en Kerst. Zelfs Valentijn word zo volledig mogelijk uitgemolken. De verwachtingen liggen dan ook hoog tegenwoordig, want vroeger kregen de kinderen nog gewone cadeautjes, tegenwoordig is het een competitie op school geworden en krijgt het ene kind nog mooiere dingen als de anderen. Ik probeer me hier zo weinig mogelijk van aan te trekken. Dit valt niet mee omdat het speelgoed dan ook schreeuwend duur is geworden. De richtprijs van de iets grotere cadeaus ligt rond de €50,- en dat is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden. Ik kom uit een gezin waar we het naar omstandigheden niet erg breed hadden en schuin tegenover ons woonden mensen die alle geld van de wereld hadden. Sinterklaas werd daar dan ook met grote cadeaus gevierd toch had ik als kind geen wrok tegen de Sint omdat hij daar wel alle kinderwensen vervulde en bij ons thuis niet.

Toen het op latere leeftijd duidelijk werd, dat mijn ouders al deze dingen zelf moestten aanschaffen was het plaatje ook meteen helder. Maar ons feest was denk ik leuker omdat we nog heel wat te wensen over hadden.

Ook wij hebben een periode gehad dat we wat minder verdienden en dat we wat minder geld om handen hadden voor deze dingen. Toch heb ik niet het gevoel gehad dat onze kids wat tekort gekomen zijn. Wat me wel opvalt de laatste tijd is dat verzekerings maatschappijen, banken en andere instellingen geen rekening houden met deze dure tijden. Over uitstel valt niet meer te praten en je moet binnen 14 dagen betalen.
Hoe sommige gezinnen het hoofd boven water moeten houden is mij af en toe een raadsel. We komen zo stiekempjes aan weer in de crisisjaren terecht.
Alleen de rijken kunnen zich nog de grote cadeaus veroorloven, de mensen met de wat smallere beurs zullen de keuze moeten maken of de kindervriend volgen en een deurwaarder riskeren of normaal sinterklaas vieren en alle rekeningen op tijd betalen.

Zaterdag, komt hij weer naar Nederland en kunnen we weer bergen folders en speelgoed boekjes tegemoet zien. En dan begint het allemaal weer met schoentje zetten tot het pakjes avond is.

We lezen straks nog in de krant "Sint Nicolaas met de dood bedreigd in verband met uitblijven van winst marges."

Het leven is soms hard

Zoals gewoonlijk heb ik een redelijk vrolijke kijk op het leven.

Het is alleen zo jammer, dat ik soms denk dat ik de enige ben die bijna elke situatie als realistisch onder ogen ziet. Als je ver in de 80 bent, moet je ook kunnen denken en accepteren dat niet alles meer zo soepel gaat als toen je 20 was. Maar ik kan dan ook niet zo goed tegen weemoedige mensen die denken dat de dokters alles maar kunnen verhelpen of reparen. Er komt voor iedereen een einde aan het leven op wat voor manier dan ook. Maar als je in je tachtiger jaren bent komen dit soort dingen niet meer als een verrassing. Je hebt al een aantal familieleden of vrienden weggebracht naar "the fiddler's green". Ik vraag me dan ook wel eens af waarom hebben oudere mensen zich niet ingesteld op het feit dat als je afgevoerd wordt richting het ziekenhuis dat het dan ook het einde van je levensreis kan betekenen. Waarom is de mens zo volhardend om te willen overleven. Steeds weer denk je "Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn" maar steeds weer komt het verbazende nieuws dat ze weer zijn opgeknapt en weer terug naar huis mogen. Mijn vraag is dan ook: Wat is de kwaliteit van het leven? Het leven gaat niet altijd over rozen en gelukkig worden dat is ook zo'n vreselijk uitgekauwd begrip. Ik heb een tijd gekend dat ik het leven liever zag gaan dan dat ik weer een dag vol nare gedachten moest doorstaan. Voor mij is het leven als een brutaal kind waarvan je toch nog heel veel wilt houden. Ik heb nooit gedacht dat ik deze nare gedachten uit kon bannen, maar toch is het me gelukt om ze naar de achtergrond te verbannen. Ik koester dan ook niet de illusie dat ik stokoud zal worden. Ik leef het leven bij de dag en maak mijn plannen niet te ver vooruit. Mijn gedachtengang is namelijk wie nu leeft hoeft later niet te klagen dat hij niets beleeft heeft. Als mijn tijd aangebroken is, zullen een aantal mensen om mij treuren maar ik hoop een ding, dat ze dit niet voor altijd zullen doen. Je wordt nooit echt vergeten maar je geheugen vervaagt deze dingen langzaam en natuurlijk staat de wereld niet stil en gaat de rest van de mensheid gewoon door met waar ze mee bezig waren.

Niemand is meer onmisbaar al denken we dat soms wel.

Einde van het jaar, einde van het geld.

Het is best gek om te horen op de radio dat er zoveel mensen in de schulden terecht zijn gekomen. Aan de andere kant denk ik het is helemaal niet zo verbazingwekkend want alles is zoveel duurder geworden dat zelfs ik tegen de problemen oploop dat het geld ook af en toe op is.

Dit is pas van de laatste tijd want voorheen werkte mijn vrouw ook maar dat was meer als hobby, want van mijn salaris konden we er riant rondkomen. Haar salaris werd gebruikt om leuke dingen mee te doen. Zo lieten we bijvoorbeeld een garage bijbouwen en betaalden dit direct het kostte maar 6 maanden om dit soort dingen bij elkaar te sparen. Eerst dacht Ik nog dat het aan het feit lag dat we kinderen hadden gekregen en dat deze ook best veel geld kosten. (Een goede kennis heeft namelijk eens uitgerekend dat een baby de eerste twee jaar en hele nieuwe Porsche opeet en uitpoept.) Maar ja, die eerste twee jaar zijn al weer lang voorbij. Tegenwoordig moet mijn vrouw gewoon werken voor de kost om rond te komen. Maar aan het einde van de maand is het geld allemaal op.

Mijn oudste dochter is al zo wijs dat ze zegt: Dan leen je toch van mij wat geld om te gaan boodschappen ? Als ik dan uitleg dat ze waarschijnlijk niet genoeg heeft om boodschapen te doen, kijkt ze me ongeloofwaardig aan.

Een paar jaar terug raakte ik ongewild in de ziektewet. Ik gleed uit op de trap thuis en liep een zware hersenkneuzing op en een gebroken duim. Na de val was de verdenking dat ik mijn rug of nek misschien had gebroken en werd ik per ambulance afgevoerd. Na een nacht in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis want het leek allemaal mee te vallen. Eenmaal thuis had ik problemen met lopen ik viel namelijk om over mijn rechterzijde. Ook normale gesprekken kon ik niet voeren, om het simpele feit dat de woorden niet aanwezig waren. En dat is lastig als je normaal alles in het Engels doet op je werk. Na veel oefenen met de logopediste en met een paar hele goede vrienden heb ik al mijn talen weer terug kunnen halen op het niveau waar Ik vroeger ook op zat. Na een jaar was ik weer zover dat ik weer normaal Nederlands sprak en weer wat kon gaan werken.

Mijn baan was inmiddels door iemand anders overgenomen, maar Ik zou in de vacaturebank bij hun blijven staan. Ik ben dus bijna drie jaar vrachtwagen chauffeur geweest via het uitzendbureau. Ik vond het schandelijk wat mensen verdienen in deze baan en ben me echt wild geschrokken dat mijn gezin het nu met de helft van ons normale inkomen het zou moeten redden.

Maar ja, je leert wel dat er velen zijn die zich met dit salaris moeten redden en daar ook nog van op vakantie kunnen gaan ???

Toch had ik wel plezier in wat ik deed. Maar helaas op een Nederlandse zomerdag was ik druk bezig om tussen de buien door mijn vrachtwagen leeg te trekken. Gekleed in alleen een t-shirt en werkbroek ging ik zware trolleys te lijf om ze richting de plaats van bestemming te krijgen. En zomaar uit het niets barstte er een enorme hoosbui los. Nat tot op het bot en volledig verkleumd maakte ik mijn dag af.

Gevolg de volgende dag was ik doodziek, maar ja het is weekend en dan bel je geen dokter. Onder het mom maandag ben ik vast weer beter. Dit viel tegen, ik werd geveld door een behoorlijke long ontsteking, na 4 weken en verschillende penicilline kuren knapte ik nog steeds niet op. Na een prednison kuur in het ziekenhuis kwam ik er weer bovenop. Ik probeerde de draad weer op te pakken maar mijn oude werk ging niet meer. Ik hield pijn aan mijn linkerkant ter hoogte van de long. De pijn was zo hevig dat ik onder verdenking van een hart aanval werd afgevoerd richting het ziekenhuis. Weer belande ik in de ziektewet en op uitzendbasis is dit al helemaal geen vetpot en dan nog maar te zwijgen van al die grote instanties die jouw de centjes moeten verstrekken, geen idee hebben waar jij recht op hebt.

Geweldig je moet jezelf in de schulden steken omdat ze eigenlijk niet weten wat ze nu wel en wat ze nou niet moeten uitbetalen. Na een jaar vindt men het wel tijd dat ik ga reïntegreren en dat ik dan maar een kantoorbaan moet gaan doen. Als je een leven lang met je lichaam hebt gewerkt ben je niet zo geschikt voor kantoor werk.

Maar ja we komen tot een compromis om me om te laten scholen tot beveiliginga medewerker. (half kantoor, half patrouillewerk) deze opleiding zou in september van start gaan en ik moest zelf de school instellingen benaderen.

Gelukkig komt er een telefoontje van mijn oude werkgever of ik interesse heb in een tijdelijke baan in het Guest Service Centre aan boord. Ik leg mijn problemen uit en het enige waar het op hangt is de medische keuring maar verder ben ik goed gezond en is dit geen probleem meer. Degene die in September zou komen heeft de interesse verloren en komt dus niet aan mij de vraag of ik wil blijven. Het antwoord is ja graag en ik heb zoveel lol in deze ''kantoorbaan" dat ik papierwerk er gewoon een beetje bij doe, al is het niet mijn hobby. Bij het UWV klopte ik aan om mijn omscholinggeld anders te gaan besteden in een cursus Word en Excel want dit zou beter van pas komen dan een beveiligings diploma. In deze tijd van misére hebben we wel altijd op tijd onze rekeningen en hypotheek moeten betalen en hebben we meer dan onze reserves moeten aanspreken. Intussen krabbelen we weer heel langzaam omhoog maar Ik kom tot de ontdekking dat het niet meer zo snel gaat als vroeger want de € is dan wel meer waard volgens de geleerden ook de rentes zijn niet bijgesteld naar beneden, en de bank haalt met grote scheppen het geld binnen. Ook de loonsverhoging zijn alleen meegegaan met de inflatie index dus niemand is er beter van geworden. Alleen de rijkeren hebben minder moeite om het hoofd boven water te houden. Maar ook zij klagen dat ze niet meer alles kunnen doen zoals zij in het ''gulden'' tijperk wel konden. Misschien is het de hoogste tijd om eens bij de regering aan te kloppen dat hebberigheid uit de mode is geraakt en dat iedereen moet werken voor zijn geld. Tenzij je niet kunt werken heb je recht op een uitkering, verder moet de vaste baan verdwijnen en zullen de rotte appels vanzelf in onze maatschappij ten onder gaan omdat degenen die goed presteren niet zomaar op straat worden gezet. En zal de zich omhoog gelikte werknemer als vanzelf uit het beeld verdwijnen. Er zullen veel bedrijven baat bij hebben om mensen makkelijker aan te kunnen nemen ook al is het maar voor een bepaalde tijd. Dit zal de economie ten goede komen als ik kijk naar landen die dit soort systemen toepassen dan hebben ze tevreden werknemers want het voordeel is dat slechte bazen ook erg gauw verdwenen zijn omdat het bedrijf als van zelf leegloopt. Je zit aan beide kanten nog wel vast aan een contract maar op een meer flexibele manier kun je ook zelf opstappen. Het bedrijf hoeft ook niet meer na te denken over oudere werknemers omdat iedereen boven de 23 hetzelfde verdient, en ervaring, diploma's in een apart deel van het loon zijn opgenomen. Toch zijn dit geen schokkende bedragen en wordt er extra uitgekeerd op prestatie. Geen gejammer meer over: Maar hij verdient meer omdat hij al zo lang hier is. Nee hij verdient meer omdat hij creatiever is of omdat hij harder werkt dan ik. Als de vakbonden zich nu eens samen gingen oriënteren op dit soort zaken en ook samen gingen werken dan zouden ze veel betere regelingen kunnen treffen met de werkgevers en de werknemers. De toekomst in Nederland is nogal traag als het op oer oude tradities aankomt.