Alles herhaalt zich

All good things repeat themselves. Ville Valo Natalia Avelon Summer Wine (PERFECT version)Zoals elk mens kom ik steeds vaker tot de ontdekking dat naarmate je ouder wordt dingen zich gaan herhalen. Ik heb me echt over deze video verbaast omdat hier eindelijk eens een keer niet geprobeerd is om het origineel zodanig te verkrachten. Iets wat heden ten dage met grote regelmaat gebeurt. Het bracht dan ook een hoop mooie jeugd herinneringen terug. Als ik terug denk aan mijn onbezorgde jaren dat ik nog speelde met mijn autootjes op de keuken vloer en er nog een ouderwetse lampen radio op het dressoir stond waaruit nog echte muziek schalde. In die tijd vertolkten Nancy Sinatra & Lee Hazelwood dit nummer en in de jaren tachtig heeft Demis Roussos het nog een keer gedaan. Alleen de realisatie komt ook op je af. Het feit dat je nou toch wel echt oud wordt. Ik zie ook kledingstukken en schoenen met blokhakken terugkeren. Ik hoop alleen dat die foute kleuren van de jaren 70 niet meer terugkomen. Ik bedoel hiermee dat fout oranje en licht bruine spul wat zich in deze jaren manifesteerde. Toch hoop ik dat mijn kinderen ook zo terug kunnen kijken op hun jeugd. Al is hun tijd wel veel hectischer dan wat wij hadden. Wij hadden geen mobieltjes waardoor we niet altijd bereikbaar waren en aan de andere kant was dat ook wel minder stress vol. We hadden geen Msn, maar spraken met elkaar af op school en deden dingen samen. (spelen,kattekwaad uithalen en ons eerste zoentje scoren.) Het was dus eigenlijk niet zo erg zonder al deze moderne technologie en bijkomend voordeel was dat we veel buiten waren. Sommige kinderen zijn inmiddels zo van de wereld vervreemd dat ze contact gestoord genoemd kunnen worden. Werken is ook lastig als je tot 's ochtends 4 uur moet chatten. Een ding begrijp ik niet helemaal dat de ouders absoluut niets aan dit fenomeen doen, omdat ze te bang zijn dat hun kinderen niet meer van hun houden. Ik heb gewoon medelijden met hun.

het einde van een ranke dame

Op het nieuws was dat de Explorer is gezonken bij Antarctica, gelukkig zijn alle opvarenden gered. Dit soort hachelijke avonturen hoopt niemand ooit mee te maken maar het is maar al te harde realiteit. Een ieder die vaart of gevaren heeft weet dat dit soort dingen kan gebeuren en daar word dan ook met grote regelmaat op geoefend. Niemand vind deze oefeningen leuk maar begrijpt wel dat het nodig is. Wat mij toch altijd verbaasd heeft is dat er aan wal veel te weinig aandacht aan besteed wordt. Meer dan de helft van het personeel in grote kantoor gebouwen weet niet wat ze moet doen in geval van een incident dat plaats vind op hun werkplek. Ook vlucht routes zijn bij weinigen bekend. Er zouden vele levens gespaard kunnen worden door in Nederland bij wet volledige oefeningen te laten plaats vinden minstens vier keer per jaar. Ook de BHVer's moeten hier op getraind worden door middel van cursussen paniek beheersing, managers moeten een quick response team vormen wat eventueel kan optreden als er een verdacht pakketje wordt gevonden.(zonder portofoon en mobieltje natuurlijk.)Deze mensen beseffen gewoon niet hoeveel ze kunnen betekenen voor een andermans leven als het er op aankomt. Een goed voorbeeld waren de aanslagen op de twin towers waar mensen tevergeefs op afgesloten nooduitgangen stuiten en sommigen geen idee hadden waar de vluchtwegen zich bevonden. Bij de introductie van een bedrijf moet hier gewoon standaard in de rondleiding een verkenning van het gebouw zitten. En binnen 14 dagen moet de nieuwe werknemer in het bezit zijn van algemene veiligheidskennis (brandblusser waar hangen ze, vluchtroute vanaf je werkplek en de verzamelplaats nadat je het gebouw hebt verlaten.)Het gekke is dat het commerciële belang zwaarder weegt dan de veiligheid van hun meestal hard werkende personeel.
Het is toch van de dolle dat als er een brand alarm gaat en iedereen doodleuk door de manager weer naar zijn werkplek wordt gestuurd, wie weg durft te gaan word er per direct uitgeknikkerd. En dat terwijl er een brand in de lift woedt, een van de gevaarlijkste soort branden door zijn schoorsteen effect. Als er wel een oefening wordt gedraaid worden allen de bhv mensen hiervoor ingeschakeld. De meeste grotere bedrijven zouden een noodplan kunnen maken en telefoon gesprekken omleiden naar een ander kantoor bijvoorbeeld. Administratief werk kan door een andere vestiging worden gedaan. Maar niemand schijnt te weten hoe het moet. Moeten we dan gewoon ons mond dicht houden en de grote graaiers hier niet mee storen? Zij lopen zelf geen risico tenzij er wat gebeurt op de golfbaan. Ook onze regering heeft nog geen kaas gegeten van grote rampen te kunnen naspelen. We hebben nog steeds niets opgestoken na de vuurwerk ramp in Enschede en de ATF brand in Drachten eist nog dagelijks slachtoffers. Neem alsjeblieft maatregelen voor jezelf of neem elke dag uitgebreid afscheid van je familie het kan namelijk je laatste keer zijn.

Eindelijk stormachtig novemberweer

Het is dan vandaag eindelijk begonnen met nat, koud en guur novemberweer. Ook de wind steekt de kop even op en er word een windkracht 9 voorspeld.

Het is de tijd van het jaar. Maar november laat zich dan eidelijk eens zien zoals we haar al jaren kennen. Het is dit jaar wel wat anders de andere jaren heb ik het op. Het is uitzonderlijk mild geweest al is er een aantal dagen geleden ook een redelijke storm geweest. Ik was aan wal op dat toen dit plaatsvond en heb maar 1 dag wat gemerkt van de harde wind.

Toch ben ik volop aan het genieten want eindelijk rollen we weer eens ouderwets over de zee, en is het besef er weer dat we maar een heel klein puntje zijn dat aan de horizon ligt. Toch laat moeder natuur on de prachtigste dingen zien. De wind die huilt, de kolkende watermassa en een prachtig spectrum aan kleuren in het water en aan de horizon.
Voor mij is dit nou echt genieten. Al wordt het 's avonds vroeg donker ook dat heeft zijn charmes, door de beweging van het schip, komt ook de mens aan boord weer wat dichter bijelkaar. Er is een mengeling van gevoelens onder de bemanning. De nieuwe zeelieden zijn ziek of een beetje angstig voor het onbekende.
Degenen die het schip al wat langer kennen maken zich niet zo druk meer maar stellen onze nieuwe bemanning op hun gemak. Een gevoel van saamhorigheid is er ook want we zijn ons allemaal bewust van de risico's die we kunnen lopen op open zee.
Toch zitten we lekker rustig met een bak koffie bijelkaar en hebben het over vroegere stormen.

Het verleden kunnen we vetellen aan iedereen die het horen wil, iedere keer als je naar huis gaat neemt een zeeman cq. zeevrouw met een groet afscheid van zijn vrienden en collega's. In wezen heb je 2 families eentje thuis en eentje aan boord. Het gekke is denk ik wel eens dat de zeevarende heel veel problemen uit de wereld helpt, door er gewoon met zijn collega over te praten. Het is heerlijk om in zo'n kleine gemeenschap te wonen en werken. Al is het ook wel eens lastig, als iedereen aan je vraagt hoe het met je gaat bijvoorbeeld. Ach ze hebben het beste met je voor moet je dan maar denken

Als het even tegenzit

Als het even tegenzit in het leven leer je je echte vrienden en de mensen om je heen een keer echt kennen. Dit wordt je pas duidelijk als jezelf of je partner in het ziekenhuis terecht komt. Het is zowel voor de patiënt als de partner een moeilijk te overwinnen tijd. De patiënt heeft zijn eigen problemen met beter worden en krijgt de aandacht van iedereen. De partner daarentegen is vaak het onder geschoven kindje. En word met al zijn emoties en verdriet met rust gelaten, terwijl deze juist de hardste klappen krijgt te verwerken. Ik weet me nog als de dag van gisteren te herinneren dat mijn eigen partner samen met mij de eerste hulp in wandelde en nog geen drie kwartier later ik on voorbereid kortstondig afscheid van haar moest nemen bij de ingang van de operatie kamer. De onthutsing en spanning die dit teweeg bracht heeft me nooit meer losgelaten. Je bent op zo'n moment volledig ondersteboven gelopen door alles wat er op dat moment gebeurt dat je gevoel hebt dat je midden in een boze droom zit. En omdat je zoveel tijd hebt om na te denken haal je je de meest gekke dingen in je hoofd. Hoe moet het nu verder als er iets misgaat. Wat als ze gehandicapped uit deze operatie komt. En de omgeving gaat gewoon verder met zijn dagelijkse beslommeringen want de wereld draait gewoon verder. Waarom is er niemand buiten een paar om die zich om de partner bekommeren. Deze is niet zielig of ziek, maar heeft wel een stukje afleiding nodig. Voor mij is het moeilijk te verkroppen geweest toen ik zelf in het ziekenhuis raakte en ik niets te klagen had over bezoek, maar dat mijn partner in deze een beetje links bleef liggen bij de rest. Ik ben gewoon weg niet de meest bezorgde persoon maar je leest veel in de ogen, het gezicht en ook uit de verhalen die ze je vertellen kun je de vereenzaming soms voelen. Natuurlijk wil je als partner een niks aan de hand idee creëeren en de een is hier beter in dan de ander. Dus mijn overtuiging is dan ook vergeet de partners niet.
Een beetje tijd inruimen voor iemand is het beste wat je kan doen.

Sinterklaas is weer onderweg

De stoomboot is onlangs weer gesignaleerd in de Nederlandse wateren. en het zal dan ook niet lang meer duren of Sint Nicolaas zal weer voet aan wal zetten in ons koude kikkerlandje. Het is toch aan een kant een heerlijke oude traditie die het gelukkig nog niet heeft verloren van de in andere landen zo populaire kerstman. Toch komt ook de Sint niet meer uit onder de commercie, maar het is nog niet zo gek als hoe ze het bijvoorbeeld in Engeland doen. In de meeste winkels daar wordt je daar doodgegooid met de kerstspullen. Er worden zelfs busreisjes georganiseerd om de oudere mensjes tot aankopen over te halen. Op zich schuilt er niets kwaads in het feit om gratis vervoer voor de gepensioneerden te regelen, alleen zijn deze mensen wel erg vatbaar voor zogenaamde koopjes. Nu kom ik met enige regelmaat in een winkelcentrum. En als ik de prijzen aanschouw moet ik inwendig vreselijk lachen. Want de aanbiedingen die ze doen zijn veel beter dan in Nederland alleen de manier waarop ze het doen is toch wel heel apart. De spullen die ze over hebben en eigenlijk wel heel graag kwijt willen gaan tot 75% toe in de aanbieding. Eenmaal hiervoor gevallen te zijn en je naar binnenstapt vind je de recentere goederen. Al zijn deze goederen wel veel duurder de manier van adverteren is pakkend. En als je dan aan het afrekenen toe bent splitst de gevatte verkoper je nog wat extra's in je maag. Eind conclusie is dan ook je was van plan om een dingetje aan te schaffen en je verlaat de winkel met 2 a 3 artikelen meer dan je gepland had. De verkopers krijgen een loon naar prestatie en een aantal van hen hebben deze truc goed door. Toch is het en blijft het een leuk feest de spanning op de kleine kindersmoeltjes is weer af te lezen. Menig ouder moet weer zijn best doen om keihard tegen zijn kids te liegen. Ik zelf heb een keer de rol van goedheiligman mogen vervullen, en het gekke is zodra alle make up en toebehoren zijn aangebracht is de rol van sint geboren. Wat ik verder een erg leuke ervaring vond is dat zowel groot als klein op zijn eigen manier de magie van deze man weer opnieuw beleeft. Auto's die je tegenkomt vol met volwassenen, knipperen met de lichten, en rijden je al zwaaiend voorbij. Dit is pure bemoediging voor de toch wel zeer aparte rol in een warm pak met een onhandige snor en baard. Mijn vermoeden is dan ook dat hij nog jaren in ons land zal voortleven al wordt ons landje steeds meer multicultureel het is en blijft een mooi feest.

Zingend langs de deuren op 11 November

Hoera, roepen mijn kinderen blij als ze de eerste kindertjes met hun lampionnetjes voorbij zien komen. Met de jongste moet papa mee als begeleiding want ja als je nog geen vier bent, is dit allemaal reuzespannend natuurlijk. Het zingen is nog niet zo luid maar het grabbelen naar het snoepgoed hebben we al na de 2de deur in de vingers. Net voordat we vertrekken stortten er dikke hagelstenen uit de lucht en besluiten we om in ieder geval regenkleding aan te trekken. Gelukkig valt er bijna niets uit de lucht tijdens onze lampionnen strooptocht. Al is het wel winterskoud buiten en hebben we verkleumde vingers als we thuiskomen en dan hebben we maar een klein rondje met een paar andere kinderen uit de buurt gedaan. De "grote" zus is met een vriendinnetje onderweg met het doel voor ogen om het halve dorp van zijn snoepgoed af te helpen. Wat me wel opvalt is dat het Sint Maarten lopen een van de weinige tradities is die nog niet is aangetast door de commercie, zoals Sinterklaas en Kerst. Zelfs Valentijn word zo volledig mogelijk uitgemolken. De verwachtingen liggen dan ook hoog tegenwoordig, want vroeger kregen de kinderen nog gewone cadeautjes, tegenwoordig is het een competitie op school geworden en krijgt het ene kind nog mooiere dingen als de anderen. Ik probeer me hier zo weinig mogelijk van aan te trekken. Dit valt niet mee omdat het speelgoed dan ook schreeuwend duur is geworden. De richtprijs van de iets grotere cadeaus ligt rond de €50,- en dat is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden. Ik kom uit een gezin waar we het naar omstandigheden niet erg breed hadden en schuin tegenover ons woonden mensen die alle geld van de wereld hadden. Sinterklaas werd daar dan ook met grote cadeaus gevierd toch had ik als kind geen wrok tegen de Sint omdat hij daar wel alle kinderwensen vervulde en bij ons thuis niet.

Toen het op latere leeftijd duidelijk werd, dat mijn ouders al deze dingen zelf moestten aanschaffen was het plaatje ook meteen helder. Maar ons feest was denk ik leuker omdat we nog heel wat te wensen over hadden.

Ook wij hebben een periode gehad dat we wat minder verdienden en dat we wat minder geld om handen hadden voor deze dingen. Toch heb ik niet het gevoel gehad dat onze kids wat tekort gekomen zijn. Wat me wel opvalt de laatste tijd is dat verzekerings maatschappijen, banken en andere instellingen geen rekening houden met deze dure tijden. Over uitstel valt niet meer te praten en je moet binnen 14 dagen betalen.
Hoe sommige gezinnen het hoofd boven water moeten houden is mij af en toe een raadsel. We komen zo stiekempjes aan weer in de crisisjaren terecht.
Alleen de rijken kunnen zich nog de grote cadeaus veroorloven, de mensen met de wat smallere beurs zullen de keuze moeten maken of de kindervriend volgen en een deurwaarder riskeren of normaal sinterklaas vieren en alle rekeningen op tijd betalen.

Zaterdag, komt hij weer naar Nederland en kunnen we weer bergen folders en speelgoed boekjes tegemoet zien. En dan begint het allemaal weer met schoentje zetten tot het pakjes avond is.

We lezen straks nog in de krant "Sint Nicolaas met de dood bedreigd in verband met uitblijven van winst marges."

Het leven is soms hard

Zoals gewoonlijk heb ik een redelijk vrolijke kijk op het leven.

Het is alleen zo jammer, dat ik soms denk dat ik de enige ben die bijna elke situatie als realistisch onder ogen ziet. Als je ver in de 80 bent, moet je ook kunnen denken en accepteren dat niet alles meer zo soepel gaat als toen je 20 was. Maar ik kan dan ook niet zo goed tegen weemoedige mensen die denken dat de dokters alles maar kunnen verhelpen of reparen. Er komt voor iedereen een einde aan het leven op wat voor manier dan ook. Maar als je in je tachtiger jaren bent komen dit soort dingen niet meer als een verrassing. Je hebt al een aantal familieleden of vrienden weggebracht naar "the fiddler's green". Ik vraag me dan ook wel eens af waarom hebben oudere mensen zich niet ingesteld op het feit dat als je afgevoerd wordt richting het ziekenhuis dat het dan ook het einde van je levensreis kan betekenen. Waarom is de mens zo volhardend om te willen overleven. Steeds weer denk je "Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn" maar steeds weer komt het verbazende nieuws dat ze weer zijn opgeknapt en weer terug naar huis mogen. Mijn vraag is dan ook: Wat is de kwaliteit van het leven? Het leven gaat niet altijd over rozen en gelukkig worden dat is ook zo'n vreselijk uitgekauwd begrip. Ik heb een tijd gekend dat ik het leven liever zag gaan dan dat ik weer een dag vol nare gedachten moest doorstaan. Voor mij is het leven als een brutaal kind waarvan je toch nog heel veel wilt houden. Ik heb nooit gedacht dat ik deze nare gedachten uit kon bannen, maar toch is het me gelukt om ze naar de achtergrond te verbannen. Ik koester dan ook niet de illusie dat ik stokoud zal worden. Ik leef het leven bij de dag en maak mijn plannen niet te ver vooruit. Mijn gedachtengang is namelijk wie nu leeft hoeft later niet te klagen dat hij niets beleeft heeft. Als mijn tijd aangebroken is, zullen een aantal mensen om mij treuren maar ik hoop een ding, dat ze dit niet voor altijd zullen doen. Je wordt nooit echt vergeten maar je geheugen vervaagt deze dingen langzaam en natuurlijk staat de wereld niet stil en gaat de rest van de mensheid gewoon door met waar ze mee bezig waren.

Niemand is meer onmisbaar al denken we dat soms wel.

Einde van het jaar, einde van het geld.

Het is best gek om te horen op de radio dat er zoveel mensen in de schulden terecht zijn gekomen. Aan de andere kant denk ik het is helemaal niet zo verbazingwekkend want alles is zoveel duurder geworden dat zelfs ik tegen de problemen oploop dat het geld ook af en toe op is.

Dit is pas van de laatste tijd want voorheen werkte mijn vrouw ook maar dat was meer als hobby, want van mijn salaris konden we er riant rondkomen. Haar salaris werd gebruikt om leuke dingen mee te doen. Zo lieten we bijvoorbeeld een garage bijbouwen en betaalden dit direct het kostte maar 6 maanden om dit soort dingen bij elkaar te sparen. Eerst dacht Ik nog dat het aan het feit lag dat we kinderen hadden gekregen en dat deze ook best veel geld kosten. (Een goede kennis heeft namelijk eens uitgerekend dat een baby de eerste twee jaar en hele nieuwe Porsche opeet en uitpoept.) Maar ja, die eerste twee jaar zijn al weer lang voorbij. Tegenwoordig moet mijn vrouw gewoon werken voor de kost om rond te komen. Maar aan het einde van de maand is het geld allemaal op.

Mijn oudste dochter is al zo wijs dat ze zegt: Dan leen je toch van mij wat geld om te gaan boodschappen ? Als ik dan uitleg dat ze waarschijnlijk niet genoeg heeft om boodschapen te doen, kijkt ze me ongeloofwaardig aan.

Een paar jaar terug raakte ik ongewild in de ziektewet. Ik gleed uit op de trap thuis en liep een zware hersenkneuzing op en een gebroken duim. Na de val was de verdenking dat ik mijn rug of nek misschien had gebroken en werd ik per ambulance afgevoerd. Na een nacht in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis want het leek allemaal mee te vallen. Eenmaal thuis had ik problemen met lopen ik viel namelijk om over mijn rechterzijde. Ook normale gesprekken kon ik niet voeren, om het simpele feit dat de woorden niet aanwezig waren. En dat is lastig als je normaal alles in het Engels doet op je werk. Na veel oefenen met de logopediste en met een paar hele goede vrienden heb ik al mijn talen weer terug kunnen halen op het niveau waar Ik vroeger ook op zat. Na een jaar was ik weer zover dat ik weer normaal Nederlands sprak en weer wat kon gaan werken.

Mijn baan was inmiddels door iemand anders overgenomen, maar Ik zou in de vacaturebank bij hun blijven staan. Ik ben dus bijna drie jaar vrachtwagen chauffeur geweest via het uitzendbureau. Ik vond het schandelijk wat mensen verdienen in deze baan en ben me echt wild geschrokken dat mijn gezin het nu met de helft van ons normale inkomen het zou moeten redden.

Maar ja, je leert wel dat er velen zijn die zich met dit salaris moeten redden en daar ook nog van op vakantie kunnen gaan ???

Toch had ik wel plezier in wat ik deed. Maar helaas op een Nederlandse zomerdag was ik druk bezig om tussen de buien door mijn vrachtwagen leeg te trekken. Gekleed in alleen een t-shirt en werkbroek ging ik zware trolleys te lijf om ze richting de plaats van bestemming te krijgen. En zomaar uit het niets barstte er een enorme hoosbui los. Nat tot op het bot en volledig verkleumd maakte ik mijn dag af.

Gevolg de volgende dag was ik doodziek, maar ja het is weekend en dan bel je geen dokter. Onder het mom maandag ben ik vast weer beter. Dit viel tegen, ik werd geveld door een behoorlijke long ontsteking, na 4 weken en verschillende penicilline kuren knapte ik nog steeds niet op. Na een prednison kuur in het ziekenhuis kwam ik er weer bovenop. Ik probeerde de draad weer op te pakken maar mijn oude werk ging niet meer. Ik hield pijn aan mijn linkerkant ter hoogte van de long. De pijn was zo hevig dat ik onder verdenking van een hart aanval werd afgevoerd richting het ziekenhuis. Weer belande ik in de ziektewet en op uitzendbasis is dit al helemaal geen vetpot en dan nog maar te zwijgen van al die grote instanties die jouw de centjes moeten verstrekken, geen idee hebben waar jij recht op hebt.

Geweldig je moet jezelf in de schulden steken omdat ze eigenlijk niet weten wat ze nu wel en wat ze nou niet moeten uitbetalen. Na een jaar vindt men het wel tijd dat ik ga reïntegreren en dat ik dan maar een kantoorbaan moet gaan doen. Als je een leven lang met je lichaam hebt gewerkt ben je niet zo geschikt voor kantoor werk.

Maar ja we komen tot een compromis om me om te laten scholen tot beveiliginga medewerker. (half kantoor, half patrouillewerk) deze opleiding zou in september van start gaan en ik moest zelf de school instellingen benaderen.

Gelukkig komt er een telefoontje van mijn oude werkgever of ik interesse heb in een tijdelijke baan in het Guest Service Centre aan boord. Ik leg mijn problemen uit en het enige waar het op hangt is de medische keuring maar verder ben ik goed gezond en is dit geen probleem meer. Degene die in September zou komen heeft de interesse verloren en komt dus niet aan mij de vraag of ik wil blijven. Het antwoord is ja graag en ik heb zoveel lol in deze ''kantoorbaan" dat ik papierwerk er gewoon een beetje bij doe, al is het niet mijn hobby. Bij het UWV klopte ik aan om mijn omscholinggeld anders te gaan besteden in een cursus Word en Excel want dit zou beter van pas komen dan een beveiligings diploma. In deze tijd van misére hebben we wel altijd op tijd onze rekeningen en hypotheek moeten betalen en hebben we meer dan onze reserves moeten aanspreken. Intussen krabbelen we weer heel langzaam omhoog maar Ik kom tot de ontdekking dat het niet meer zo snel gaat als vroeger want de € is dan wel meer waard volgens de geleerden ook de rentes zijn niet bijgesteld naar beneden, en de bank haalt met grote scheppen het geld binnen. Ook de loonsverhoging zijn alleen meegegaan met de inflatie index dus niemand is er beter van geworden. Alleen de rijkeren hebben minder moeite om het hoofd boven water te houden. Maar ook zij klagen dat ze niet meer alles kunnen doen zoals zij in het ''gulden'' tijperk wel konden. Misschien is het de hoogste tijd om eens bij de regering aan te kloppen dat hebberigheid uit de mode is geraakt en dat iedereen moet werken voor zijn geld. Tenzij je niet kunt werken heb je recht op een uitkering, verder moet de vaste baan verdwijnen en zullen de rotte appels vanzelf in onze maatschappij ten onder gaan omdat degenen die goed presteren niet zomaar op straat worden gezet. En zal de zich omhoog gelikte werknemer als vanzelf uit het beeld verdwijnen. Er zullen veel bedrijven baat bij hebben om mensen makkelijker aan te kunnen nemen ook al is het maar voor een bepaalde tijd. Dit zal de economie ten goede komen als ik kijk naar landen die dit soort systemen toepassen dan hebben ze tevreden werknemers want het voordeel is dat slechte bazen ook erg gauw verdwenen zijn omdat het bedrijf als van zelf leegloopt. Je zit aan beide kanten nog wel vast aan een contract maar op een meer flexibele manier kun je ook zelf opstappen. Het bedrijf hoeft ook niet meer na te denken over oudere werknemers omdat iedereen boven de 23 hetzelfde verdient, en ervaring, diploma's in een apart deel van het loon zijn opgenomen. Toch zijn dit geen schokkende bedragen en wordt er extra uitgekeerd op prestatie. Geen gejammer meer over: Maar hij verdient meer omdat hij al zo lang hier is. Nee hij verdient meer omdat hij creatiever is of omdat hij harder werkt dan ik. Als de vakbonden zich nu eens samen gingen oriënteren op dit soort zaken en ook samen gingen werken dan zouden ze veel betere regelingen kunnen treffen met de werkgevers en de werknemers. De toekomst in Nederland is nogal traag als het op oer oude tradities aankomt.

Eindelijk herfstweer

Eindelijk Herfstweer.

Afgelopen nacht gierde dan eindelijk de wind om het huis en huilde haar klaagzang door de open staande ramen.
Het heeft lang geduurd maar dan eindelijk is het herfstweer. Ook de temperatuur is gedaald en de winterjas kan eindelijk tot boven toe dicht. Binnen is het gezellig en warm, buiten is het koud en guur en natuurlijk stormachtige buien. Meer kan een zeeman toch niet wensen. Op dit moment geniet weer vol op van alle klagende en zeurende mensen. Die weer ouderwets kunnen klagen over het weer. Is hun belevings wereld dan zo klein denk Ik dan wel eens? Of is het omdat ze er echt last van hebben? Ik denk alleen maar het is alleen vervelend maar niet onoverkomelijk, maar als je sommigen hoort klagen zou je bijna denken dat je er binnenkort aan doodgaat.
Er is nog geen dakpan van boven gekomen maar men praat er al weer over of was er een enorme storm over getrokken. Het zal wat worden als er een echte storm komt opzetten, dat er bomen worden ontworteld en er dakpannen van het dak vliegen. Het openbaar vervoer ontwricht is (de NS niet meegerekend want die hebben nu alweer last van vierkante wielen door die vreselijke herfstbladeren.) Het KNMI een weeralarm afkondigt want er komt een storm. Hoe nuchter ons Nederlandse volkje vroeger was, zo overspannen wordt er heden ten dage gereageerd als er iets geks gebeurt en breekt er blinde paniek uit omdat we niet meer naar huis kunnen. Alle weer websites zijn overbelast en de NS site is dan ook niet meer bereikbaar. Het zo simpele leven is zo ingewikkeld geworden, zodra je niet meer mobiel kunt bellen, wappen, smsen, dan is de moderne mens zijn leven afgelopen en is hij eenzaam omdat normaal contact met mensen uit de mode is geraakt.

hoera mijn blog is geboren

Hoera ,dit is dan de grote dag, mijn eigen weblog is dan eindelijk geboren.




Er zijn maar weinig mensen die weten waar het over gaat in het leven. Teminste dat is mijn gedachte.
Volgens mij worden we allemaal op deze wereldbol gegooid om er een mega puinhoop van te maken.
Het begint allemaal al 's ochtends als we massaal naar het werk gaan en allemaal tegelijk te laat van huis vertrekken. Gevolg eindeloze files en maar klagen dat het zoveel geld kost. Maar ook weinig bedrijven nemen maatregelen om bijvoorbeeld later te beginnen en 's avonds bijvoorbeeld open te zijn. Als Ik alleen al kijk naar de mensen om me heen en hoe hun leven volledig is uitgestippeld van maandag tot en met zondag
Ze zijn gewoon vastgeroest in het dagelijks ritme, kijken naar voetbal op tv, wassen de auto in het weekend en ze moeten het beter hebben dan hun buren.
Wat dat aangaat denk Ik weleens de wereld is totaal gek geworden. We moeten allemaal ons brood verdienen maar als je met z'n tweetjes de hele week moet werken dan is er toch iets mis met ons. We werken allen nog maar voor het huis en de komende vakantie, en ik zie de mensen om me heen alleen maar armer worden.
Vroeger kocht je makkelijker een nieuwere 2de hands auto maar zelfs daarvoor moet je tegenwoordig al geld lenen. Ook autohandelaren weten sinds de euro er is gekomen dat er meer als het dubbele voor een auto gevraagd kan worden. En ook deze categorie doet dan ook vrolijk mee aan het uitmelk principe waar we allemaal met open ogen intuinen. Leuk voorbeeld is toch wel de "gratis" mobiele telefoon iedereeen heeft tegenwoordig wel zo'n ding en gewoon met iemand ergens wat afspreken is er niet meer bij, om het minste of geringste wordt er gebeld. Ondertussen worden de bedrijven die je het produkt in de maag hebben gesplitst alleen maar groter en onpersoonlijker. Zo kom ik laatst bij de bank om wat geldzaken te regelen, maar aangezien dit allemaal door automaten word geregeld en in computers opgeslagen. Is de dame achter de balie een overbodige luxe geworden en zit er een of andere botte doos achter de balie die communicatie wetenschappen heeft gestudeerd. En communiceren kan ze alleen nog volgens voorgekauwde protocollen. Nog geen tien jaar terug zat er een dame achter de balie die gewoon een hogere opleiding had genoten en nog in de praktijk werd geleerd hoe je met de cliënten om moest gaan. Als ze niet direct een antwoord had werd dit aan de directeur gevraagd en als deze niet aanwezig was werd je op een later tijdstip terug gebeld.
Niet elke vooruitgang is dus beter. Maar ja we moeten er maar aan proberen te wennen.