Planeten, Sterren en hemelse wijsheden

Heerlijk om je weer even terug in je jeugd te wanen en natuurlijk als oud militair je weer te mogen verdiepen in de astronomische wereld om je heen. Mijn dochter moet een werkstuk maken over de aarde. En dus zijn we vol goede moed naar het planetarium getogen en kijken we als het een beetje helder weer is naar de sterren en de maan. Ook dat je kan navigeren op de sterren was een verrassing voor mijn dochter en hoe je dan het Noorden kan bepalen met eigenlijk hele simpele wiskundige theorieen. Mijn dochter heeft haar ogen goed de kost gegeven en zich goed laten informeren over het hoe en wat in het heelal tijdens de rondleiding. Ik wordt nu met regelmaat bestookt met vragen waar ik af en toe het internet of een boek moet raadplegen wat ze bij de bibliotheek geleend heeft. Alleen al om het feit dat deze materie mij vroeger ook mateloos intereseerde. In mijn tijd was de maanlanding het aller spectaculairste wat er in die tijd was gebeurd. Ik weet nog uit verhalen dat mijn broer naar de maan wilde omdat men het maan wagentje daar had achtergelaten en hij dit wel kon gebruiken. En zo hebben we daar denk ik allemaal onze gedachten op los gelaten. Ook degenen die nog altijd beweren dat het niet waar is en dat dit in de studio's van hollywood is opgenomen. Ook al zou dit het geval zijn geweest het is een soort van sprookjes achtige belevingswereld. Wie zou er nou niet op een ruimtereis willen? De enigen die dit niet willen zijn vaak degenen die bang zijn voor het grote spectrum om ons heen.

Ondanks al onze kennis hebben we nog geen weet van alles wat er om ons heen gebeurt. En een grote meteoriet inslag zal alle leven op aarde wegvagen. Aan een kant een angstige gedachte en aan de andere kant mischien een geruststelling. Het leefklimaat word er door onze consumptie maatschappij niet beter op en ook het broeikas effect neemt steeds ernstiger vormen aan. De natuur of zoals de gelovigen beweren de almachtige zal ergens een keer ingrijpen. En dan zullen er vast ergens diep in de jungle er een mensen of apensoort zich opnieuw ontwikkelen tot wat wij nu zijn. Net zoals wij ons nog steeds verdiepen in de oude Egyptenaren die al op de sterren hemel hun pyramides neerzetten als een enorm wiskundig hoogtepunt. De luchtschachten waren gericht op sterren die aan hun goden verbonden waren in die tijd. Het is een mooi en mysterieus onderwerp en ook leerde ik weer een nieuw ezelsbruggetje bij het bezoek aan het oudst werkende planetarium van de wereld. Om de planeten vanaf de zon gezien te kunnen benoemen onthoud je het volgende zinnetje: Mijn Vader At Meestal Jonge Spruitjes Uit Nieuwe Pekela.

En zo zie je maar weer dat je elke dag weer wat nieuws leert ook al was dit al meer dan honderd jaar oud en moet je jezelf afvragen of dit nuttig is voor je verdere leven. Maar zo zijn er wel meer dingen in het leven waarvan je betwijfelt of ze nuttig zijn voor de rest van het leven. De jeugd van tegenwoordig heeft toch al heel andere ideeen als dat wij hadden vroeger. Voor ons waren er veel nieuwe dingen te ontdekken als we de hand konden leggen op een enceclopedie of dergelijke kennisboeken en dit soort dingen sloeg je goed op in je geheugen. Maar dat is niet meer nodig want dat kun je toch vinden op internet.

Het is dan ook altijd lastig om mijn dochter te bewegen om dingen uit te gaan zoeken en op onderzoek uit te gaan en hierover te lezen op internet bijvoorbeeld, dit keer heeft ze zelfs boeken uit bibliotheek meegenomen. Mijn hele wereld was ontwricht want nu was er eindelijk een onderwerp dat haar interesse heeft geprikkeld. Ook mij hielden dit soort dingen bezig toen ik in deze leeftijd was. Later maakte ik in de 6de klas (groep 8 tegenwoordig) een werkstuk over de roemruchte tocht van Willem Barentsz naar Nova Zembla wat was er nou mooier om jezelf te verplaatsen in deze oude zeemans geschiedenis en je te wanen in al de ongemakkelijkheden waarin zij verkeerden. Het word een van onze volgende museum bezoekjes om het behouden huijs (de replica) te gaan bezoeken op Terschelling. Het leven is zo beroerd nog niet als je de tijd en het geld ervoor hebt om deze dingen te gaan onderzoeken. De geschiedenis herhaalt zich zeggen ze wel eens en in mijn geval herbeleef ik mijn jeugd door mijn kinderen. Het enige verschil is dat ik er met mijn kinderen op uit trek om de dingen te herontdekken door middel van musea en het internet, heel wat sneller als in mijn tijd. Astrologie is nog altijd een groot mysterie voor velen en vooral als er gedeeltelijk dingen uitkomen die voorspeld zijn. Het stond in de sterren geschreven. Een oude astrologische uitdrukking die nog altijd gebruikt wordt is : " De tijd zal het leren."

Pijnbestrijding (diagnostische marteling)

Gister heb ik de pijnbestrijdingarts bezocht. Leuk woord voor Scrabble of galgje bedenk ik nu. Aan het eind van de middag stond ik ingepland en had na een half uur uitloop een houten kont van het zitten op de fout ontworpen stoeltjes die speciaal voor moderne wachtkamers zijn ontwikkeld. Toen ik eindelijk werd binnen geroepen werd me wel direct een kop koffie aangeboden (om de pijn van het wachten te verzachten?) Die ziekenhuis humor heeft me nog nooit echt goed gelegen en ik denk ook dat het gewoon leedvermaak is eigenlijk. De behandelend arts stelde zich voor en begon direct met opschrijven van mijn verschijning en een psychologisch vragen rondje werd gedaan. Dit doet men om te checken of het geen inbeeldingspijn is. Hier schijnen nogal wat "gezonde" mensen tegenwoordig aan te leiden. (ook ik gebruik het Internet om dit soort dingen op te zoeken) Het geestelijke onderzoek werd af gerond en er werd over gegaan naar het lichamelijke. Na uitgelegd te hebben waar de pijnzones zich bevinden, word er vrij hardhandig gecheckt waar het exact pijn doet. Ik kon wel janken en had het gevoel ik ga zo meteen volledig neer. Ik kon de arts schijnbaar snel genoeg overtuigen dat ik door een hel ging en het onderzoek werd even gestaakt. Er werd overgegaan naar de rug om te zien of hier iets fout kon zitten. Er werden een aantal voorstellen gedaan voor behandeling en ik had zelf al aangegeven het zo natuurlijk mogelijk te laten behandelen. Hiervoor word ik doorverwezen naar de Fysiotherapeut en er zullen volgende maand een aantal zogeheten proefbloc's worden gedaan op het borstbeen en aan de zijde onder de arm. Eventueel word er ook een epiduraal gedaan.
Eenmaal het ziekenhuis te hebben verlaten heb ik me bijna stikkend van de pijn in de auto laten vallen en zijn we de kids gaan halen bij opa en oma.
En dan moet je natuurlijk blijven eten, na een bord met macaroni te hebben gegeten, heb ik het binnen 2 minuten onder welgemeende excuses in de toiletpot uitgebraakt.
De alles verzengende pijn kon zelfs mijn maaginhoud niet op zijn plaats houden.
Als die pijn alleen al gehalveerd kan worden dan ben ik al blij. Na twee jaar ben ik er al aardig aan gewend moet ik zeggen en ik heb me altijd voorgehouden dat mijn omgeving geen slachtoffer hoeft te zijn van mijn problemen.

Als je nog net niet oud bent.

Gister ben ik van boord gekomen. En op weg naar huis viel ik heerlijk in slaap al dromend van de dagen dat ik niet meer hoef te werken. Ik hoop dan genoeg te hebben gespaard om een een eigen bootje te kunnen veroorloven.
Het lijkt me namelijk zo heerlijk om er 's ochtends vroeg op uit te trekken en rustig tuffend over de mist omsluierde wateren te trekken. Ergens voor anker te gaan en te genieten van de rust, de natuur en alles wat er om je heen gebeurt. Uit het dorpje waar ik vandaan kom zaten vroeger de oude schippers op het zogenaamde "leugenbankje" de stuurmanskunsten van de gemiddelde toerist te beoordelen.
Je zou er bijna melancholiek van worden. Maar het had toch een speciale atmosfeer. De taal die zij bezigden is mij nu ook allemaal bekend. Ook ik noem dingen bij de juiste naam en leer nog altijd nieuwe scheepstermen. Al is het in mijn geval wel allemaal in het Engels. Toch hoop ik dat als de dag is gekomen dat ik met pensioen ben er ook voor mij nog zo'n leugenbankje bestaat. Waarop ik samen met een paar andere oude kerels over vroeger zit te konkelen. Tot er plotseling een dag komt dat je in vrede bent heen gegaan, en dat je binnen enkele maanden weer bent vergeten en er een ander op jouw plaatsje op het bankje zit. Het is toch heerlijk dat het leven ook zijn donkere kanten kent en dat je alles al bijna hebt gezien of zelf hebt meegemaakt. Bang zijn voor wat komen gaat is er niet meer. En dat anderen jaloers op je reageren omdat je het leven hebt geleefd zoals zij dat niet konden. Niet dat ze ongelukkig waren omdat ze elke avond thuis waren maar daardoor niet de vrijheid kenden die ik wel had. De stormen die je hebt doorstaan zijn iedere keer weer een vorm van saamhorigheid geweest. En elk nieuw bemanningslid dat met angst in het gezicht gerust werd gesteld door de meer ervaren zeelui. Als je in het leven een paar keer averij oploopt, leer je al gauw dat dingen die het hardst kraken niet zullen breken. Maar als je lichaam pijn doet na een paar zware dagen dan is het of je geest muiterij pleegt op de vitale delen aan bakboord.

Weer om van te dromen

Het is de afgelopen tijd weer heerlijk in de war met ons weer. Alhoewel het de tijd van het jaar is om hard te waaien is het nu wel heel erg vreemd het is al meer dan 14 dagen aaneen dat het behoorlijk waait en dan met name tijdens de nachtelijke uren. En wordt ik tijdens mijn job constant geconfronteerd met zeezieke passagiers (we kunnen niet allemaal zeeman worden natuurlijk) die op dat moment ook niks meer verteren. Erg jammer eigenlijk maar dat is het nadeel van dit jaargetijde. Ik had een beetje gehoopt dat het zou gaan winteren en bij de tijd dat ik thuis kom. We er samen op uit te kunnen trekken om een paar baantjes te gaan schaatsen. Dat is nou iets wat al jaren niet meer voor komt. Een ouderwetse schaatswinter. Toch heeft de natuur ook wel zijn mooie kanten want al is het gauw donker in de winter. Het blijft een prachtig plaatje als je de zon op of onder ziet gaan. De maand Februari is voor mij een lekker rustig maandje omdat een van mijn andere collega's mijn 14 dagen voor haar rekening neemt en ik fijn thuis wat kan gaan klussen. Ik noem hetzelf maar gekscherend dat ik in de winterslaap ga. Ik zal het leven voor zes lange weken moeten genieten. Het blijft toch lastig hoor die vakantie en dan ook nog tijd over hebben om wat nuttigs te kunnen doen thuis. Laat ik het nou dit keer eens rustig aan doen is mijn motto.

mijn onbezorgde jeugd

De afbeeldingen heb ik geleend van de website van "meester" de Haan. http://www.idehaan.nl/

Mijn oude schoolmeester van de lagere school, een man met oog voor schoonheid dat ons kleine dorpje aan het water is. Ik heb altijd de mensen benijd die met pen of penseel heel hun ziel en zaligheid kunnen vastleggen op doek of papier. Als je kunt kijken met je hart, en kunt voelen met je ziel. Dan worden ogen en handen de werktuigen van de geest.

Ik heb een onbezorgde jeugd genoten en me gelukkig nooit laten lijden door het feit dat mijn omgeving niet bijzonder genoeg was omdat we niet op vakantie gingen. Zoals vele andere gezinnen tegenwoordig op vakantie moeten om de buurtjes de ogen uit te kunnen steken.

Ik woonde heel mijn jeugd in het watersport dorpje Langweer. Mijn vader had als hobby een manege. Het was voor mijn ouders belangrijker dat ieder kind plezier kon hebben in zijn leven dan dat ze er rijk van werden. Ik heb hierdoor wel het besef gekregen dat geluk niet te koop is, maar dat je er vooral zelf aan moet werken om gelukkig te worden. Achteraf denk ik wel eens we zijn nooit op vakantie geweest maar ik heb het ook niet echt gemist. Er was immers genoeg te doen in en om de manege en in het dorp zelf ook al telde dit niet eerder mee dan toen ik in de leeftijd kwam om te gaan stappen.

Pas toen ik een jaar of achtien was kwam het in me op om te gaan reizen. En dat ben ik dan ook gaan doen. Tot het moment dat ik mijn huidige vrouw tegenkwam en die zag het niet zo zitten dat ik een half jaar van huis zou zijn en dan een maand thuis, niet echt haar voorstelling van een romantische relatie. Ik ging op zoek naar wat anders en kon gelukkig met haar tot een compromis komen om te gaan varen op een grote veerboot voor een Deense maatschappij. De deal was een schema van 2 tegen 1 oftewel 16 dagen werken en 8 dagen thuis. Het geld was goed en mijn vrouw werkte alleen nog voor de hobby. Tussentijds werkte ik in banen aan wal veelal bij uitzendbureaus. De baantjes die tussen de contracten in deed zijn onder andere: inpakker, taxi chauffeur, heftruckchauffeur, orderpikker, schoonmaker. Ook veranderde ik van route en ook van baan aan boord van de schepen. Tot op een gegeven moment de vakbond en het bedrijf tot een regeling kwamen om 14 dagen op 14 dagen thuis. hierdoor maakte je je vakantiedagen op en wordt je vakantiegeld in je loon opgebruikt. Toen de euro kwam was de rijkdom snel over en verdien ik nog altijd een redelijk salaris. Maar ja er was voor mij aan wal ook geen cent te verdienen en daar bovenop werd ik ziek. Ik werkte als chauffeur in de transport sector.Ik leerde op dat moment de Nederlandse domheid kennen. Het werd een martelgang bij het UWV terwijl ik wel graag weer aan het werk wilde. Na veel gewik en geweeg kwam ik in een traject terecht om me om te laten scholen. Godzijdank stapte er iemand op bij mijn oude Deense baas en kon ik direct aan de slag. Er werden een aantal dingen duidelijk besproken en als het goed zou gaan was er altijd een opening om in gesprek te raken. Mijn werkplek werd aangepast en tot nog toe kan ik mijn werk met plezier doen. Mijn baan is iets wat ik van thuis heb meegekregen mensen proberen gelukkig te maken al valt dat tegenwoordig niet altijd mee. Veel mensen denken tegenwoordig dat ze teveel betalen om het simpele feit dat ze niet echt goed lezen of beseffen wat ze bestellen. Alles heeft een prijs gekregen en ze zijn vergeten om de lonen mee te laten stijgen.

Dit is mijn huidige schip waarop ik werk en Wilke de Jager uit Lippenhuizen heeft haar op dit schilderij vastgelegd. Mocht er interesse zijn voor de getoonde werken en wilt u in contact komen met de makers ervan reageer dan even op deze log en ik zal uw wensen proberen te vervullen.

Als de pijn de baas wordt

Het jaar is net begonnen en het is een pijnlijk begin.
Een aantal maanden terug is bij mij het syndroom van Tietze ontdekt.
Ik liep al bijna 2 jaar rond met een zeurende pijn aan mijn linkerkant ter hoogte van mijn 4e rib.
Eerst werd er gedacht dat het napijn was van een longontsteking die ik toen heb gehad.
Omdat ik nog redelijk onbekend was met de heftige pijnen die dit teweegbracht werd ik in het begin een paar keer afgevoerd richting het ziekenhuis met de verdenking van een hartaanval.
De symptomen lijken namelijk erg op elkaar en door de pijn word ook de linkerarm dusdanig verdoofd dat die gewoon als dood aanvoelt. In het ziekenhuis stelt men na een aantal onderzoeken vast dat het niet aan het hart mankeert.
Maar wat het wel is, is hun ook niet helemaal duidelijk.
Tot mijn grote verbazing kon ik een aantal dingen niet meer zoals vroeger zoals bijvoorbeeld mijn tuin omspitten.
Dit soort grapjes moest ik bezuren met een heftige pijn die me een a twee dagen volledig uitschakelde.
Toen de diagnose Tietze werd gesteld, ben ik gaan zoeken op het Internet en kwam tot de ontdekking dat ik niet de enige was die hier aan leed.
Ik belandde op de site van A.G.Hol:www.tietze.nl
Ik ontdekte nu pas iets wat er al jaren met me aan de hand is.
's Winters heb ik moeite met opstaan en ben ik stijf van top tot teen.
Alle bewegende delen doen zeer.
Ik voel me een zeer oude man als ik zo mijn dag moet beginnen.
Je hebt het gevoel als met een zware griep dan verga je ook van de spierpijn.
Alleen is de pijn heftiger en scheurt je ziel in tweeën.
Ook mijn vingers willen niet zo goed en zijn pijnlijk, waardoor ik bijvoorbeeld mijn dochtertjes niet kan helpen om bijvoorbeeld een koekjes verpakking open te maken. Toch zal ik dit ook weer moeten leren accepteren en dat fibromalogie mijn voorland is zal ook wel weer wennen.
Het leven is een pad dat doorkruist wordt door pijn en liefde.
Enkel jammer dat er meer pijn dan liefde is.
Geluk zit in heel kleine pilletjes ook wel pijnstillers genoemd.