Als verdriet in je hoofd blijft zitten

Als verdriet……

Even val ik terug naar mij jeugd waarin af en toe ook minder leuke dingen op mijn weg kwamen. Ik heb ook toen mijn geloof in de kerk verloren. Als God bestaat waarom moet hij dan zulke nare gebeurtenissen laten plaatsvinden.

Laat ik bij het begin beginnen. Het was in het begin van mijn puberjaren en ik had geen gebrek aan vrouwelijk schoon om me heen. Dit kwam niet door het feit dat ik een Casenova ben, maar door het simpele feit dat mijn vader als hobby een manege had. Dit werkt als een magneet op jonge meiden totdat er verkering om de hoek komt kijken. Ik leerde al vrij vlot dat ik niet aan het ideaalbeeld van elke vrouw voldeed en dat je er best moeite voor moest doen om hun aandacht te krijgen. Toch had ik zo langzamerhand af en toe succes en zoende ik er eens een (kalverliefde). Maar ja tot veel meer kwam het pas op latere leeftijd. Maar het onbeschrijflijke gevoel in je buik en de opgebouwde spanning maakte het super bijzonder. En dat is best lastig als je nog niet echt weet hoe je met je gevoelens moet omgaan. Het is dan ook zeer bevreemdend als je nog aan het begin van je leven staat, dat er plotseling een bericht komt dat een van deze jonge meiden sterft door een hersentumor. Achteraf denk je terug aan het feit dat ze de hele zomer last van hevige hoofdpijnen had. Maar niemand had kunnen bedenken dat ze hier aan zou sterven, ze was nog een jonge bloem net uit de knop kwam ze. En dan ineens sta je daar volledig verslagen bij een kist en een totaal van verdriet verscheurde familie. Je hebt nog niets ergs meegemaakt en weet je dan ook niet goed een houding te geven. Al was ik overtuigd dat er in het leven dingen gebeuren waar je niet op gerekend had. Dit was wel heel erg wreed en ik heb dit ook nooit kunnen begrijpen. Dagen achtereen heb ik gehuild en vol onbegrip gezocht naar het waarom. Mijn moeder kon mij in dit geval alleen bijstaan maar ik was gewoonweg niet te troosten. Toch moest ik verder met mijn leven en al had ik het gevoel dat de wereld stilstond, alles ging gewoon door. Nog steeds kan ik dit niet echt een plaats geven in mijn leven, al laat ik het steeds meer rusten. Maar net als vandaag komt het ineens weer boven borrelen en wat de aanleiding is weet ik niet. Maar ik ben in stil verdriet gevangen, en mijn hart huilt zachtjes mee. Mijn hersenen lopen op volle toeren en ik moet wat doen om mijn gedachten weer terug te krijgen naar het normale. Ook de woede tegen de godsdienst welt weer in mij op. Al heb ik nu het idee dat ook dit niemand zal helpen en is het de schuld van God? Of is het de schuld van de natuur? Wie zal het zeggen en tot nog toe is er niemand geweest die het bestaan in het algemeen een draai kan geven. Tenminste het begin blijft een mysterie en in het leven ben je nergens zeker van. Een ding is wel zeker en dat is voor een ieder hetzelfde: Het licht gloort voor iedereen aan de horizon en op een dag zullen we het leven eindigen met sterven.