Showing posts with label vakantie. Show all posts
Showing posts with label vakantie. Show all posts

July 21, 2008

Miserabel weer stemt tot blijdschap



Geachte Medebloggers,

Ik probeer ondanks het miserabele weer te genieten en ik moet zeggen dat dit aardig begint te lukken.
Als ik buren zie retourneren van een camping vakantie.
Maar het gekke is ze hebben zich allemaal vermaakt.
Vreemd want het is al een tijdje kutweer.



Nou ja alles is wel zeiknat maar ze hebben een geweldige vakantie gehad. (Waarschijnlijk omdat dat zo hoort.)
Ik heb er zeer zelden doekjes omgewonden als ik iets of iemand zwaar kut vond.
Ik kan me dan ook terdege ergeren aan mensen die het overdreven leuk hebben gehad op vakantie, en daar een ieder die ze tegenkomen mee lastig moeten vallen.
Ik kan dan ook niet meer genieten als dit soort mensen een volledig verregende vakantie hebben gehad en als verzopen katten terugkeren.



Helaas moet ik tegenwoordig ook met de massa op vakantie omdat mijn kids leerplichtig zijn.
Maar ja, het kan niet altijd meezitten.
Als ze straks groot zijn en het nest hebben verlaten dan ga ik op mijn oude dag omzwerven en genieten van elk moment.

We zijn dan wel dik in de 50 maar ach ja, het is modern dat ouwe lullen gaan reizen. Velen hebben afgewacht tot hun pensioen om leuke dingen te doen.
Dit laat mij koud en onverschillig want al is mijn leven nu redelijk stabiel en moeten de kinderen iets gaan leren voor later.
Het zal mij niet weerhouden om andere dingen te gaan doen.



Ik moet zeggen dat ik langzaam aan wel word afgestompt door mijn directe omgeving, omdat ze liever spelletjes spelen op de computer of naar programma’s van commerciële omroepen kijken die absoluut niets toevoegen aan het leven.

Iets cultureels doen is of saai of eng omdat we er niets vanaf weten.
Of was je op schoolreis met een groep verstandelijk gehandicapten. (Een voordeel van gehandicapten, ze hebben humor en zijn veel dankbaarder.)



Nog even en ze weten me te bepraten om in een caravan te gaan zitten voor twee weken op dezelfde camping.
’s Ochtends met je handdoek en je rol schijtpapier onder je arm, strompel je richting het altijd net te ver wegstaande toiletgebouw.

Goedemorgen zeggend tegen al die vreselijke mensen die op dit onmenselijke tijdstip ook al wakker zijn.
Omdat in een caravan slapen geen pretje is in vergelijking met wat je thuis hebt.



Vakantie in een caravan is en blijft een foute vertaling van "een natte droom".
Gelukkig het was alleen een nare droom en mijn oudste dochter wil al niet eens in een zomerhuisje in Nederland bij zo’n opgesmukt vakantie park.
Volgend jaar gaan we gewoon weer in een paar hotelletjes, als we niet massaal ontslagen worden tenminste, maar ja wie dan leeft wie dan zorgt.
Onthoud maar een ding: “Het maakt niet uit waar je vakantie viert, ze zijn allang blij dat ze jou zakken leeg kunnen kloppen.”

Allemaal nog een fijne camping vakantie toe gewenst.

De Old Sailor,

July 17, 2008

Het is weer voorbij die mooie zomervakantie

Geachte Medebloggers,

We zijn weer terug van vakantie, we hebben ons goed vermaakt in de prachtige stad Antwerpen, deze historische stad is een leuke stad voor mensen van allerlei pluimage.
Ook met kinderen is het goed te doen doordat je met de tram op loopafstand van het Scandic hotel de hele stad bijna te bereiken is. Het hotel is in bezit van een binnen zwembad wat prachtig is als het toch af en toe buiten zeer slecht weer is.



Door een dagkaart te kopen kun je van tram nar tram hoppen en heb je geen stress van zelf te moeten rijden in een vreemde stad. Ook de zoo hebben we bezocht, een typische stadsdierentuin de kinderen vonden dit prachtig en genoten dan ook volop.



Verder was het bezoekje aan miniatuur Antwerpen de moeite waard, al hadden we bij aankomst zoiets van zitten we wel goed?
Het gebouw is namelijk een oude opslagloods aan de haven en de verveloze shelter geeft een wat verlaten aanblik.
Toch geven we het niet direct op en gaan op zoek naar de ingang.
Na een omtrekkende beweging vinden we de ingang en treden binnen in een soort van donker café gedeelte en ik vraag me af of het wel geopend is.

Toch verschijnt er uit het niets een aardige dame en deze voegt ons bij de reeds lopende rondleiding.
De oude baas die de rondleiding verzorgt verteld met hart en ziel over zijn stad.
Ook de geschiedenis van de gebouwen en de stad van vroeger worden zeer volledig uitgelicht.

In de jonge jaren van de stad toen nog de nederzetting Ant verpia geheten, “aanwerp” een aangeslibd stuk land in de schelde was.
Ook vanuit het Latijn gezien zou het aan de werf kunnen betekenen en in de loop der jaren is vervormd tot Antwerpen.
En nog altijd is het een havenstad van belang voor de Belgische economie.
De sage van het hand werpen is dus niet kloppend, maar het is een blijft een leuk verhaal natuurlijk.
Al is aan de vergelijking met de bijbelse mythe van David en Goliath de reus niet te ontkomen.
Hier volgt de vertelling van deze legendarische sage:

HANTWERPEN, de legende
Nog tot in de zeventiende eeuw werd Antwerpen vaak als ‘Hantwerpen’ geschreven. Volgens een oude sage hoorde het ook zo.
Volgens die sage heerste rond het begin van onze tijdrekening de reus Druoon Antigoon over de Schelde.
De reus eiste een zware tol van elke voorbijvarende schipper.
Wie niet wilde betalen, hakte hij een hand af.

Maar hieraan kwam een einde toen een Romeinse soldaat, Silvius Brabo, de reus doodde.
Brabo hakte een hand van Antigoon af en wierp ze in de Schelde.
Vandaar: Hantwerpen.
De H verdween, Antwerpen bleef.

In werkelijkheid is de naam Antwerpen wellicht afkomstig van ‘aanwerp’, een aangeslibd stuk land in de Schelde ter hoogte van het Steen.
Hier ontstond een vroege nederzetting.
Deze aanwerp verdween op het eind van de negentiende eeuw, toen de Scheldekaden werden rechtgetrokken.

Maar de legendarische bevrijder Brabo pronkt nog steeds op de Grote Markt.
De bronzen Brabo fontein (1887) is een werk van de Antwerpse beeldhouwer Jef Lambeaux.



Hoe oud is Antwerpen?
Opgravingen hebben aangetoond dat er zeker al in het Gallo-Romeinse tijdperk(tweede en derde-eeuw van onze tijdrekening) bewoning was aan de Schelde.
Dat was ook het geval omstreeks 650, toen de kerstening startte. In 836 verwoestten de Noormannen de toenmalige woonkern.
Daarna kwamen er opnieuw bewoners aan de ‘aanwerp’, waaraan Antwerpen haar naam zou ontlenen, op de plaats waar vandaag nog steeds de burcht het Steen staat.
Deze kern groeide uit tot de huidige stad.

Toen Antwerpen rond 970 een grensplaats werd van het Duitse Rijk, bouwde men een houten versterking.
Die werd later vervangen door een stenen burcht (het Steen) met een omheiningsmuur en Antwerpen mocht zich markgraafschap (grensgraafschap) van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie noemen.
De Schelde was de grens en aan de overkant lag het graafschap Vlaanderen.

Aan de zuidzijde van Antwerpen richtte de Heilige Norbertus in de twaalfde eeuw de Sint-Michielsabdij op.
De kanunniken van het kerkje dat daar had gestaan, verhuisden toen naar de noordelijke kern en stichtten daar een nieuwe parochie, met als centrum een Onze-Lieve-Vrouwekerk, de eerste voorloper van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal.
De stad, die vanaf dan deel uitmaakte van het hertogdom Brabant, bleef zich concentrisch uitbreiden met opeenvolgende omwallingen die nog steeds herkenbaar zijn in het stratenpatroon.

Een eerste economische bloeiperiode volgde in de eerste helft van de veertiende eeuw.
Toen werd Antwerpen het belangrijkste handelscentrum en financiële hart van West-Europa, vooral bekend voor haar zeehaven en wolmarkt.
In 1356 werd de stad aangehecht bij het graafschap Vlaanderen en verloor ze heel wat privileges, onder meer ten voordele van Brugge.

Maar vijftig jaar later keerde het politieke en economische tij weer en begon de aanloop naar de ‘Gouden Eeuw’, waarin Antwerpen op elk vlak een wereldstad werd; zowat het New York van de zestiende eeuw.
In 1531 bouwt Dominicus de Waghemakere de allereerste Handelsbeurs, ‘de Moeder van alle beurzen’, die onder meer model stond voor de beurzen van Amsterdam, Londen en Rijsel (Lille).

De Florentijn Lodovico Guicciardini omschreef dit handels- en cultuurcentrum als ‘de mooiste stad ter wereld’.

De beroemdste inwoners uit die tijd zijn: de schilders Quinten Metsys en Bruegel, de drukker Plantin, de humanisten en wetenschapslui Lipsius, Mercator, Dodoens en Ortelius. De spotnaam ‘sinjoren’, die de Antwerpenaars met trots dragen, stamt uit deze Gouden Eeuw.

In de ogen van al dan niet afgunstige bezoekers leidden vele inwoners toen een waar herenleven: hoofs en zelfbewust, als ‘sinjeurs’ (naar het Spaanse señor.)
In de tweede helft van deze eeuw lag de stad echter in het brandpunt van de politiekgodsdienstige strijd tussen het protestantse Noorden en het katholieke Spanje, met dan dieptepunten de Beeldenstorm (1566), de Spaanse Furie (1576) en uiteindelijk de Val van Antwerpen (1585.)

Na de Val kwam de stad weer onder het gezag van Filips II en sloten de Noordelijke Nederlanden de Schelde af.
Economisch gezien was dit een ramp.
Bovendien ontvluchtten niet alleen de protestanten, maar ook de commerciële en intellectuele elite de stad.
Van de 100 000 inwoners in 1570 bleven er in 1590 zowat 40.000 over.

Toch duurde de culturele bloei nog tot halfweg de zeventiende eeuw, met schilders als Rubens, Van Dyck, Jordaens en Teniers, de beeldhouwerfamilies Quellin en Verbrugghen, drukkers als Moretus en de beroemde Antwerpse klavecimbelbouwers.
Vanaf 1650 tot in de negentiende eeuw valt er nog weinig vrolijks over Antwerpen te melden.
De Schelde bleef dicht en de metropool werd een provinciestad.
Onder het Oostenrijkse bewind (1715–1792) probeerde Jozef II de stroom manu militari vrij te maken, maar dit mislukte.
In 1795, onder Franse bezetting, lukte het wel, maar ditmaal stuitten de schepen op een Engelse blokkade.
Geen wonder, want Napoleon beschouwde de Antwerpse haven als ‘een pistool gericht op het hart van Engeland’.

Aan de Franse periode (1792–1815) dankte Antwerpen wel de aanzet tot een moderne haven, maar tegelijk viel het culturele patrimonium ten prooi aan een zelden geziene kunstroof en vernieling.
Er werden zelfs plannen gemaakt om de kathedraal te slopen.
Na de val van Napoleon in Waterloo (1815) volgde een kortstondige hereniging met de Noordelijke Nederlanden en een even korte bloei, die eindigde met de Belgische revolutie (1830) en opnieuw de sluiting van de Schelde.
Een definitieve vrije doorvaart kwam er pas in 1863.

Toen kon de derde grote bloeiperiode van Antwerpen beginnen.
Afgezien van onderbrekingen tijdens de twee wereldoorlogen beleefde Antwerpen in de twintigste eeuw een gestage economische groei.
In 1920 organiseert Antwerpen de Olympische Zomerspelen.
Voor het eerst werd de Olympische vlag gehesen, worden duiven losgelaten als symbool voor de vrede en werd de Olympische eed afgelegd door een atleet.
Op cultureel vlak kreeg de stad in 1993 internationale uitstraling toen ze Culturele Hoofdstad van Europa werd: meteen de erkenning van haar historische en hedendaagse rijkdom waarvan ook u kan genieten.

June 20, 2008

Navigatie of Vaginazi

Geachte Medeblogger,

Even schieten mij de herinneringen van de vakantie van vorig jaar weer door het hoofd
Het is weer de tijd van het jaar we gaan op vakantie, een soort autorally met twee jengelende en bekvechtende kids achterin.
En dit is voor velen een jaarlijks herhalend ritueel.
Gelukkig ben ik allergisch voor alles wat camping leed heet.
Conclusie geen sleurmobiel voor mij.
De eerste etappe is de rolverdeling als volgt: ik stuur, mijn vrouw leest kaart.
Ergens onderweg zijn we verkeerd gereden, maar ach wat geeft het er staan toch overal files.
Gelukkig hebben we een duidelijke routebeschrijving geprint en deze volgen we maar zo goed en zo kwaad als het gaat
Compleet in tegenstelling tot de aanwijzingen die we hebben gehad, vindt ze ineens dat we linksaf moeten en … ja ze weet het zeker.
Het wordt bijna een echte ruzie maar wijselijk verbijt ik mijn lip en bedenk dat elk commentaar zou kunnen uitmonden in een scheiding.



Vanaf dat moment zit de stemming er goed in en voor de rest van de vakantie kan ik naar seks wel fluiten.
Alles wat vanaf nu fout gaat is mijn schuld en ik heb dit bedacht en moet het verder maar uitzoeken.

Het is zo heerlijk ontspannend dat zogeheten vakantie gevoel.
Voor de volgende etappes hebben we maar besloten dat zij gaat rijden en ik de kaart lees.
We hebben in het holst van de nacht eindelijk onze bestemming gevonden.
Ook het weer is ook de volgende dagen nog niet mijn beste vriend het doet anders niet dan regenen, regenen en nog eens regenen, zelfs de lokale bevolking heeft nog nooit zoveel “kutweer” gezien.
Nu kunnen vrouwen veel dingen maar kaartlezen is en blijft een ramp.



Ik doe mijn ogen dicht en ga slapen... en verdwaal heerlijk als ik alleen ergens naartoe moet rijden.
Ik ben nu toch serieus van plan om een Tomtom te gaan kopen.

Ik wens een ieder een fijne vakantietijd toe,

De Old Sailor,

January 7, 2008

mijn onbezorgde jeugd



De afbeeldingen heb ik geleend van de website van "meester" de Haan. http://www.idehaan.nl/


Mijn oude schoolmeester van de lagere school, een man met oog voor schoonheid dat ons kleine dorpje aan het water is. Ik heb altijd de mensen benijd die met pen of penseel heel hun ziel en zaligheid kunnen vastleggen op doek of papier. Als je kunt kijken met je hart, en kunt voelen met je ziel. Dan worden ogen en handen de werktuigen van de geest.




Ik heb een onbezorgde jeugd genoten en me gelukkig nooit laten lijden door het feit dat mijn omgeving niet bijzonder genoeg was omdat we niet op vakantie gingen. Zoals vele andere gezinnen tegenwoordig op vakantie moeten om de buurtjes de ogen uit te kunnen steken.


Ik woonde heel mijn jeugd in het watersport dorpje Langweer. Mijn vader had als hobby een manege. Het was voor mijn ouders belangrijker dat ieder kind plezier kon hebben in zijn leven dan dat ze er rijk van werden. Ik heb hierdoor wel het besef gekregen dat geluk niet te koop is, maar dat je er vooral zelf aan moet werken om gelukkig te worden. Achteraf denk ik wel eens we zijn nooit op vakantie geweest maar ik heb het ook niet echt gemist. Er was immers genoeg te doen in en om de manege en in het dorp zelf ook al telde dit niet eerder mee dan toen ik in de leeftijd kwam om te gaan stappen.




Pas toen ik een jaar of achtien was kwam het in me op om te gaan reizen. En dat ben ik dan ook gaan doen. Tot het moment dat ik mijn huidige vrouw tegenkwam en die zag het niet zo zitten dat ik een half jaar van huis zou zijn en dan een maand thuis, niet echt haar voorstelling van een romantische relatie. Ik ging op zoek naar wat anders en kon gelukkig met haar tot een compromis komen om te gaan varen op een grote veerboot voor een Deense maatschappij. De deal was een schema van 2 tegen 1 oftewel 16 dagen werken en 8 dagen thuis. Het geld was goed en mijn vrouw werkte alleen nog voor de hobby. Tussentijds werkte ik in banen aan wal veelal bij uitzendbureaus. De baantjes die tussen de contracten in deed zijn onder andere: inpakker, taxi chauffeur, heftruckchauffeur, orderpikker, schoonmaker. Ook veranderde ik van route en ook van baan aan boord van de schepen. Tot op een gegeven moment de vakbond en het bedrijf tot een regeling kwamen om 14 dagen op 14 dagen thuis. hierdoor maakte je je vakantiedagen op en wordt je vakantiegeld in je loon opgebruikt. Toen de euro kwam was de rijkdom snel over en verdien ik nog altijd een redelijk salaris. Maar ja er was voor mij aan wal ook geen cent te verdienen en daar bovenop werd ik ziek. Ik werkte als chauffeur in de transport sector.Ik leerde op dat moment de Nederlandse domheid kennen. Het werd een martelgang bij het UWV terwijl ik wel graag weer aan het werk wilde. Na veel gewik en geweeg kwam ik in een traject terecht om me om te laten scholen. Godzijdank stapte er iemand op bij mijn oude Deense baas en kon ik direct aan de slag. Er werden een aantal dingen duidelijk besproken en als het goed zou gaan was er altijd een opening om in gesprek te raken. Mijn werkplek werd aangepast en tot nog toe kan ik mijn werk met plezier doen. Mijn baan is iets wat ik van thuis heb meegekregen mensen proberen gelukkig te maken al valt dat tegenwoordig niet altijd mee. Veel mensen denken tegenwoordig dat ze teveel betalen om het simpele feit dat ze niet echt goed lezen of beseffen wat ze bestellen. Alles heeft een prijs gekregen en ze zijn vergeten om de lonen mee te laten stijgen.
Dit is mijn huidige schip waarop ik werk en Wilke de Jager uit Lippenhuizen heeft haar op dit schilderij vastgelegd. Mocht er interesse zijn voor de getoonde werken en wilt u in contact komen met de makers ervan reageer dan even op deze log en ik zal uw wensen proberen te vervullen.

Talking and Writing

Dear Bloggers,   Why is it that some folks (such as myself and my daughter) talk so much? This visit, I am learning how I process throug...