July 25, 2008

Grote verandering/ the big change



Geachte Medebloggers,

Het werd mij onder de aandacht gebracht door een aantal buitenlandse lezers, dat mijn blog er erg leuk uitziet maar helaas voor hun niet leesbaar is.
Ik heb dan ook besloten om begin augustus over te stappen op het Engels, ik hoop dan ook dat de mensen die gewend waren aan mijn Nederlandse blog, mij gewoon in het Engels blijven lezen, reageren mag natuurlijk gewoon in het Nederlands.



Dear Bloggers,

It was brought to my attention by a few foreign readers, that my blog looks ok, but unfortunately in Dutch and due to that unreadable for them.
I have decided to change to the English language by the first of August, i hope that my dutch readers will follow me anyway and of course they can still react in Dutch.
I hope that I will be able to write as sharp as i do in Dutch, There might be a few spelling mistakes. But English is not my native tongue. So forgive me for that, please.

The Old sailor,

July 24, 2008

Een bjusterbaarlik barren



Geachte Medebloggers,

Als Fries gaat het je toch aan op een of andere manier als je niet thuis bent en niet live kan genieten van de wedstrijd verslagen van het skûtsjesilen.
Er is geen sfeer te bekennen aan boord van dit schip als het op dit evenement aankomt.
Ik surf dan ook eenzaam en alleen over het internet om de uitslagen te bemachtigen op de sks site.
Het is en blijft een gevoel van heimwee.
Toch geniet ik nog altijd met volle teugen van deze typisch Friese traditie.
Ook de berenburg moet ontbreken omdat we tijdens het varen niet mogen drinken uit veiligheidsoverwegingen.
Maar ja, je kunt niet altijd vakantie hebben op het juiste moment.



Als jochie zaten we met het hele gezin rondom het transistor radiootje te luisteren naar de spannende wedstrijd verslagen van Klaas Jansma op Omrop Fryslân (voor de niet Friezen: deze man geeft verslag van de wedstrijden op een zelfde manier als Theo Koomen vroeger een voetbal wedstrijd versloeg op de radio.)
Ook een aantal familieleden hield fanatiek de scores bij van alle wedstrijden.
Toen destijds was het dan ook veel spannender omdat de schippers nog hun brood verdiend hadden met deze skûtsjes, en daardoor nog veel meer uit deze toch wel grote vrachtschuiten wisten te halen.
Men vloog elkander dan ook met regelmaat in de haren.



Het was net zo spannend als sinterklaas avond maar dan veertien dagen lang.
Op latere leeftijd genoot ik met volle teugen van alle feestelijkheden die er omheen waren. Het waren de meest wilde jaren van mijn leven.
Maar ik kan nog altijd genieten van alle rariteiten en het soms extravagante publiek wat dit evenement aantrekt.
Ik hoop dan ook van harte dat ik deze prachtige stukjes heitelân aan mijn kinderen mag overdragen.
Want het is toch een geweldig stuk ouderwetse gezelligheid dat in mijn ogen niet verloren mag gaan.
Ik hoop dat een ander er net zo van kan genieten en deze vorm van topsport een warm hart blijven toedragen.

Oh ja, beste ouders leer uw kinderen om te genieten van dat laatste beetje natuur dat we nog hebben en zorg dat je rommel in de daarvoor bestemde prullenbak gaat.
Dan kunnen ook onze kleinkinderen nog genieten van ons zo mooie Fryslân.
Laten we wat we nog hebben goed bewaren voor onze kinderen.

De Old Sailor,

July 21, 2008

Miserabel weer stemt tot blijdschap



Geachte Medebloggers,

Ik probeer ondanks het miserabele weer te genieten en ik moet zeggen dat dit aardig begint te lukken.
Als ik buren zie retourneren van een camping vakantie.
Maar het gekke is ze hebben zich allemaal vermaakt.
Vreemd want het is al een tijdje kutweer.



Nou ja alles is wel zeiknat maar ze hebben een geweldige vakantie gehad. (Waarschijnlijk omdat dat zo hoort.)
Ik heb er zeer zelden doekjes omgewonden als ik iets of iemand zwaar kut vond.
Ik kan me dan ook terdege ergeren aan mensen die het overdreven leuk hebben gehad op vakantie, en daar een ieder die ze tegenkomen mee lastig moeten vallen.
Ik kan dan ook niet meer genieten als dit soort mensen een volledig verregende vakantie hebben gehad en als verzopen katten terugkeren.



Helaas moet ik tegenwoordig ook met de massa op vakantie omdat mijn kids leerplichtig zijn.
Maar ja, het kan niet altijd meezitten.
Als ze straks groot zijn en het nest hebben verlaten dan ga ik op mijn oude dag omzwerven en genieten van elk moment.

We zijn dan wel dik in de 50 maar ach ja, het is modern dat ouwe lullen gaan reizen. Velen hebben afgewacht tot hun pensioen om leuke dingen te doen.
Dit laat mij koud en onverschillig want al is mijn leven nu redelijk stabiel en moeten de kinderen iets gaan leren voor later.
Het zal mij niet weerhouden om andere dingen te gaan doen.



Ik moet zeggen dat ik langzaam aan wel word afgestompt door mijn directe omgeving, omdat ze liever spelletjes spelen op de computer of naar programma’s van commerciële omroepen kijken die absoluut niets toevoegen aan het leven.

Iets cultureels doen is of saai of eng omdat we er niets vanaf weten.
Of was je op schoolreis met een groep verstandelijk gehandicapten. (Een voordeel van gehandicapten, ze hebben humor en zijn veel dankbaarder.)



Nog even en ze weten me te bepraten om in een caravan te gaan zitten voor twee weken op dezelfde camping.
’s Ochtends met je handdoek en je rol schijtpapier onder je arm, strompel je richting het altijd net te ver wegstaande toiletgebouw.

Goedemorgen zeggend tegen al die vreselijke mensen die op dit onmenselijke tijdstip ook al wakker zijn.
Omdat in een caravan slapen geen pretje is in vergelijking met wat je thuis hebt.



Vakantie in een caravan is en blijft een foute vertaling van "een natte droom".
Gelukkig het was alleen een nare droom en mijn oudste dochter wil al niet eens in een zomerhuisje in Nederland bij zo’n opgesmukt vakantie park.
Volgend jaar gaan we gewoon weer in een paar hotelletjes, als we niet massaal ontslagen worden tenminste, maar ja wie dan leeft wie dan zorgt.
Onthoud maar een ding: “Het maakt niet uit waar je vakantie viert, ze zijn allang blij dat ze jou zakken leeg kunnen kloppen.”

Allemaal nog een fijne camping vakantie toe gewenst.

De Old Sailor,

July 19, 2008

Oude herinneringen,die je liever niet had meegemaakt.

Geachte medebloggers,

Ik zal niet klagen over het feit dat mijn diensttijd saai is geweest.
Want ik heb me namelijk nooit een moment hoeven vervelen en ja er waren beroerder baantjes dan te moeten varen met een bootje op de Nederlandse wateren.
Omdat wij allerhande speciale technieken leerden om te overleven, moesten we ook door de lucht verplaatsbaar zijn. Tegenwoordig heet dit onder een noemer de luchtmobiele brigade.
In mijn tijd waren dit nog losse onderdeeltjes wat af en toe samen oefende.




En natuurlijk had je af en toe een keer een dienst op afroep bij eventuele ongelukken of rampen waarbij je kon worden ingezet.
Dit was normaliter het saaiste wat je kon overkomen.
Toch was dit in dit weekend niet het geval, onze weekenddienst begon ’s middags om 17:00 uur en de vijand was inmiddels ook met weekend verlof.
Het was erg stil op het kazerne terrein en het was een rustige winterachtige avond. We speelden een beetje kaart, keken wat televisie en onze sergeant een beoefend goochelaar in zijn vrije tijd leerde ons een paar trucjes.



Om 20:00 was er telefoon voor de sergeant en werd de alarmbel geluid.
Binnen vijf minuten zat een ieder bepakt en bezakt in de viertonner, die ons richting Roosendaal reed.
Daar zouden we te horen krijgen dat we ons richting Zeebrugge zouden verplaatsen, om assitentie te verlenen bij de ramp die zich daar had voltrokken.

Alhoewel we naderhand hulp hebben gehad van een aantal psychologen, laten sommige beelden en voorvallen je nooit meer los.
Soms is het voor mij moeilijk om een ander zijn emoties te begrijpen, bijvoorbeeld als een huisdier of familielid op leeftijd aan een slopende ziekte sterft.
Hun plotselinge verdriet kan ik dan niet bevatten, ben ik te hard en realistisch geworden?
Deze vraag rijst nog dagelijks bij me, als ik moeite heb om mijn gevoelens naar buiten te brengen.

Veel van deze ervaringen had ik liever niet gehad, maar ja het is niet meer terug te draaien helaas.
Eindeloos staar ik over het water van het leven, met ogen die niets zeggen maar zwijgend de omgeving opnemen.



Herald of Free Enterprise zonk twintig jaar geleden
BRUSSEL - Op dinsdag 6 maart 2007 is het precies twintig jaar geleden dat de Britse ferry 'Herald of Free Enterprise' kapseisde voor de kust van Zeebrugge. De ramp kostte aan bijna 200 opvarenden het leven. Het was de zwaarste Britse scheepsramp in vredestijd sinds de schipbreuk van de legendarische Titanic in 1912.
De ferry voer op vrijdag 6 maart 1987 de haven van Zeebrugge uit. Op dat ogenblik waren 80 bemanningsleden, 459 passagiers, 81 auto's, 3 bussen en 47 vrachtwagens aan boord van de 'carferry'. Het moest een routinetrip worden naar de Britse havenstad Dover. Na een draaimanoeuvre van 180 graden, stevende de Herald of Free Enterprise op open zee af.

Dat manoeuvre gebeurde met openstaande boegdeuren, en tonnen water stroomden de garagedekken binnen. In nauwelijks een minuut kapseist het schip en gaat het op zijn linkerzij liggen op een zandbank, op amper anderhalve kilometer van de Belgische haven. Het was precies 19.28 uur toen de ramp zich voltrok. Onmiddellijk start een reddingsactie. Belgische maar ook Britse en Nederlandse helikopters vliegen uit, maar de actie is tevergeefs voor bijna 200 opvarenden, die in het ijskoude water aan onderkoeling sterven.

Een dag later bracht de toenmalige Britse premier Margaret Thatcher hulde aan de Belgische autoriteiten voor de snelheid en de doeltreffendheid van het optreden van de reddingsploegen.

Achteraf verliep de identificatie van de slachtoffers vrij moeizaam, omwille van een onvolledige passagierslijst. Slechts een honderdtal passagiers had een reservatie op naam. Velen waren ingegaan op een aanbod van de Britse krant The Sun, om de overtocht te maken voor slechts één pond. Zelfs in de weken na de ramp spoelden nog lijken aan op de Belgische stranden.

Op 27 april werd de ferry naar een voorlopige ankerplaats gesleept. Duikers bergden toen de laatste lichamen. Daarna werd de Herald naar de marinebasis van Zeebrugge gebracht om er door experts te worden onderzocht. Op 13 mei 1987 werd de Herald naar het Nederlandse Vlissingen gesleept en verkocht aan een Nederlandse firma om te worden gesloopt op een scheepswerf in Taiwan.

De conclusie van het officiële onderzoek, gevoerd in Groot-Brittannië, is dat kapitein David Lewry verantwoordelijk is voor de schipbreuk. Na een lange procedure wordt zijn vaarlicentie ingetrokken.

De carferry was eigendom van rederij 'Townsend Thoresen', dat later 'P&O European Ferries' werd. Momenteel varen de ferry's onder de naam P&O Ferries.

Maak het beste van je leven en leef in het nu, want de rest is historie en er is al genoeg ellende in de wereld.

De Old Sailor,

July 17, 2008

Het is weer voorbij die mooie zomervakantie

Geachte Medebloggers,

We zijn weer terug van vakantie, we hebben ons goed vermaakt in de prachtige stad Antwerpen, deze historische stad is een leuke stad voor mensen van allerlei pluimage.
Ook met kinderen is het goed te doen doordat je met de tram op loopafstand van het Scandic hotel de hele stad bijna te bereiken is. Het hotel is in bezit van een binnen zwembad wat prachtig is als het toch af en toe buiten zeer slecht weer is.



Door een dagkaart te kopen kun je van tram nar tram hoppen en heb je geen stress van zelf te moeten rijden in een vreemde stad. Ook de zoo hebben we bezocht, een typische stadsdierentuin de kinderen vonden dit prachtig en genoten dan ook volop.



Verder was het bezoekje aan miniatuur Antwerpen de moeite waard, al hadden we bij aankomst zoiets van zitten we wel goed?
Het gebouw is namelijk een oude opslagloods aan de haven en de verveloze shelter geeft een wat verlaten aanblik.
Toch geven we het niet direct op en gaan op zoek naar de ingang.
Na een omtrekkende beweging vinden we de ingang en treden binnen in een soort van donker café gedeelte en ik vraag me af of het wel geopend is.

Toch verschijnt er uit het niets een aardige dame en deze voegt ons bij de reeds lopende rondleiding.
De oude baas die de rondleiding verzorgt verteld met hart en ziel over zijn stad.
Ook de geschiedenis van de gebouwen en de stad van vroeger worden zeer volledig uitgelicht.

In de jonge jaren van de stad toen nog de nederzetting Ant verpia geheten, “aanwerp” een aangeslibd stuk land in de schelde was.
Ook vanuit het Latijn gezien zou het aan de werf kunnen betekenen en in de loop der jaren is vervormd tot Antwerpen.
En nog altijd is het een havenstad van belang voor de Belgische economie.
De sage van het hand werpen is dus niet kloppend, maar het is een blijft een leuk verhaal natuurlijk.
Al is aan de vergelijking met de bijbelse mythe van David en Goliath de reus niet te ontkomen.
Hier volgt de vertelling van deze legendarische sage:

HANTWERPEN, de legende
Nog tot in de zeventiende eeuw werd Antwerpen vaak als ‘Hantwerpen’ geschreven. Volgens een oude sage hoorde het ook zo.
Volgens die sage heerste rond het begin van onze tijdrekening de reus Druoon Antigoon over de Schelde.
De reus eiste een zware tol van elke voorbijvarende schipper.
Wie niet wilde betalen, hakte hij een hand af.

Maar hieraan kwam een einde toen een Romeinse soldaat, Silvius Brabo, de reus doodde.
Brabo hakte een hand van Antigoon af en wierp ze in de Schelde.
Vandaar: Hantwerpen.
De H verdween, Antwerpen bleef.

In werkelijkheid is de naam Antwerpen wellicht afkomstig van ‘aanwerp’, een aangeslibd stuk land in de Schelde ter hoogte van het Steen.
Hier ontstond een vroege nederzetting.
Deze aanwerp verdween op het eind van de negentiende eeuw, toen de Scheldekaden werden rechtgetrokken.

Maar de legendarische bevrijder Brabo pronkt nog steeds op de Grote Markt.
De bronzen Brabo fontein (1887) is een werk van de Antwerpse beeldhouwer Jef Lambeaux.



Hoe oud is Antwerpen?
Opgravingen hebben aangetoond dat er zeker al in het Gallo-Romeinse tijdperk(tweede en derde-eeuw van onze tijdrekening) bewoning was aan de Schelde.
Dat was ook het geval omstreeks 650, toen de kerstening startte. In 836 verwoestten de Noormannen de toenmalige woonkern.
Daarna kwamen er opnieuw bewoners aan de ‘aanwerp’, waaraan Antwerpen haar naam zou ontlenen, op de plaats waar vandaag nog steeds de burcht het Steen staat.
Deze kern groeide uit tot de huidige stad.

Toen Antwerpen rond 970 een grensplaats werd van het Duitse Rijk, bouwde men een houten versterking.
Die werd later vervangen door een stenen burcht (het Steen) met een omheiningsmuur en Antwerpen mocht zich markgraafschap (grensgraafschap) van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie noemen.
De Schelde was de grens en aan de overkant lag het graafschap Vlaanderen.

Aan de zuidzijde van Antwerpen richtte de Heilige Norbertus in de twaalfde eeuw de Sint-Michielsabdij op.
De kanunniken van het kerkje dat daar had gestaan, verhuisden toen naar de noordelijke kern en stichtten daar een nieuwe parochie, met als centrum een Onze-Lieve-Vrouwekerk, de eerste voorloper van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal.
De stad, die vanaf dan deel uitmaakte van het hertogdom Brabant, bleef zich concentrisch uitbreiden met opeenvolgende omwallingen die nog steeds herkenbaar zijn in het stratenpatroon.

Een eerste economische bloeiperiode volgde in de eerste helft van de veertiende eeuw.
Toen werd Antwerpen het belangrijkste handelscentrum en financiële hart van West-Europa, vooral bekend voor haar zeehaven en wolmarkt.
In 1356 werd de stad aangehecht bij het graafschap Vlaanderen en verloor ze heel wat privileges, onder meer ten voordele van Brugge.

Maar vijftig jaar later keerde het politieke en economische tij weer en begon de aanloop naar de ‘Gouden Eeuw’, waarin Antwerpen op elk vlak een wereldstad werd; zowat het New York van de zestiende eeuw.
In 1531 bouwt Dominicus de Waghemakere de allereerste Handelsbeurs, ‘de Moeder van alle beurzen’, die onder meer model stond voor de beurzen van Amsterdam, Londen en Rijsel (Lille).

De Florentijn Lodovico Guicciardini omschreef dit handels- en cultuurcentrum als ‘de mooiste stad ter wereld’.

De beroemdste inwoners uit die tijd zijn: de schilders Quinten Metsys en Bruegel, de drukker Plantin, de humanisten en wetenschapslui Lipsius, Mercator, Dodoens en Ortelius. De spotnaam ‘sinjoren’, die de Antwerpenaars met trots dragen, stamt uit deze Gouden Eeuw.

In de ogen van al dan niet afgunstige bezoekers leidden vele inwoners toen een waar herenleven: hoofs en zelfbewust, als ‘sinjeurs’ (naar het Spaanse señor.)
In de tweede helft van deze eeuw lag de stad echter in het brandpunt van de politiekgodsdienstige strijd tussen het protestantse Noorden en het katholieke Spanje, met dan dieptepunten de Beeldenstorm (1566), de Spaanse Furie (1576) en uiteindelijk de Val van Antwerpen (1585.)

Na de Val kwam de stad weer onder het gezag van Filips II en sloten de Noordelijke Nederlanden de Schelde af.
Economisch gezien was dit een ramp.
Bovendien ontvluchtten niet alleen de protestanten, maar ook de commerciële en intellectuele elite de stad.
Van de 100 000 inwoners in 1570 bleven er in 1590 zowat 40.000 over.

Toch duurde de culturele bloei nog tot halfweg de zeventiende eeuw, met schilders als Rubens, Van Dyck, Jordaens en Teniers, de beeldhouwerfamilies Quellin en Verbrugghen, drukkers als Moretus en de beroemde Antwerpse klavecimbelbouwers.
Vanaf 1650 tot in de negentiende eeuw valt er nog weinig vrolijks over Antwerpen te melden.
De Schelde bleef dicht en de metropool werd een provinciestad.
Onder het Oostenrijkse bewind (1715–1792) probeerde Jozef II de stroom manu militari vrij te maken, maar dit mislukte.
In 1795, onder Franse bezetting, lukte het wel, maar ditmaal stuitten de schepen op een Engelse blokkade.
Geen wonder, want Napoleon beschouwde de Antwerpse haven als ‘een pistool gericht op het hart van Engeland’.

Aan de Franse periode (1792–1815) dankte Antwerpen wel de aanzet tot een moderne haven, maar tegelijk viel het culturele patrimonium ten prooi aan een zelden geziene kunstroof en vernieling.
Er werden zelfs plannen gemaakt om de kathedraal te slopen.
Na de val van Napoleon in Waterloo (1815) volgde een kortstondige hereniging met de Noordelijke Nederlanden en een even korte bloei, die eindigde met de Belgische revolutie (1830) en opnieuw de sluiting van de Schelde.
Een definitieve vrije doorvaart kwam er pas in 1863.

Toen kon de derde grote bloeiperiode van Antwerpen beginnen.
Afgezien van onderbrekingen tijdens de twee wereldoorlogen beleefde Antwerpen in de twintigste eeuw een gestage economische groei.
In 1920 organiseert Antwerpen de Olympische Zomerspelen.
Voor het eerst werd de Olympische vlag gehesen, worden duiven losgelaten als symbool voor de vrede en werd de Olympische eed afgelegd door een atleet.
Op cultureel vlak kreeg de stad in 1993 internationale uitstraling toen ze Culturele Hoofdstad van Europa werd: meteen de erkenning van haar historische en hedendaagse rijkdom waarvan ook u kan genieten.

July 14, 2008

Als de geest het moet verliezen van het lichaam



Geachte Medebloggers,

In het leven kom je soms rare dingen tegen, die je min of meer niet verwacht.
Toch is het niet zo dat ik als realist verwacht dat we allemaal stokoud worden.
Het is namelijk al een paar keer in mijn leven voorgevallen dat er personen die me dierbaar waren, zijn weggevallen.
Naarmate je ouder wordt ga je hier steeds makkelijker mee om.
Je bent meer een steunpunt voor anderen, die nog niet zoveel hebben ervaren in het leven.
Elke dode is een hartverscheurende kwestie voor de nabestaanden, hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Voor hen is er de leegte en de stilte die er overblijft.
Nadat er een paar heftige gebeurtenissen in mijn leven zijn voorgevallen, ken ik bij sterfgevallen bijna geen emotie meer; al is elk sterfgeval een ander verhaal er zijn er maar weinig die paradijselijk deze aardkloot verlaten.
Vaak zie je een zekere pijn in het gezicht van de overledene.
Ondanks de weinige emoties zijn je gedachten iedere keer wat verward en het realisme dringt erg door in je geest; als je bedenkt dat degene die dan net heengegaan is niet zoveel in leeftijd verschilde met jezelf.
Af en toe heb je momenten dat je niet kunt slapen en dan overdenk ik mijn eigen leven.
Ik denk dan maar heel simpel en hardop: “Misschien ben ik morgen aan de beurt.”
Maar ja leef het leven zoals het komt, voor je het weet is het afgelopen.
Al vind ik het nog altijd vreemd dat sommige mensen niet kunnen genieten en altijd maar over alle kleine dingen klagen en zeuren.
Ik ben dan ook overtuigd van het feit, als mijn einde komt de geest het zal moeten verliezen van het lichaam.
Na een jaar of tien zijn er nog weinigen die je herinneren en langzaam vervaag je uit een ieders gedachten.
Wees daarom niet te voorzichtig met het leven te leven en geniet van elk mooi moment.
Probeer elke droom die je hebt zoveel mogelijk waar te maken.
Kijk om je hen en ervaar hoe slecht een ander het soms heeft, en prijs jezelf dan gelukkig dat jij al deze mooie dingen in je leven kunt doen.
Op het moment geniet ik eindeloos van simpele dingen zoals een prachtige zonsondergang, een goeie borrel en van de prachtigste en extravagante figuren die op deze aardbol rondscharrelen.
We hebben de tijd niet om te verspillen, dus wacht niet tot je oud bent en versleten.
Mensen die praten over later moeten bij zichzelf bedenken waarom leef ik in de toekomst en niet in het heden.
Geniet het leven want voor hetzelfde geld kom je morgen door een of ander ongeluk om het leven.

Mijn motto is dan ook: “Leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.”

De Old Sailor,

July 6, 2008

Nou vooruit nog eentje dan.


Nou nog eentje dan om het af te leren.
Ik was een beetje aan het sneupen op het Internet en als zeeman ben je geïnteresseerd in bijna alles wat varen kan.
Ik vond een aantal prachtige beelden van een langweerder sloepje wat ik graag zou bezitten, als ik het geld en de ruimte ervoor zou hebben.



Je zou dan zo heerlijk ’s ochtends vroeg uit kunnen lopen om van de prachtige natuur te genieten. De kans zit er redelijk in dat ik er in ieder geval eentje ga huren in de na dagen van deze zomer.
Ik hoef niet zoveel toeristen om me heen.
Van dit soort avonturen zal ik jullie allemaal vertellen op mijn blog.
Je kunt het leven maar een keer genieten en wacht er dan ook niet te lang mee.



Ik blijf het herhalen, maar leef het leven zolang het daar is, Bid voor minder ruzie, geef je laatste geld uit aan een stevige borrel en neuk of je leven er van afhangt.

Fijne vakantie,

De Old Sailor,

July 4, 2008

Het is weer bijna op vakantie



Geachte Medebloggers,

Nog een paar dagen werken en dan gaan we ons weer eens heerlijk laten verwennen in een hotel, kamperen is namelijk niet mijn ding.
We gaan of in een huisje of in een hotel.
Dit jaar is Antwerpen de eindbestemming en de auto is ons favoriete vervoermiddel. We gaan weer optimaal genieten en als de kinderen naar bed zijn gaan pa en ma nog gezellig een flesje wijn opentrekken.
Hierna zullen wij waarschijnlijk weer veel oud en vertrouwd het zogeheten "visserslatijn" spreken.
Het mooie aan Belgen vind ik dat ze veel meer originele (Nederlandstalige)woorden gebruiken, wij zullen ons dan ook volledig laten plezieren.
Laat het schip maar even zonder mij kunnen, de mobiele telefoon blijft thuis en de e-mail lees ik de komende dagen niet.
Ons budget is aardig en wij gaan ons te buiten aan alles wat god verboden heeft.
De kinderen gaan voor het dagje pretpark en zeer waarschijnlijk de dierentuin, moeder voor de rust en vader voor het genieten.
In plaats van met toeristen werken gaan we de toerist uithangen.
Het is dit jaar een korte vakantie maar het vast weer heftig.
We hopen dat we mooi weer krijgen natuurlijk, maar ja dat zal moeten blijken.


In verband met deze komende vakantie is er volgende week waarschijnlijk geen blog.
Kortom we gaan genieten van het leven.
Elke dag dronken is ook een geregeld leven toch?

Talking and Writing

Dear Bloggers,   Why is it that some folks (such as myself and my daughter) talk so much? This visit, I am learning how I process throug...